Μητροπολίτης Πειραιώς για Μπίλντεμπεργκ
Ἐν Πειραιεῖ τῇ 3ῃ Ἰουνίου 2011
Α Ν Α Κ Ο Ι Ν Ω Θ Ε Ν
Καθώς βαθαίνει ἡ κρίση καί ἡ ὕφεση συγκλονίζει τήν χώρα μας οἱ ἐκβιασμοί τῆς Κυβέρνησης διά στόματος τοῦ Ὑπουργοῦ Οἰκονομικῶν ἀποδεικνύουν ἐναργέστατα τήν βασιμότητα τῆς γνωστῆς δήλωσης τοῦ πρ. Διευθύνοντος Συμβούλου τοῦ ΔΝΤ περί «προεκλογικῶν ὑπογείων διαδρομῶν» διά τήν οἰκονομική ὑποδούλωση καί ἐξαθλίωση τῆς χώρας μέ στοχοθεσία τήν ἀπομείωση τῶν οἰκονομικῶν της ἀξιῶν καί μεγεθῶν καί τήν ἁρπαγή τοῦ φυσικοῦ της πλούτου καί τῶν βασικῶν ὑποδομῶν της σέ ἐξευτελισμένες τιμές ἐφαρμόζοντας τήν γνωστή μέθοδο τῶν ἁρπακτικῶν τοῦ διεθνιστικοῦ συστήματος.
Ναυαρχίδα ὅλου αὐτοῦ τοῦ δολίου καί αἰσχροῦ σχεδιασμοῦ εἶναι ἡ σατανοκίνητη λέσχη Μπίλντεμπεργκ, πού ἀποτελεῖ τόν πολιτικό βραχίονα τοῦ διαμονιώδους Σιωνιστικοῦ τέρατος καί ἡ ὁποία εἶναι ἡ συντονίστρια τῶν διαφόρων μασονικῶν καί ναζιστικῆς ὑφῆς ὀργανώσεων πού στοχεύουν στήν παγκόσμια ὀλιγαρχική καί τυρρανική διακυβέρνηση. Πρῶτα μέλη τῆς ναυαρχίδας ὑπῆρξαν ὁ Πολωνοεβραῖος Ρότζερ Ρέντιγκερ καί ὁ ναζιστής πρίγκηπας Μπέρνχαρντ τῆς Ὀλλανδίας, χρηματοδότες δέ ὅλος ὁ «καλός» κόσμος Σιωνιστές καί Ναζιστές Ρότζιλντ, Ροκφέλερ, Schiff, Kuhn, Loeb, Οὐόλεμπεργκ κλπ. Αὐτή ἡ ὀργάνωση ἀνέλαβε νά δημιουργήσει ὅλα τά διεθνῆ ὄργανα πού θά ὑπηρετούσαν δῆθεν τήν παγκόσμια εἰρήνη.
Γιά παράδειγμα τόν Ο.Η.Ε. τοῦ ὁποίου τό κτίριο κτίστηκε σέ οἰκόπεδο τῶν Ροκφέλερ. Ὁ μακροβιότερος Γραμματέας του ἦταν ὁ διαβόητος Κούρτ Βάλτ Χάιμ, σκληρός ναζιστής μέ κατηγορίες γιά ἐγκλήματα κατά τῆς ἀνθρωπότητος. Καριέρα μεγάλη ἔκανε στόν Ὀργανισμό ὁ ἐπίσης διαβόητος Κόφι Ἀνάν, σύζυγος τῆς ἀνεψιᾶς τοῦ Οὐόλεμπεργκ, ἑνός ἀπό τούς κύριους χρηματοδότες τῆς Λέσχης Μπίλντεμπεργκ.
Μέ πρόσχημα τό «ἀντικομμουνιστικό ἄλλοθι» δημιούργησαν ὅλες τίς ὀργανώσεις πού ἐλέγχουν τόν πλανήτη. Δημιούργησαν τήν Παγκόσμια Τράπεζα μέ πρῶτο Πρόεδρο τόν ἑβραῖο Εὐγένιο Μάγιερ, πατέρα τῆς Κ. Γκράχαμ, ἡ ὁποία εἶναι ἡγετικό στέλεχος τῆς Λέσχης Μπίλντεμπεργκ.
Ὁ ἔλεγχος τῶν Διεθνῶν Ὀργανισμῶν ὅπως τοῦ ΟΗΕ, τῆς Παγκόσμιας Τράπεζας, τοῦ ΔΝΤ, τοῦ Διεθνοῦς Δικαστηρίου κλπ ἔδωσε τήν δυνατότητα τοῦ ἐλέγχου τῆς παγκόσμιας μεταπολεμικῆς τάξης. Μέσα ἀπό τούς διαδρόμους τοῦ σιωνισμοῦ, μέσα σέ αὐτή τήν «χρυσή μήτρα» παρήχθησαν ὅλα τά γνωστά σήμερα golden boys, ἄνθρωποι οἱ ὁποίοι ἐντασσόμενοι στό σύστημα ταξίδευαν ἐκ τοῦ ἀσφαλοῦς στίς ὕπατες θέσεις τῶν ἡγεσιῶν τῶν Κρατῶν καί τῶν πολυεθνικῶν ἑταιριῶν. Ἔτσι ἐπιτέθηκαν σέ ὅλον τόν κόσμο ἱδρύοντας διεθνεῖς ἑνώσεις μέ σκοπό τήν ἐπιβολή παγκόσμιας διακυβέρνησης.
Τά γνωστά ὀνόματα, Κίσινγκερ, Γούλφοβιτς, Όλμπράιτ, Πέρλ, Χάντιγκτον, Τσόμσκι καί ἕνας στρατός τῶν ΜΜΕ μέ ἐπικεφαλῆς ἐπιφανή στελέχη τῆς Λέσχης Μπίλντεμπεργκ, ὅπως τήν Κ. Γκράχαμ τῆς Οὐάσιγκτον Πόστ, ἔστησε ἕνα τεράστιο δίκτυο πλύσης ἐγκεφάλου, ἕνα παγκόσμιο δίκτυο παραπληροφόρησης καί μιά βιομηχανία παραγωγῆς προπαγανδιστικοῦ ὑλικοῦ. Τά περίφημα δίκτυα CBS, ABC, NBC καί CNN ἀποτελοῦν τούς ἐπικοινωνιακούς βραχίονες αὐτοῦ τοῦ συστήματος. Ὁ Σάμερ Ρέντστόουν (τό γένος Ρόθστάϊν) ἔχει τόν ἔλεγχο τοῦ CBS, στή Viacom, στό MTV (πρόεδρος ὁ Μπράϊαν Γκρέϊντεν) καί ταυτοχρόνως ἰδιοκτήτης τῆς Black Entertainment Television.
Πρόεδρος τοῦ CBS εἶναι ὁ Λέσλι Μούνβς, ὁ μεγάλος ἀνηψιός τοῦ Δαβίδ Μπέν Γκουριόν. Ὁ Μίκαελ Ἄϊσνερ εἶναι ὁ κύριος ἰδιοκτήτης τῆς Disney Capitol Cities, πού κατέχει τό ABC. Ὁ Ντέϊβιντ Γουέστιν εἶναι πρόεδρος τοῦ ABC News. Ὁ Λόϋντ Μπράουν εἶναι πρόεδρος τοῦ ABC Entertainment. Ὁ Νήλ Σαπίρο εἶναι πρόεδρος τοῦ NBC News. Ὁ Τζέφρυ Ζούκερ εἶναι ἐπικεφαλῆς τοῦ NBC Entertainment μέ τόν Τζάκ Μέγιερς δεξί του χέρι. Παρ’ ὅτι ὁ Ρούμπερτ Μέρντοχ τοῦ Fox δέν εἶναι Ἑβραῖος, ὁ πρόεδρος τῆς ἑταιρείας Μέλ Καραμάζιν, ὁ Νο 2 Πήτερ Τσέρνιν καί οἱ Γκάϊλ Μπέρμαν καί Σάντυ Γκρούσοου εἶναι. Ὁ Μέρντοχ ἔχει λάβει πολλά βραβεῖα ἀπό διάφορα ἑβραϊκά ἱδρύματα. Ὁ Τζέϊμι Κέλνερ εἶναι πρόεδρος τῆς Turner Broadcasting. Ὁ Γουόλτερ Άϊζάκσον εἶναι διευθυντής εἰδήσεων στό CNN, ὅπου βρίσκονται ἐπίσης οἱ Γούλφ Μπλίτζερ, Λάρυ Κίγκ, Πάουλα Ζάν καί ἡ κόρη τοῦ Τέντ Κόππελ, Ἀντρέα. Ὁ Τζόρνταν Λεβίν εἶναι πρόεδρος τῆς Warner Entertainment.
Ὁ Χάουαρντ Στίγκερ τῆς Sony Corp. of America. Ὁ Ρόμπερτ Σίλερμαν εἶναι ἱδρυτής τῆς Clear Channel Communications. Ὁ Ἰβάν Σέϊντενμπεργκ εἶναι πρόεδρος τῆς Verizon Communications. Ὁ Τέντυ Σέμελ (πρώην συμπρόεδρος στή Warner) στή Yahoo. Ὁ Μπάρυ Ντίλερ, πρώην ἰδιοκτήτης τῆς Universal Entertainmet, εἶναι πρόεδρος τῆς USA Interactive. Ὁ Τζόελ Κλάϊν, πρόεδρος τῶν ἐπιχειρήσεων Bertelsmann στήνἈμερική (τό μεγαλύτερο ἐκδοτικό συγκρότημα τοῦ κόσμου).
Τά ἀνάλογα ἀφοροῦν καί τά μεγάλα ἔντυπα τῶν Η.Π.Α. Ὁ Μόρτ Ζούκερμαν, ἐπικεφαλῆς τοῦ συμβουλίου προέδρων τῶν Μειζόνων Ἑβραϊκῶν Ὀργανισμῶν τῶν ΗΠΑ εἶναι ἰδιοκτήτης τῶν US News, World Report, NY Daily News,. Ὁ Ἄρθουρ Σούλτσμπεργκερ Τζ. ἐκδίδει τούς New York Times, τήν Boston Globe, κ.ἄ. Ὁ Μάρτυ Πέρετζ τήν New Republic καί ὁ Γουίλιαν Κρίστολ τήν Weekly Standard. Ὁ Ντόναλντ Γκράχαμ Τζ. εἶναι πρόεδρος στό Newsweek καί στήν Washington Post. Ὁ Μάϊκλ Λεντίν τοῦ σκανδάλου Ἰράν-Κόντρας, ἐκδίδει τό National Review.
Ὁ Ρόν Ρόζενταλ καί ὁ Φίλ Μπρονστάϊν διευθύνουν τήν SF Chronicle. Ὁ Ντέιβιντ Σνάϊντερμαν κατέχει τήν Village Vioce καί ἄλλα ἑβδομαδιαῖα «ἐναλλακτικά» ἔντυπα. Στό Χόλλυγουντ, πού ἀπό ἑβραίους πῆρε τή σημερινή μορφή του ὡς «πλυντήριο», δεσπόζουν ὁ Στῆβεν Σπήλμπεργκ, ὁ Ντέϊβιντ Γκέφεν καί ὁ Τζέφρυ Κράντζμπεργκ τῆς Dreamworks, ὁ Ἄϊσνερ τῆς Disney, ὁ Ἄμυ Πασκάλ πρόεδρος τῆς Columbia καί πολλοί ἄλλοι.
Ἐρευνώντας τούς διευθύνοντες συμβούλους ὅλων αὐτῶν τῶν μηχανισμῶν καί τοῦ παγκόσμιου μηχανισμοῦ παραγωγῆς καί διασποράς προπαγάνδας τῆς νέας τάξης, βλέπομε πώς ἔστησαν ἕνα παγκόσμιο μηχανισμό ὁ ὁποῖος ἀποφασίζει ποιός θά γίνει διάσημος, ποιός θά ἀναλάβει τήν ἡγεσία ἑνός λαοῦ ἤ μιᾶς πολυεθνικῆς ἑταιρείας καί ποιοί θά γίνουν image mekers τῆς ἐλεγχόμενης παραπληροφόρησης τοῦ ἔντυπου καί ἡλεκτρονικοῦ τύπου σέ ὅλη τή γῆ. Γνωστά τά ὀνόματα τοῦ Χάϊμ Σαμπάν, τοῦ Ρ. Μέρντοχ, τοῦ Ρ. Λώντερ, τοῦ Κόνραντ Μπλάκ, τοῦ Ντέ Μπενεντέτι.
Μέ ἐπικεφαλῆς τήν Ὀμοσπονδιακή Τράπεζα τῶν ΗΠΑ ὑπό τόν σιωνιστή Γκρίνπαν καί μέ ἐκτελεστικά ὄργανα τήν Παγκόσμια Τράπεζα μέ ἐπικεφαλής τό σιωνιστή Γούλφενσον καί τήν Κεντρική Εὐρωπαϊκή Τράπεζα μέ ἐπικεφαλῆς τόν σιωνιστή Τρισέ καί τήν περίφημη Ντόϊτσε Μπάνκ τῆς κας Μέρκελ μέ ἐπικεφαλῆς τόν σιωνιστή Ἄκερμαν ἔχουν ἰσοπεδωθεῖ τά πάντα.
Τήν ἐπίθεση ξεκίνησε ἡ Ὀμοσπονδιακή Τράπεζα τῶν ΗΠΑ, (ὁμήρου τοῦ σιωνιστικοῦ τέρατος), μέ στόχο τό σύνολο τῶν κρατῶν τῆς γῆς καί μέ κεφάλαια, αὐτά τῆς Λέσχης Μπίλντεμνπεργ. Μέ τήν μείωση τῶν ἐπιτοκίων στόχος τους ἔγινε νά «πλημμυρίσουν» τήν Δύση μέ φθηνό χρῆμα, ὥστε νά καταστρέψουν τό βιομηχανικό της κεφάλαιο. Γιγαντώθηκαν ἀφύσικα μέ τόν «ἀέρα» τῶν στεγαστικῶν δανείων στίς ΗΠΑ καί μετά βγῆκαν στόν πλανήτη νά σαρώσουν τά πάντα. Ἔριξαν χρῆμα στήν ἀγορά μέ τρόπο πού νά καταστρέφει τό κεφάλαιο. Χρηματοδότησαν τό ἐμπόριο καί αὐτό ἐξουθένωσε τήν παραγωγή. Ντοϊτσε Μπάνκ, Γκόλντμαν Σάξ καί ἄλλος ὑπό τίς εὐλογίες τῆς Εὐρωπαϊκῆς Τράπεζας σάρωσαν τά πάντα. Ὁ «βομβαρδισμός» τῆς Εὐρώπης ἦταν πλήρης καί ἰσοπεδωτικός. Μέσα σέ ἐλάχιστα χρόνια τό σύνολο τῆς παραγωγῆς τῆς Δύσης μεταφέρθηκε στήν Κίνα, ἡ Δύση ἔμεινε παντελῶς ἄνεργη.
Ἡ αὐτοκρατορία τῆς Μπίλντεμπεργκ ὑψώνεται πάνω σέ νεκρά κουφάρια ἐργοστασίων.
Γιά νά μήν ἀντιδροῦν οἱ λαοί σέ αὐτή τήν καταστροφή χρησιμοποιήθηκαν χρήματα ὥστε νά δημιουργήσουν τήν ψευδαίσθηση μιᾶς νέας πρωτοφανοῦς καί «μυστηριώδους» οἰκονομίας, ἡ ὁποία δημιουργεῖ ἀνάπτυξη καί εὐημερία χωρίς παραγωγή. Μιᾶς νέας οἰκονομίας, ἡ ὁποία δημιουργεῖ χρῆμα ἀπό τό χρῆμα. Μιᾶς νέας οἰκονομίας ἡ ὁποία συντηρεῖ κάποιον χωρίς νά εἶναι ἀπαραίτητο αὐτός νά ἐργάζεται.
Ὅλες αὐτές οἱ «ψευδιασθήσεις» δημιουργήθηκαν ἀπό τό φθηνό χρῆμα καί τόν ὑπερδανεισμό, εἴτε αὐτός ἀφοροῦσε τά μή παραγωγικά κράτη, εἴτε τά «ἄνεργα» νοικοκυριά. Τά δάνεια εἶχαν περάσει καί στόν ἁπλό κόσμο καί γι’ αὐτό οἱ λαοί δέν ἀντιδροῦν τήν στιγμή τῆς καταστροφῆς. Οἱ σιωνιστές στήν πραγματικότητα ἐξαγόρασαν τήν ἀπάθειά τους, τούς νάρκωσαν προκειμένου νά μήν ἀντιδράσουν.
Τήν ἴδια ὥρα πού ἡ Δύση ἰσοπεδωνόταν μέ αὐτόν τόν περίεργο βομβαρδισμό χρήματος στόν λεγόμενο ὑπανάπτυκτο κόσμο ὁ Γούλφενσον τῆς Παγκόσμιας Τράπεζας, τῆς Τράπεζας πού σύμφωνα μέ τόν πρ. ἀντιπρόεδρό της Τζόζεφ Στίγκλιτς ὄχι μόνο δέν βοηθοῦσε τά κράτη νά ξεφύγουν ἀπό τίς κρίσεις ἀλλά ἀντίθετα δημιουργοῦσε τίς κρίσεις μέ «φθηνό»χρῆμα, ὡδήγησε σέ ἐγκληματικό ὑπερδανεισμό καί ἐν τέλει στήν ὀμηρεία του. Τά χρήματα δόθηκαν χωρίς κανένα ἀναπτυξιακό στόχο καί μετατράπηκαν σέ διαφθορά. Μέ τά χρήματα αὐτά δέν χτίστηκε οὔτε ἕνα σχολεῖο, οὔτε ἕνα ἐργοστάσιο, οὔτε ἕνα νοσοκομεῖο. Ἔγιναν βίλες, σκάφη ἀναψυχῆς, ἀμοιβές πόρνων, πολυτελῆ αὐτοκίνητα διεφθαρμένων ἀξιωματούχων. Σέ κράτη θεόφτωχα ξεπηδοῦσαν μέσα σέ μιά νύχτα διεσεκατομμυριοῦχοι διεφθαρμένοι κρατικοί λειτουργοί, οἱ ὁποίοι δένουν ἀπόλυτα μέ τά συμφέροντα τῶν ἰμπεριαλιστῶν σιωνιστῶν.
Οἱ λαοί στήν κυριολεξία λιμοκτονοῦν κάτω ἀπό τίς συνθῆκες κάλυψης τοῦ δανεισμοῦ τους καί ξεπουλοῦν σέ ἐξευτελιστική τιμή ὅτι πολυτιμότερο διαθέτουν. Ὀρυχεῖα, πετρελαιοπηγές, φυτεῖες κλπ πῆγαν μέσα σέ λίγα χρόνια στά χέρια τῶν πολυεθνικῶν. Ὁ ἀνεπτυγμένος κόσμος δέν ἀντιδρᾶ γιατί ἁπλούστατα οἱ ἐγκληματίες ἔχουν ἐξασφαλίσει τήν σιωπή του, ἐλέγχοντας τήν ἐνέργεια καί μέσῳ αὐτῆς τήν τεχνολογία. Οἱ 7 ἀδελφές τῶν πετρελαίων γνωρίζουν τό παιγχνίδι τοῦ ἐκβιασμοῦ κάθε φορά πού ἡ ἀνθρωπότης ἀντιδρᾶ στά ἐγκλήματα τοῦ συστήματος.
Ἀπό τήν στιγμή πού μέ τόν ὑπερδανεισμό ἔδεσαν τό σύνολο τῶν κρατῶν τοῦ πλανήτη στό ἅρμα τους, στόχος τους ἔγιναν οἱ ἴδιοι οἱ λαοί τῶν πιό ἀνεπτυγμένων κρατῶν. «Σκόρπισαν» χρῆμα καί πρέπει νά τό «μαζέψουν». Ἐλέγχοντας τά διεθνῆ ὄργανα καί τίς κυβερνήσεις τῶν διεφθαρμένων, τίς ὁποῖες ἐπέβαλαν μέ τήν πλύση ἐγκεφάλου τῶν ἐγκαθέτων ΜΜΕ ἔσπασαν τά προστατευτικά φράγματα τῶν ἐθνικῶν οἰκονομιῶν. Ὅ,τι νόμο θέλουν μποροῦν νά τόν περάσουν μέ ἕνα ἄρθρο μέσα σέ μία νύχτα καί ὅποιος ἀντιδρᾶ φεύγει ἀπό τή «μέση». Μόνοι τους ἀποφάσισαν, νομοθέτησαν καί ἐκτέλεσαν τό μεγαλύτερο οἰκονομικό ἔγκλημα ὅλων τῶν ἐποχῶν.
Ἔβαλαν τούς λαούς στά Χρηματιστήρια καί τούς λεηλάτησαν ἐκ τοῦ ἀσφαλοῦς. Αὐτοί ἀποφάσισαν νά γίνεται τό χρηματιστηριακό παιγχνίδι μέ «ἀέρα». Γνωστή ἡ δρᾶση τήν σιωνιστῶν Μπάφετ καί Σόρος, Μπλάκφάϊντ τῆς Γκόλντμαν Σάξ, Φούλντ τῆς Λέμαν Μπρόδερς, Schwab τῆς ὁμώνυμης ἑταιρείας κλπ. Λεηλάτησαν τό ἕνα χρηματιστήριο μετά τό ἄλλο, τόν ἕναν λαό μετά τόν ἄλλο καί μέ τίς ἐπενδυτικές τους τράπεζες «μόλυναν» τήν χρηματοοικονομική ἀγορά μέ «τοξικά» ὁμόλογα μέ στόχο νά λεηλατήσουν καί τούς «κουμαπράδες»τῶν λαῶν. Τά χρήματα πού δέν βρίσκονταν στήν ἀγορά ἀλλά στά Ταμεῖα τῶν μεγάλων ΔΕΚΟ καί τῶν ἀσφαλιστικῶν ὀργανισμῶν. Ἡ δύναμη τεραστίων δημοσίων ἐπιχειρήσεων καί ὁ πλοῦτος μιᾶς ὁλόκληρης γενιᾶς ἐργαζομένων ἔγιναν «τοξικά»χαρτιά ἄνευ ἀξίας καί ἔτσι ἐπαναλαμβάνουν τώρα στίς κατεστραμένες χῶρες τῆς Δύσεως τήν ἴδια μέθοδο μέ τίς ὑπανάπτυκτες, τίς ὁδήγησαν στόν ὑπερδανεισμό γιά νά ἁρπάξουν αὐτά πού οἱ λαοί θεωροῦν «ἱερά καί ὅσια» καί τά ὁποῖα ἦταν ἀδιαπραγμάτευτα.
Ἔχοντας ὑπό τήν ἀπόλυτη ἐξουσία τους τίς διεφθαρμένες ἡγεσίες εἶναι εὔκολο νά τό καταφέρουν. Μέ τά χρήματα πού ἅρπαξαν ἀπό τά χρηματιστήρια ἀγοράζουν πάμφθηνα τίς δημόσιες ἐπιχειρήσεις μέσῳ τοπικῶν ἐγκαθέτων πού ἔχει ἐκπαιδεύσει ἡ μασονική γάγραινα καί ἔχει ἀχρειώσει τό σαρκολατρικό, ἠδυπαθές καί ὑλιστικό καί οὐσιαστικά ἀθεϊστικό ἰδεολόγημα τῆς παγκόσμιας διακυβέρνησης καί τῆς παγκόσμιας ἑωσφορικῆς καί σατανιστικῆς θρησκείας.
Στόχος εἶναι βέβαια, ὅλος ὁ πλανήτης, ὅλα τά κοιτάσματα τῶν μή ἀνανεωσίμων πόρων τοῦ πλανήτη, οἱ τηλεπικοινωνικές, ἐνεργειακές καί ὑδρευτικές ὑποδομές. Τό σύνολο τῶν ἀμυντικῶν, ὑγιειονομικῶν, ἀσφαλιστικῶν καί τραπεζικῶν συστημάτων. Οἱ γεωργικές ἐκτάσεις, ἡ τεχνολογία τῶν βιομηχανικῶν κλάδων. Μέχρι καί τό ὀδικό δίκτυο ἔχουν βάλει ὡς στόχο ἀπόκτησής του.
Πλήρης ἀπόδειξη τῶν ἀνωτέρω ἀποτελεῖ τό γεγονός ὅτι τό Ἀμερικανικό Κράτος πού τούς ἐξέθρεψε καί τούς ἀνέχθηκε εἶναι τόσο ὑπερχρεωμένο πού μοιάζει περισσότερο μέ τό Μπαγκλαντές παρά μέ δυτική δημοκρατία. Ἔντεκα τρισεκατομμύρια δολλάρια χρωστοῦν οἱ ΗΠΑ. Τρία ἑκατομμύρια ἐξώσεις ἐκδόθηκαν τόν τελευταῖο χρόνο. Τριάντα ἑκατομμύρια ἄνθρωποι ἐξαρτῶνται ἀπό τά δημόσια συσσίτια. Πενήντα ἑκατομμύρια Ἀμερικανοί εἶναι ἐπισήμως οἱ ἀνασφάλιστοι. Δέν ὑπάρχει λοιπόν ἡ θρυλική Ἀμερικανική αὐτοκρατορία ἀλλά ἀντιθέτως ἡ οἰκονομική αὐτοκρατορία τῶν Σιωνιστῶν μελῶν τῆς λέσχης Μπίλντεμπεργκ. Σήμερα γιά πρώτη φορά στήν ἱστορία τῆς ἀνθρωπότητος τά κράτη ἔχουν μιά οἰκονομική ὁμοιογένεια, τήν ὁμοιογένεια τῆς καταστροφῆς.
Ὅ,τι ἀνῆκε στούς λαούς σήμερα ἀνήκει στίς πολυεθνικές τοῦ Σιωνισμοῦ. Προδόθηκαν οἱ λαοί ἀπό τίς δοτές ἡγεσίες τους. Κεφάλαια καί ἀγορές παραδόθηκαν στά ἀφεντικά τῶν Μπίλντεμπεργκς. Ἄν δεῖ κάποιος τί συμβαίνει σήμερα στήν Ἑλλάδα μπορεῖ νά καταλάβει τί πραγματικά συμβαίνει στήν Γαλλία, τήν Γερμανία, τήν Ἰταλία, τήν Βρετανία κλπ. Πρῶτα ἡ λέσχη «ἐκτίμησε» τά προσόντα τοῦ Μπλέρ καί κατόπιν τόν «ἀνεκάλυψε» ὁ Βρετανικός λαός. Πρῶτα ἡ λέσχη «ἐκτίμησε» τά προσόντα τοῦ Σαρκοζί καί κατόπιν τόν «ἀνεκάλυψε» ὁ Γαλλικός λαός. Μέχρι καί ἡ πρώην «κομμουνίστρια» Μέρκελ μέσα ἀπό τούς διαδρόμους τῆς Λέσχης ἔφτασε στήν θέση τῆς Καγκελαρίας τῆς Γερμανίας.
Ὅλοι οἱ ἡγέτες τῆς Εὐρώπης εἶναι ἐπιλεγμένοι ἀπό τήν λέσχη. Ὅλοι τους διορισμένοι νά ὑπηρετοῦν τά ἀφεντικά τους εἰς βάρος τῶν λαῶν πού τούς ψηφίζουν. Τό ἴδιο συμβαίνει καί μέ τά συλλογικά ὄργανα τῆς Ε.Ε. Ἀπό τό θλιβερό Μπαρόζο μέχρι τόν Σολάνα, ὅλοι λειτουργοῦν μέ «ραβασάκια» τῆς Λέσχης. Ὅποιος ἀντιδρᾶ δέν πάει ἁπλά σπίτι του ἀλλά φυλακή γιά διαφθορά. Ἔχουν στήσει μιά βιομηχανία παραγωγῆς μελλοντικῶν ἡγετῶν μέ τήν δύναμη τῶν μέσων διεθνοῦς προπαγάνδας, τά ὁποῖα διαθέτουν δημιούργησαν μιά τρομερή βιτρίνα γιά κάποια πολύ συγκεκριμένα πανεπιστήμια τῶν ΗΠΑ. Τό περίφημο Ivy League περιλαμβάνει 8 ἀπό αὐτά ἀπρόσιτα γιά τούς πολλούς, προσιτά γιά τούς ἐκλεκτούς τῆς Λέσχης καί ἀσφαλῶς δέν εἶναι τυχαῖο ὅτι ἐλέγχονται πλήρως μέ προέδρους σιωνιστές Ἑβραίους. Στό Τάφτ πρόεδρος εἶναι ὁ ἑβραῖος Lawrence Bacow. Στό Χάρβαρντ πρόεδρος εἶναι ὁ ἑβραῖος Lawrence Summers, πού διαδέχθηκε τόν ἐπίσης ἑβραῖο Neil Redenstine. Στό Γέιλ πρόεδρος εἶναι ὁ ἑβραῖος Richard Levin. Στό Πρίνστον πρόεδρος εἶναι ἡ ἑβραῖα Shirley Tilghman, πού διαδέχθηκε τόν ἑβραῖο Harvey Shapiro. Στό Κορνέλ πρόεδρος εἶναι ὁ ἑβραῖος Jeffrey Lehman.
Στό Πανεπιστήμιο τῆς Πενσυλβάνιας πρόεδρος εἶναι ἡ ἑβραῖα Judith Robin. Ἐκεῖ κατασκευάζονται οἱ δοσίλογοι τῆς Νέας Τάξης καί οἱ ἡγέτες τῆς Νέας Ἐποχῆς. Δέν φοροῦν πλέον κουκούλες, οὔτε κρύβονται ὅπως οἱ προκάτοχοί τους. Σήμερα φοροῦν πανάκριβα ροῦχα καί τά πρόσωπά τους προβάλονται στά περιοδικά τῶν ἀφεντικῶν τους. Σήμερα θεωρεῖται must νά μιλοῦν μεταξύ τους in english, στήν γλῶσσα τῶν ἀφεντικῶν.
Νά λοιπόν, γιατί συγχαίρω ἀπό τά βάθη τῆς ψυχῆς μου τό κίνημα «ἀγανακτισμένων», νά γιατί σπεύδω νά ἀσπασθῶ μετ’ εὐλαβείας τόν μαΐστορα τοῦ τόπου καί τοῦ τρόπου μας κυρ Μίκη Θεοδωράκη καί τούς πανεπιστημιακούς μου δασκάλους Γ. Κασιμάτη καί Αἰδεσιμ. Κωνσταντῖνο Μπέη πού ὑψώνουν ἄφοβα τό λάβαρο τῆς ἀντίστασης στήν ἄθλια σιωνιστική καταιγίδα καί πού χρεωστοῦν στήν ἱστορία τους νά κατονομάσουν καί νά καταδείξουν ὅλους τούς ἀνωτέρω στυγνούς ἐγκληματίες τῆς γῆς.
Τελειώνοντας, ἀπό τό ταπεινό μου μετερίζι τοῦ ἐλαχίστου διακόνου τοῦ εὐχαριστιακοῦ σώματος τῆς Ἐκκλησίας μέ στεντόρια φωνή διασαλπίζω στό εὐλογημένο μου ποίμνιο τούς μακαρίους λόγους τῆς ὁριακῆς Ἀποκαλύψεως «ὁ ἀδικῶν ἀδικησάτω ἔτι, καί ὁ ῥυπαρός ῥυπαρευθήτω ἔτι, καί ὁ δίκαιος δικαιοσύνην ποιησάτω ἔτι, καί ὁ ἅγιος ἁγιασθήτω ἔτι. Ἰδού ἔρχομαι ταχύ, καί ὁ μισθός μου μετ’ ἐμοῦ, ἀποδοῦναι ἑκάστῳ ὡς τό ἔργον ἔσται αὐτοῦ, ἐγώ τό Α καί τό Ω, ὁ πρῶτος καί ὁ ἔσχατος, ἀρχή καί τέλος» (22:12-13)
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
+ ὁ Πειραιῶς ΣΕΡΑΦΕΙΜ
Σάββατο 4 Ιουνίου 2011
Παρασκευή 11 Φεβρουαρίου 2011
οικονομική κρίση ;
Τώρα που κάθισε καλά στη χώρα η Οικονομική Κρίση, για την οποία πολλά ερωτηματικά διατυπώνονται, τα όλο πρόβλημα ξεσπάει πάνω στο κεφάλι των ασθενεστέρων τάξεων. Χρεωμένοι οι άνθρωποι από πρίν, έχοντας όμως μια ελπίδα, από τον όποιο μισθό έπαιρναν, προχωρούσαν με την ψυχή στο στόμα βέβαια, αλλά κάπως τάβγαζαν πέρα.
Τώρα; Τώρα τι γίνεται; Πως ξεπερνιούνται οι ποικίλες απαιτήσεις της ζωής και της καθημερινότητας; Σχεδόν όλα κόπηκαν στη μέση – μισθοί, επιδόματα, συντάξεις - και η απόγνωση σε πολλές οικογένειες χτυπά επιτακτικά την πόρτα. Τα συσσίτια αυξήθηκαν, έκανε την εμφάνισή του και το «ουραίον φαινόμενον», οι εκκλησίες κάνουν ό, τι μπορούν, στα σκουπίδια άνθρωποι ψάχνουν με αγωνία για κάποιο «τυχερό» και δε συμμαζεύεται η κατάσταση!
Νέος βιοπαλαιστής - με σύζυγο και δυό παιδιά - εργαζόμενος σε ιδιωτική εταιρεία έλεγε σε φίλο του με συγκρατημένο παράπονο: «μετά από 25 χρόνια δουλειάς από τα 800 € κατέβηκα στα 600! Τι να κάνω;»
Γυναίκα που συντηρεί σπίτι και σπουδάζει παιδί, εργαζόμενη σε «ευέλικτο» σχήμα ιδιωτικής εργασίας – 4ωρο – έπαιρνε 350 – 400 € και τάστελνε στο παιδί της. Τώρα; Τώρα πήγε στη χήρα μάννα της που παίρνει σύνταξη του ΟΓΑ. Η σύνταξη – πλην 100 € - πάει για τη «σπουδάζουσα νεολαία» και οι δύο γυναίκες - μάννα και γιαγιά - ζούνε το μήνα με τα 100 € και τα συσσίτια της Εκκλησίας.
Κι άλλα πολλά παραδείγματα, «ων ουκ έστιν αριθμός»!;
Γιατί όμως έπρεπε να φτάσουμε σ΄ αυτή την κατάσταση; Πως ανεχτήκαμε τέτοια υποβάθμιση της ζωής και τέτοιο εξευτελισμό; Που είναι πλέον το μέλλον της νεολαίας και που πήγαν τα «περήφανα γηρατειά»; Οι άνθρωποι πένονται και πεινούν. Γογγύζουν, αγανακτούν, καταριούνται και υβρίζουν. Μια αλλαγή περιμένουν… Μέχρι πότε; Και μέχρι τότε τι θα κάνουμε κε Πρόεδρε; Που μας στέλνεις; Που στέλνεις τον καθένα χαμηλόμισθο και χαμηλοσυνταξιούχο;
• Στην ανεργία;
• Στην επαιτεία;
• Στην παρανομία; Στην φοροδιαφυγή;
• Στην αυτοκτονία και την αυτοπυρπόληση;
• Στη μετανάστευση στο εξωτερικό;
• Στην ανηθικότητα και στην πορνεία για να βγάλει το ψωμί του;
• Στην αναρχία και στη βία;
• Στο πεζοδρόμιο με τους αντιεξουσιαστές και τους κουκουλοφόρους;
• Στη σύνταξη των γονιών ή να γυρίσω στο χωριό;
• Στη μαύρη εργασία και στα αδήλωτα μεροκάματα;
• Στην κατάθλιψη; Στην απόγνωση;
• Στα συσσίτια των Ιερών Ναών;
• Στην Πρόνοια και τον Ερυθρό Σταυρό;
Γιατί με αναγκάζεις να γίνω κακός άνθρωπος; Δεν υπήρχε άλλος τρόπος; Έπρεπε να κάνουμε ό,τι μας είπαν οι ξένοι; Γιατί νάμαστε δούλοι και αιχμάλωτοι; Ήθελες τη σιωπή μου κε Πρόεδρε, στις αποφάσεις των ξένων κέντρων; Τη σιωπή του Νεκροταφείου, για να προχωρήσεις κάποιες αποφάσεις; Δε σου έφτανε η σιωπή του προκατόχου σου, ήθελες και τη σιωπή του «κυρίαρχου» λαού; Σου αρέσει, κε Πρόεδρε, να εξουσιάζεις πεθαμένους και σύ νάσαι ένας διορισμένος άρχοντας, που φεύγοντας αύριο, θα αφήσεις πίσω σου ερείπια; Στέρεψε η δεξαμενή της ελληνικής σοφίας, για να βρίσκαμε μια άλλη λύση;
Κι ένα άλλο: Γιατί τώρα όλα μαζί; Λένε ότι όπου πάει το ΔΝΤ δημιουργεί ένα Σόκ με ένα μπαράζ συνεχών και αλλεπάλληλων μέτρων σε βάρος του λαού. Είναι αλήθεια έτσι σχεδιασμένο όλο αυτό που βιώνουμε σήμερα; Γιατί τόση ταπείνωση στον περήφανο λαό μας; Δε φοβάσαι το ξύπνημα και τη θυελλώδη αντίδρασή του; Ξέρεις τι λέγει η Γραφή; «Σε μια στιγμή πέφτουν οι άρχοντες»! Μια σπίθα χρειάζεται για να εκραγεί το κοινωνικό ηφαίστειο! Ένα άνθρωπο περιμένει ο κόσμος να μπεί μπροστά! Ένα γεγονός που θα ανάψει τη θρυαλλίδα του μπαρουτόμυλου που λέγεται Ελλάδα. Υπάρχει και Θεός, κε Πρόεδρε! Και δεν ανέχεται άλλο να βλέπει «την κάκωσιν του λαού του».
Τι νόημα έχει τώρα η επιβολή της Κάρτας του Πολίτη; Τι νόημα έχει η συγγραφή της Νέας Βαλκανικής Ιστορίας και η γελοία σειρά του Σκάϊ για το 1821; Πές μου κε Πρόεδρε, πότε γεννήθηκε το Έθνος των Ελλήνων; Το 1821; Και πρίν τι ήμασταν;
Τι εξυπηρετεί τώρα η Τουρκική Γλώσσα στα σχολεία, τα τουρκικά σήριαλς στα κανάλια και η αναμενόμενη αποκαθήλωση των συμβόλων; Γιατί δεν αντιδράς, ούτε σύ ούτε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ούτε η έρημη η Εκκλησία; Ποιος θα μιλήσει επιτέλους; Γιατί δεν βγαίνουμε στους δρόμους να σε βοηθήσουμε, τουλάχιστον νάχεις να λές στους ξένους ότι είμαστε ατίθασοι, όπως έλεγε και η μεγάλη «αλώπηξ» της νεοεποχίτικης πολιτικής, ο Κίσσιγκερ;
Ακόμη δεν έχουμε καταλάβει τι γίνεται, κε Πρόεδρε…Πρέπει να ξέρει ιστορία κάποιος για να μάθει τον Έλληνα. Ένα μόνο θα σου πω: Το 1940 προ και μετά από τον Τορπιλλισμό του ευδρόμου «Έλλη» από τους Ιταλούς στην Τήνο (+15.8.1940), ενώ ξέραμε τα πάντα, κάναμε «ονική» υπομονή. Κλείσαμε το στόμα μας και τηρήσαμε «την πλέον αυστηράν ουδετερότητα»! Όμως στις 28 Οκτωβρίου δεν αντέξαμε άλλο. Ένα «ΟΧΙ» ακούστηκε και τινάχτηκε η ασφαλιστική δικλείδα της ελληνικής ψυχής και «τους πήρε και τους σήκωσε»! Όλους! Φοβάμαι - ή μήπως και περιμένω ; - λοιπόν την επόμενη μέρα!
Τώρα ασφαλώς δεν συνειδητοποιείς το κακό που γίνεται… Μια γεύση ίσως να πήρες, αν εμβάθυνες στα πρόσφατα γεγονότα της Νομικής. Μπορεί να κατάλαβες, τι κάνατε τόσα χρόνια με τους μετανάστες. Την ώρα που διαπραγματευόσασταν με τους τριακόσιους, σε όλα τα άτυπα 400 τζαμιά της Αττικής, οι ομόπιστοί τους προσεύχονταν και περίμεναν… Τι περίμεναν; Το σύνθημα, για να γίνει και η Αθήνα Αίγυπτος και κόλαση!
• Γιατί με πηγαίνεις στη αιματοχυσία και την καταστροφή;
• Γιατί με αναγκάζεις να αμυνθώ και να πάρω το νόμο στα χέρια μου;
• Γιατί με στέλνεις στην εθνική ντροπή, στην οικονομική εξαθλίωση;
• Γιατί να μη μπορώ αύριο να πάω στο νησί μου;
• Γιατί να μη μπορώ να πάω στην Παλιά Αθήνα με την οικογένειά μου;
• Γιατί με στέλνεις εκτός Ελλάδος και εκτός ζωής;
• Γιατί με στέλνεις στο θάνατο, κε Πρόεδρε; Γιατί;
Και οι Πνευματικοί της Ορθοδοξίας Πατέρες πως και δεν βλέπουν το ηθικό δίλημμα και την υπαρξιακή αγωνία, στην οποία μπήκαν πλέον τα παιδιά της Μάννας Εκκλησίας;
Και οι αθάνατοι Έλληνες, γιατί πεθάναν πριν από την ώρα τους;
Χριστιανική Εστία Λαμίας
Τώρα; Τώρα τι γίνεται; Πως ξεπερνιούνται οι ποικίλες απαιτήσεις της ζωής και της καθημερινότητας; Σχεδόν όλα κόπηκαν στη μέση – μισθοί, επιδόματα, συντάξεις - και η απόγνωση σε πολλές οικογένειες χτυπά επιτακτικά την πόρτα. Τα συσσίτια αυξήθηκαν, έκανε την εμφάνισή του και το «ουραίον φαινόμενον», οι εκκλησίες κάνουν ό, τι μπορούν, στα σκουπίδια άνθρωποι ψάχνουν με αγωνία για κάποιο «τυχερό» και δε συμμαζεύεται η κατάσταση!
Νέος βιοπαλαιστής - με σύζυγο και δυό παιδιά - εργαζόμενος σε ιδιωτική εταιρεία έλεγε σε φίλο του με συγκρατημένο παράπονο: «μετά από 25 χρόνια δουλειάς από τα 800 € κατέβηκα στα 600! Τι να κάνω;»
Γυναίκα που συντηρεί σπίτι και σπουδάζει παιδί, εργαζόμενη σε «ευέλικτο» σχήμα ιδιωτικής εργασίας – 4ωρο – έπαιρνε 350 – 400 € και τάστελνε στο παιδί της. Τώρα; Τώρα πήγε στη χήρα μάννα της που παίρνει σύνταξη του ΟΓΑ. Η σύνταξη – πλην 100 € - πάει για τη «σπουδάζουσα νεολαία» και οι δύο γυναίκες - μάννα και γιαγιά - ζούνε το μήνα με τα 100 € και τα συσσίτια της Εκκλησίας.
Κι άλλα πολλά παραδείγματα, «ων ουκ έστιν αριθμός»!;
Γιατί όμως έπρεπε να φτάσουμε σ΄ αυτή την κατάσταση; Πως ανεχτήκαμε τέτοια υποβάθμιση της ζωής και τέτοιο εξευτελισμό; Που είναι πλέον το μέλλον της νεολαίας και που πήγαν τα «περήφανα γηρατειά»; Οι άνθρωποι πένονται και πεινούν. Γογγύζουν, αγανακτούν, καταριούνται και υβρίζουν. Μια αλλαγή περιμένουν… Μέχρι πότε; Και μέχρι τότε τι θα κάνουμε κε Πρόεδρε; Που μας στέλνεις; Που στέλνεις τον καθένα χαμηλόμισθο και χαμηλοσυνταξιούχο;
• Στην ανεργία;
• Στην επαιτεία;
• Στην παρανομία; Στην φοροδιαφυγή;
• Στην αυτοκτονία και την αυτοπυρπόληση;
• Στη μετανάστευση στο εξωτερικό;
• Στην ανηθικότητα και στην πορνεία για να βγάλει το ψωμί του;
• Στην αναρχία και στη βία;
• Στο πεζοδρόμιο με τους αντιεξουσιαστές και τους κουκουλοφόρους;
• Στη σύνταξη των γονιών ή να γυρίσω στο χωριό;
• Στη μαύρη εργασία και στα αδήλωτα μεροκάματα;
• Στην κατάθλιψη; Στην απόγνωση;
• Στα συσσίτια των Ιερών Ναών;
• Στην Πρόνοια και τον Ερυθρό Σταυρό;
Γιατί με αναγκάζεις να γίνω κακός άνθρωπος; Δεν υπήρχε άλλος τρόπος; Έπρεπε να κάνουμε ό,τι μας είπαν οι ξένοι; Γιατί νάμαστε δούλοι και αιχμάλωτοι; Ήθελες τη σιωπή μου κε Πρόεδρε, στις αποφάσεις των ξένων κέντρων; Τη σιωπή του Νεκροταφείου, για να προχωρήσεις κάποιες αποφάσεις; Δε σου έφτανε η σιωπή του προκατόχου σου, ήθελες και τη σιωπή του «κυρίαρχου» λαού; Σου αρέσει, κε Πρόεδρε, να εξουσιάζεις πεθαμένους και σύ νάσαι ένας διορισμένος άρχοντας, που φεύγοντας αύριο, θα αφήσεις πίσω σου ερείπια; Στέρεψε η δεξαμενή της ελληνικής σοφίας, για να βρίσκαμε μια άλλη λύση;
Κι ένα άλλο: Γιατί τώρα όλα μαζί; Λένε ότι όπου πάει το ΔΝΤ δημιουργεί ένα Σόκ με ένα μπαράζ συνεχών και αλλεπάλληλων μέτρων σε βάρος του λαού. Είναι αλήθεια έτσι σχεδιασμένο όλο αυτό που βιώνουμε σήμερα; Γιατί τόση ταπείνωση στον περήφανο λαό μας; Δε φοβάσαι το ξύπνημα και τη θυελλώδη αντίδρασή του; Ξέρεις τι λέγει η Γραφή; «Σε μια στιγμή πέφτουν οι άρχοντες»! Μια σπίθα χρειάζεται για να εκραγεί το κοινωνικό ηφαίστειο! Ένα άνθρωπο περιμένει ο κόσμος να μπεί μπροστά! Ένα γεγονός που θα ανάψει τη θρυαλλίδα του μπαρουτόμυλου που λέγεται Ελλάδα. Υπάρχει και Θεός, κε Πρόεδρε! Και δεν ανέχεται άλλο να βλέπει «την κάκωσιν του λαού του».
Τι νόημα έχει τώρα η επιβολή της Κάρτας του Πολίτη; Τι νόημα έχει η συγγραφή της Νέας Βαλκανικής Ιστορίας και η γελοία σειρά του Σκάϊ για το 1821; Πές μου κε Πρόεδρε, πότε γεννήθηκε το Έθνος των Ελλήνων; Το 1821; Και πρίν τι ήμασταν;
Τι εξυπηρετεί τώρα η Τουρκική Γλώσσα στα σχολεία, τα τουρκικά σήριαλς στα κανάλια και η αναμενόμενη αποκαθήλωση των συμβόλων; Γιατί δεν αντιδράς, ούτε σύ ούτε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ούτε η έρημη η Εκκλησία; Ποιος θα μιλήσει επιτέλους; Γιατί δεν βγαίνουμε στους δρόμους να σε βοηθήσουμε, τουλάχιστον νάχεις να λές στους ξένους ότι είμαστε ατίθασοι, όπως έλεγε και η μεγάλη «αλώπηξ» της νεοεποχίτικης πολιτικής, ο Κίσσιγκερ;
Ακόμη δεν έχουμε καταλάβει τι γίνεται, κε Πρόεδρε…Πρέπει να ξέρει ιστορία κάποιος για να μάθει τον Έλληνα. Ένα μόνο θα σου πω: Το 1940 προ και μετά από τον Τορπιλλισμό του ευδρόμου «Έλλη» από τους Ιταλούς στην Τήνο (+15.8.1940), ενώ ξέραμε τα πάντα, κάναμε «ονική» υπομονή. Κλείσαμε το στόμα μας και τηρήσαμε «την πλέον αυστηράν ουδετερότητα»! Όμως στις 28 Οκτωβρίου δεν αντέξαμε άλλο. Ένα «ΟΧΙ» ακούστηκε και τινάχτηκε η ασφαλιστική δικλείδα της ελληνικής ψυχής και «τους πήρε και τους σήκωσε»! Όλους! Φοβάμαι - ή μήπως και περιμένω ; - λοιπόν την επόμενη μέρα!
Τώρα ασφαλώς δεν συνειδητοποιείς το κακό που γίνεται… Μια γεύση ίσως να πήρες, αν εμβάθυνες στα πρόσφατα γεγονότα της Νομικής. Μπορεί να κατάλαβες, τι κάνατε τόσα χρόνια με τους μετανάστες. Την ώρα που διαπραγματευόσασταν με τους τριακόσιους, σε όλα τα άτυπα 400 τζαμιά της Αττικής, οι ομόπιστοί τους προσεύχονταν και περίμεναν… Τι περίμεναν; Το σύνθημα, για να γίνει και η Αθήνα Αίγυπτος και κόλαση!
• Γιατί με πηγαίνεις στη αιματοχυσία και την καταστροφή;
• Γιατί με αναγκάζεις να αμυνθώ και να πάρω το νόμο στα χέρια μου;
• Γιατί με στέλνεις στην εθνική ντροπή, στην οικονομική εξαθλίωση;
• Γιατί να μη μπορώ αύριο να πάω στο νησί μου;
• Γιατί να μη μπορώ να πάω στην Παλιά Αθήνα με την οικογένειά μου;
• Γιατί με στέλνεις εκτός Ελλάδος και εκτός ζωής;
• Γιατί με στέλνεις στο θάνατο, κε Πρόεδρε; Γιατί;
Και οι Πνευματικοί της Ορθοδοξίας Πατέρες πως και δεν βλέπουν το ηθικό δίλημμα και την υπαρξιακή αγωνία, στην οποία μπήκαν πλέον τα παιδιά της Μάννας Εκκλησίας;
Και οι αθάνατοι Έλληνες, γιατί πεθάναν πριν από την ώρα τους;
Χριστιανική Εστία Λαμίας
Παρασκευή 19 Νοεμβρίου 2010
Από πείσμα και τρέλα θα ζω σε τούτη τη χώρα!
Του Γιώργου Μάλφα, θεολόγου (malfasg@gmail.com)
Εβδομήντα χρόνια μετά.
Γιορτάζεις την Εθνική Αντίσταση του Λαού μας, τραγουδάς «γυναίκες Ηπειρώτισσες», υψώνεις αμήχανα σημαίες, χορεύεις από κεκτημένη συνήθεια στις πλατείες. Φέτος όμως, δυσκολεύεσαι να πεις το «ΟΧΙ». Δεν είσαι σίγουρος, αμφιβάλλεις. Φοβάσαι τους συνειρμούς, τις πιθανές παρεξηγήσεις. Τρέμεις τις συνέπειες.
Χρόνια τώρα, επαναλάμβανες τελετουργικά μονότονα το «ΟΧΙ» του παππού σου. Καμάρωνες τη θυσία του, θριαμβολογούσες αδαπάνητα για τα κατορθώματα και τους ηρωισμούς της γενιάς του. Στις δεκαετίες όμως που ακολούθησαν κατασπατάλησες νωχελικά την ελευθερία που σου χάρισε! Έφτιαξες τη ζωή σου. Το δικό σου, επιτέλους, σπίτι, και το δικό σου εξοχικό. Έκανες ταξίδια μακρινά και πολυδάπανα, σε προορισμούς εξωτικούς. Αγόρασες πρώτο και μετά δεύτερο αυτοκίνητο. Χρεώθηκες ασυλλόγιστα δάνεια, δόσεις και κάρτες που αφειδώς σου πρόσφεραν οι τράπεζες. Μπούχτισες τα παιδιά σου φροντιστήρια και ιδιαίτερα, να σπουδάσουν προσοδοφόρα επαγγέλματα, να γίνουν υψηλόβαθμα «στελέχη διοίκησης επιχειρήσεων». Εκμεταλλεύτηκες, με όλους τους δυνατούς τρόπους, τους μετανάστες που είχαν την ανάγκη σου, για να μαζέψουν τις ελιές σου, να χτίσουν και να καθαρίσουν το σπίτι σου, να. φυλάξουν τα παιδιά σου. Έπαιξες στο Χρηματιστήριο το κληρονομημένο βιος των γονιών σου και αγόρασες «αέρα» που σου πούλησαν οι αετονύχηδες της ελεύθερης αγοράς. Συναλλάχθηκες μ' αυτό το άθλιο κράτος κάτω απ' το τραπέζι κάμποσες φορές, δεν θυμάσαι και συ πόσες. για τη στρατιωτική θητεία του γιου σου, το διακανονισμό της εφορίας, το αυθαίρετο δίπλα στη θάλασσα, το διορισμό στην επίζηλη δημοσιοϋπαλληλία, τη λίστα αναμονής σε κάποιο νοσοκομείο. Διασκέδασες την πλήξη σου βόσκοντας αμέριμνα στα λιβάδια της τηλεόρασης, κάνοντας φωτοσύνθεση με την προπαγάνδα και το γούστο των αχρείων της κάθε εξουσίας. Ατίμασες την ψήφο σου ξανά και ξανά για μια «εξυπηρέτηση», εκδούλευση των φαύλων της κομματοκρατίας, των επαγγελματιών και των κληρονόμων της πολιτικής.
Φέτος όμως, τα πράγματα δεν είναι όπως παλιά. Η γιορτή δεν είναι πια γιορτή. Μεγάλα λόγια δεν βγαίνουν απ' το στόμα. Φειδωλή και ντροπαλή η εθνική σου αξιοπρέπεια προσποιείται, καμώνεται πως γιορτάζει κάτω απ' το αυστηρό βλέμμα της επιτήρησης. Στενάχωρα όλα. Μέσα μας, γύρω μας, παντού. «Το αδιέξοδο της χώρας στις ψυχές των κατοίκων της». Πατρίδα υποτελής και υπόχρεη. Πατρίδα «πεδίο βολής φθηνό». Πατρίδα έρμαιο της απληστίας των τοκογλύφων, των ισχυρών του χρήματος, των δανειστών που γυρεύουν πίσω τα λεφτά τους. Σε υποτιμούν σήμερα άμοιρη πατρίδα μου για να σε αγοράσουν τζάμπα αύριο.
Πεθαίνω σαν χώρα! Ακούς την κραυγή; Βλέπεις και συ το κακό που μας βρήκε; «Όποιος δεν έχει δει ανθρώπους να πεθαίνουν σφυροκοπημένοι από αόρατο χέρι στους δρόμους, δεν μπορεί να καταλάβει τι σημαίνει και τι είναι ο θάνατος μιας χώρας.».
Πατρίδα, κατοχή και αντίσταση: κι αν οι λέξεις άδειασαν με τα χρόνια, δεν φταίνε οι λέξεις, οι ζωές μας άδειασαν! Πριν λιποψυχήσουν οι λέξεις, λιποψυχεί το φρόνημα των ανθρώπων, η θέληση των λαών να παραμείνουν αδούλωτοι. Όχι παιχνίδια με τις λέξεις! Ποιος δικαιούται να μιλάει στη γιορτή σήμερα για πατρίδα, για κατοχή και αντίσταση; Οι πατριδοκάπηλοι που κάθε φορά, την κρίσιμη στιγμή, συνθηκολογούσαν με τον κατακτητή; Ή μήπως, οι πολιτικές και οικονομικές ελίτ που εγκατέλειπαν την πατρίδα και το λαό την ώρα της μάχης, για να επιστρέψουν κατόπιν ως εθνοσωτήρες και ελευθερωτές;
«Ποιος είναι ο πατριώτης; Αυτοί ή εμείς; Το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα και τρέχει νάβρει κέρδη σ' όποια χώρα υπάρχουνε τέτοια. Γι' αυτό δε νοιάζεται κι ούτε συγκινείται με την ύπαρξη των συνόρων και του κράτους. Ενώ εμείς, το μόνο που διαθέτουμε, είναι οι καλύβες μας και τα πεζούλια μας. Αυτά, αντίθετα από το κεφάλαιο που τρέχει, όπου βρει κέρδη, δεν μπορούν να κινηθούν και παραμένουνε μέσα στη χώρα που κατοικούμε. Ποιος, λοιπόν, μπορεί να ενδιαφερθεί καλύτερα για την πατρίδα του; Αυτοί που ξεπορτίζουνε τα κεφάλαιά τους από τη χώρα ή εμείς που παραμένουμε με τα πεζούλια μας εδώ;»
Εδώ θα παραμείνουμε, δε θα φύγει κανείς, κυνηγημένε απ' όλους Καπετάνιε! Εδώ, να φυλάμε τα πεζούλια που μας άφησες! Θα μοιραστούμε αν χρειαστεί ακόμη και τη φτώχια μας, την ανάγκη, την οργή μας, μα δεν θα εγκαταλείψουμε. Γι' αυτό.
«Τα καράβια μου καίω
δεν θα πάω πουθενά.
Κι ας μη μου 'χεις χαρίσει ποτέ
ένα χάδι ως τώρα
πάντα εδώ θα γυρνώ
από πείσμα και τρέλα θα ζω
σε τούτη τη χώρα
ώσπου να βρω νερό
γιατί ανήκω εδώ.
Σταυρωμένη πατρίδα
μες στα μάτια σου είδα
της ανάστασης φως».
(Τα καράβια μου καίω, Ν. Πορτοκάλογλου)
Πάτρα, Οκτώβριος 2010
Εβδομήντα χρόνια μετά.
Γιορτάζεις την Εθνική Αντίσταση του Λαού μας, τραγουδάς «γυναίκες Ηπειρώτισσες», υψώνεις αμήχανα σημαίες, χορεύεις από κεκτημένη συνήθεια στις πλατείες. Φέτος όμως, δυσκολεύεσαι να πεις το «ΟΧΙ». Δεν είσαι σίγουρος, αμφιβάλλεις. Φοβάσαι τους συνειρμούς, τις πιθανές παρεξηγήσεις. Τρέμεις τις συνέπειες.
Χρόνια τώρα, επαναλάμβανες τελετουργικά μονότονα το «ΟΧΙ» του παππού σου. Καμάρωνες τη θυσία του, θριαμβολογούσες αδαπάνητα για τα κατορθώματα και τους ηρωισμούς της γενιάς του. Στις δεκαετίες όμως που ακολούθησαν κατασπατάλησες νωχελικά την ελευθερία που σου χάρισε! Έφτιαξες τη ζωή σου. Το δικό σου, επιτέλους, σπίτι, και το δικό σου εξοχικό. Έκανες ταξίδια μακρινά και πολυδάπανα, σε προορισμούς εξωτικούς. Αγόρασες πρώτο και μετά δεύτερο αυτοκίνητο. Χρεώθηκες ασυλλόγιστα δάνεια, δόσεις και κάρτες που αφειδώς σου πρόσφεραν οι τράπεζες. Μπούχτισες τα παιδιά σου φροντιστήρια και ιδιαίτερα, να σπουδάσουν προσοδοφόρα επαγγέλματα, να γίνουν υψηλόβαθμα «στελέχη διοίκησης επιχειρήσεων». Εκμεταλλεύτηκες, με όλους τους δυνατούς τρόπους, τους μετανάστες που είχαν την ανάγκη σου, για να μαζέψουν τις ελιές σου, να χτίσουν και να καθαρίσουν το σπίτι σου, να. φυλάξουν τα παιδιά σου. Έπαιξες στο Χρηματιστήριο το κληρονομημένο βιος των γονιών σου και αγόρασες «αέρα» που σου πούλησαν οι αετονύχηδες της ελεύθερης αγοράς. Συναλλάχθηκες μ' αυτό το άθλιο κράτος κάτω απ' το τραπέζι κάμποσες φορές, δεν θυμάσαι και συ πόσες. για τη στρατιωτική θητεία του γιου σου, το διακανονισμό της εφορίας, το αυθαίρετο δίπλα στη θάλασσα, το διορισμό στην επίζηλη δημοσιοϋπαλληλία, τη λίστα αναμονής σε κάποιο νοσοκομείο. Διασκέδασες την πλήξη σου βόσκοντας αμέριμνα στα λιβάδια της τηλεόρασης, κάνοντας φωτοσύνθεση με την προπαγάνδα και το γούστο των αχρείων της κάθε εξουσίας. Ατίμασες την ψήφο σου ξανά και ξανά για μια «εξυπηρέτηση», εκδούλευση των φαύλων της κομματοκρατίας, των επαγγελματιών και των κληρονόμων της πολιτικής.
Φέτος όμως, τα πράγματα δεν είναι όπως παλιά. Η γιορτή δεν είναι πια γιορτή. Μεγάλα λόγια δεν βγαίνουν απ' το στόμα. Φειδωλή και ντροπαλή η εθνική σου αξιοπρέπεια προσποιείται, καμώνεται πως γιορτάζει κάτω απ' το αυστηρό βλέμμα της επιτήρησης. Στενάχωρα όλα. Μέσα μας, γύρω μας, παντού. «Το αδιέξοδο της χώρας στις ψυχές των κατοίκων της». Πατρίδα υποτελής και υπόχρεη. Πατρίδα «πεδίο βολής φθηνό». Πατρίδα έρμαιο της απληστίας των τοκογλύφων, των ισχυρών του χρήματος, των δανειστών που γυρεύουν πίσω τα λεφτά τους. Σε υποτιμούν σήμερα άμοιρη πατρίδα μου για να σε αγοράσουν τζάμπα αύριο.
Πεθαίνω σαν χώρα! Ακούς την κραυγή; Βλέπεις και συ το κακό που μας βρήκε; «Όποιος δεν έχει δει ανθρώπους να πεθαίνουν σφυροκοπημένοι από αόρατο χέρι στους δρόμους, δεν μπορεί να καταλάβει τι σημαίνει και τι είναι ο θάνατος μιας χώρας.».
Πατρίδα, κατοχή και αντίσταση: κι αν οι λέξεις άδειασαν με τα χρόνια, δεν φταίνε οι λέξεις, οι ζωές μας άδειασαν! Πριν λιποψυχήσουν οι λέξεις, λιποψυχεί το φρόνημα των ανθρώπων, η θέληση των λαών να παραμείνουν αδούλωτοι. Όχι παιχνίδια με τις λέξεις! Ποιος δικαιούται να μιλάει στη γιορτή σήμερα για πατρίδα, για κατοχή και αντίσταση; Οι πατριδοκάπηλοι που κάθε φορά, την κρίσιμη στιγμή, συνθηκολογούσαν με τον κατακτητή; Ή μήπως, οι πολιτικές και οικονομικές ελίτ που εγκατέλειπαν την πατρίδα και το λαό την ώρα της μάχης, για να επιστρέψουν κατόπιν ως εθνοσωτήρες και ελευθερωτές;
«Ποιος είναι ο πατριώτης; Αυτοί ή εμείς; Το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα και τρέχει νάβρει κέρδη σ' όποια χώρα υπάρχουνε τέτοια. Γι' αυτό δε νοιάζεται κι ούτε συγκινείται με την ύπαρξη των συνόρων και του κράτους. Ενώ εμείς, το μόνο που διαθέτουμε, είναι οι καλύβες μας και τα πεζούλια μας. Αυτά, αντίθετα από το κεφάλαιο που τρέχει, όπου βρει κέρδη, δεν μπορούν να κινηθούν και παραμένουνε μέσα στη χώρα που κατοικούμε. Ποιος, λοιπόν, μπορεί να ενδιαφερθεί καλύτερα για την πατρίδα του; Αυτοί που ξεπορτίζουνε τα κεφάλαιά τους από τη χώρα ή εμείς που παραμένουμε με τα πεζούλια μας εδώ;»
Εδώ θα παραμείνουμε, δε θα φύγει κανείς, κυνηγημένε απ' όλους Καπετάνιε! Εδώ, να φυλάμε τα πεζούλια που μας άφησες! Θα μοιραστούμε αν χρειαστεί ακόμη και τη φτώχια μας, την ανάγκη, την οργή μας, μα δεν θα εγκαταλείψουμε. Γι' αυτό.
«Τα καράβια μου καίω
δεν θα πάω πουθενά.
Κι ας μη μου 'χεις χαρίσει ποτέ
ένα χάδι ως τώρα
πάντα εδώ θα γυρνώ
από πείσμα και τρέλα θα ζω
σε τούτη τη χώρα
ώσπου να βρω νερό
γιατί ανήκω εδώ.
Σταυρωμένη πατρίδα
μες στα μάτια σου είδα
της ανάστασης φως».
(Τα καράβια μου καίω, Ν. Πορτοκάλογλου)
Πάτρα, Οκτώβριος 2010
Παρασκευή 1 Οκτωβρίου 2010
Πνευματική κρίση ....
Αγαπητοί μου αδελφοί,
Μου είπαν να μιλήσω για την πνευματική αντιμετώπιση της κρίσης που περνά η χώρα μας. Για να φτάσουμε, όμως, να μιλήσουμε γι’ αυτό πρέπει πρώτα να διαγνώσουμε για ποια κρίση μιλάμε. Έχω διαπιστώσει επιχειρώντας να επικοινωνήσω όλα αυτά τα χρόνια με τους άλλους, ότι το πρόβλημα επικοινωνίας που παρατηρείται ανάμεσα σε ζευγάρια, σε φίλους, σε συναδέλφους, ξεκινάει από το ότι οι άνθρωποι λέγοντας τις ίδιες λέξεις εννοούμε διαφορετικά πράγματα. Έτσι, αν δεν δώσουμε ορισμούς, είναι δύσκολο να φτάσουμε τελικά στο συμπέρασμα αν συμφωνούμε ή διαφωνούμε.
Διαπίστωση πρώτη:
Ο δυτικός κόσμος την τελευταία διετία και οι έλληνες τον τελευταίο χρόνο ανακαλύψαμε ότι υπάρχει μεγάλη οικονομική κρίση. Το κυρίαρχο συναίσθημα είναι η αγωνία μας, με πρώτον εμένα, για το πως θα αντιμετωπίσουμε την κατάσταση. Μπα τι μου λέτε;
Όταν όλα αυτά τα χρόνια της δικής μας ευμάρειας πέθαιναν κυριολεκτικά εκατομμύρια άνθρωποι στον κόσμο κάθε χρόνο από πείνα και δίψα, που ήμασταν; Απλά τότε δεν μας αφορούσε, γιατί δεν ήταν σπίτι μας. Το θυμόμασταν κάθε χρόνο εκεί γύρω στα Χριστούγεννα, με τα αφιερώματα των τηλεοράσεων και την συνηθισμένη εκστρατεία τάχα μου της unicef. Τότε δεν μίλαγε κανένας μας για κρίση, γιατί η Ελλάδα ήταν μέσα στις 25 πλουσιότερες χώρες του κόσμου. Και κει, στις χώρες του αποκαλούμενου τρίτου κόσμου ( ονομασία και αυτή) μιλάμε για θάνατο όχι για το αν θα έχουμε λιγότερα κινητά ή αυτοκίνητα. Αλήθεια έχετε αναρωτηθεί τι θα σκεφτόταν κάποιος υπήκοος χώρας που δεν έχει νερό να πιει και φαγητό να φάει αν επισκεπτόταν ακόμη και σήμερα την Ελλάδα, τον πηγαίναμε σπίτι μας, του δείχναμε τα υπάρχοντά μας, και του λέγαμε ότι περνάμε μεγάλη οικονομική κρίση; Θα λεγε ότι έχουμε σαλέψει το δίχως άλλο.
Έχω λοιπόν την αίσθηση ότι αν κάτι μας αποκαλύπτεται από αυτή τη συγκυρία, είναι η βαθιά πνευματική φτώχεια τόσο της κοινωνίας μας όσο και του καθένα μας προσωπικά. Όσο περνάμε καλά εμείς άντε και η οικογένειά μας δεν υπάρχει πρόβλημα. Οι άλλοι δεν μας αφορούν. Μόνο η πάρτη μας. Ατομισμός σ’ όλο του το μεγαλείο. Πρώτο χαρακτηριστικό του πολιτισμού μας. Και άρα πρωτίστως πνευματική κρίση.
Αλλά και αυτή που αποκαλούμε καθ’ εαυτή οικονομική κρίση τι είναι;
Απότοκος του ατομισμού, αφού και το πολιτισμικό και οικονομικό σύστημα είναι απόλυτα ατομικιστικό.
Βασικό πολιτισμικό – οικονομικό σχήμα. Ο καθένας ατομικά πρέπει να φροντίσει να αποκτήσει εφόδια, ώστε γινόμενος άξιος, να βρει μια δουλειά με καλά χρήματα και να μπορέσει να γίνει ιδιοκτήτης. Γης – αυτ/των, κινητών και ακινήτων. Πάντως ιδιοκτήτης. Μην ξεχνάμε ότι η ιδιοκτησία θεωρείται από τις σημαντικότερες αξίες του πολιτισμού μας, γι’ αυτό άλλωστε έχει κατοχυρωθεί και προστατεύεται και συνταγματικά. Άρα ο άνθρωπος, κινείται στην ελάχιστη ζωή του με μια αγωνία: Να γίνει ιδιοκτήτης. Ιδιοκτήτης γνώσεων ( εφόδια το λέμε) για να μπορέσει να γίνει ιδιοκτήτης χρημάτων ώστε να πετύχει να γίνει ιδιοκτήτης κινητών και ακινήτων. Με ολίγον από ιδιοκτήτης δόξας και φήμης.
Όλο αυτό το σχήμα στηρίζεται στις παρακάτω κυρίαρχες έννοιες: Ατομισμός – ανταμοιβή-ιδιοκτησία.
Αποκτώ εφόδια σημαίνει: Αποκτώ όσο περισσότερες γνώσεις γίνεται. Ατομικές γνώσεις. Δεν πα να μην γνωρίζω αν πεινάει ο διπλανός μου, αν έχει ανάγκη παρέας ένας γείτονας. Αρκεί να ξέρω την πρωτεύουσα της Ζιμπάμπουε, αν αυτό με ωφελήσει στην απόκτηση χρημάτων. Η γνώση ταυτίζεται εν πολλοίς με τη χρησιμότητα που σου αποφέρει, κατά πόσο σε ωφελεί. Χρησιμοθηρία – ωφελιμισμός.
Αφού έγινα ιδιοκτήτης εφοδίων γίνομαι άξιος και απαιτώ ανταμοιβή. ( άλλη κουβέντα και αυτή. Δεν νομίζω ότι υπάρχει κάποιος που πιστεύει στα σοβαρά ότι αν λειτουργούσε η αξιοκρατία, ως ατομικό ταλέντο και θέληση, θα ήταν ποτέ πρωθυπουργοί αυτοί που μας κυβερνούν).
Ακόμη όμως και στην υποθετική περίπτωση που λειτουργούσε η αξιοκρατία. Τι σημαίνει αξιοκρατία; Ότι ο άξιος ανταμείβεται και ο ανάξιος όχι. Ωραία για τον άξιο. Και αυτός που δεν είναι άξιος; Στον καιάδα. Και τι μας νοιάζει εμάς; Εμείς είμαστε στους άξιους. Πάλι ατομισμός δηλαδή. Ατομισμός, που όμως, δεν μας πειράζει, όσο είμαστε μέσα στο σύστημα. Οι ανάξιοι ας πάνε να πεινάσουν. Κοινωνία αδιάφορη και σκληρή για τον ανάξιο.
Αφού λοιπόν αποκτήσουμε τα εφόδια και γίνουμε άξιοι, ανταμειβόμαστε με μια καλή δουλειά, που σημαίνει στον πολιτισμό μας, μια δουλειά να βγάζουμε καλά χρήματα. Ιδιοκτήτες χρημάτων. Άλλη αγωνία και αυτή. Απόκτηση χρημάτων. Εδώ και αν πρέπει να υπερνικήσουμε, ενίοτε με κάθε τρόπο, τον αντίπαλο ( εννοώ τον συνάνθρωπο), ώστε εμείς να αποκτήσουμε χρήματα. ( γράφει για το χρήμα ο Ελύτης: πρώτο σύμπτωμα της λέπρας το χρήμα. Μαζεύει ανυπαρξία ο λεπρός και χαίρεται).
Και όταν βγάλουμε χρήματα, πάλι αγωνία να αυγατίσουν, για να γίνουμε ιδιοκτήτες κινητών και ακινήτων υλικών. Πάντως κυρίαρχη έγνοια μας το ΊΔΙΟ- ΚΤΗΤΗΣ. Όπως λέει και η λέξη. Δικά μας να ναι. Όχι των άλλων. Όλα ατομισμός, όλα χρησιμοθηρία, όλα ωφελιμισμός και όλα αυτά για την ευδαιμονία.
Και που καταλήγουμε; Μια ατέλειωτη αγωνία, από τη μέρα που πηγαίνουμε στην πρώτη τάξη, μέχρι τη μέρα που συνταξιοδοτούμαστε τουλάχιστον ( μετά δεν μπορείς εύκολα να τα αυξήσεις τα χρήματα και το ρίχνεις και στη Θρησκεία ενίοτε) ή ακόμη και μέχρι να πεθάνουμε. Και άγχος ατελείωτο, για να πετύχουμε όλα αυτά, στη συνέχεια, δε, φόβος και τρόμος μην και τα χάσουμε. Αγωνία, άγχος και φόβος. Αυτά γεννά το μοντέλο αυτό ζωής. Οπότε και το ζητούμενο, η ευδαιμονία, πάει περίπατο.
Ένα υπέροχο σύστημα. Ένα σύστημα μέσα στο οποίο η φτώχεια και η ανέχεια ενός μεγάλου μέρους του πληθυσμού, ο ατομισμός και η αγωνία για την κατάκτηση υλικών πραγμάτων, η αδιαφορία για τον άλλον, δεν είναι παθολογία αλλά φυσιολογία του πολιτισμικού μοντέλου. Ακούω να λένε ότι για τη δεινή οικονομική κατάσταση ευθύνονται οι πολιτικοί, γιατί έκλεβαν και γενικά δεν έκαναν καλά τη δουλειά τους. Όχι λέω εγώ. Πολύ καλά έκαναν τη δουλειά τους. Ήταν απόλυτα συνεπείς στις αξίες που το πολιτισμικό μοντέλο που υπηρετούν θεοποιεί. Αφού ο σκοπός του ανθρώπου είναι να γίνει ιδιοκτήτης γιατί να μην κλέψουν; Γιατί να μην αδικήσουν αφού αυτό θα τους απέφερε κτήση; Και όλα αυτά δεν αφορούν μόνο τους άλλους, δυστυχώς αλλά και πολλούς από μας. Μου πε αδελφοί κάποτε κάποιος: Πέρασα μια ζωή, 50 χρόνια, φίλος αδελφικός με κάποιους, όλοι άνθρωποι της εκκλησίας. Με άνεση μεγάλη οικονομική οι περισσότεροι. Καλοί άνθρωποι. Μα δεν με ρώτησαν μια φορά, αν και ξέραν ότι έχω οικονομικές δυσκολίες : πως τα φέρνεις βόλτα οικονομικά βρε φίλε; Όχι να μου δώσουν χρήματα. Ποτέ. Αλλά μια ερώτηση, παιδάκι μου. Και δω μέσα είμαι σίγουρος ότι υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι, που ποτέ δεν ρωτήθηκαν από μένα, πως τα φέρνουν βόλτα, όχι μόνο οικονομικά αλλά και γενικά με τις δυσκολίες που έχουν στη ζωή τους.
Παιδιά του συστήματος είμαστε, κύριοι, οι περισσότεροι. Και υποστηρικτές του. Περνάμε τη ζωή μας με αγωνία κτήσης και αφού τα αποκτήσουμε φόβο μην τα χάσουμε. Και ο φόβος αυτός καθ-ορίζει τη στάση ζωής μας. Εδώ, κύριοι, ολόκληρος Πέτρος και αρνήθηκε το Χριστό, γιατί φοβήθηκε μη χάσει τα κεκτημένα. Ενώ ο ληστής που δεν είχε τίποτα να χάσει παραιτήθηκε και είπε « Μνήσθητι Κύριε εν τη βασιλεία σου».
Και πρέπει τώρα να μιλήσω για την πνευματική αντιμετώπιση αυτού του μοντέλου. Που όπως είπα όμως δεν αφορά μόνο τους άλλους αλλά και μένα. Μέρος του προβλήματος είμαι. Ατομιστής, ωφελιμιστής, κυνηγός της ευδαιμονίας. Αλήθεια τι να πω; Και το κυριότερο, λέγοντας τα, γιατί όλοι εδώ μέσα τις απαντήσεις αφού τις μάθαμε από μικροί και άρα λίγο πολύ τις ξέρουμε, είμαι υπόλογος απέναντι στο Θεό μου, απέναντι σ’ αυτούς που με μεγάλωσαν και απέναντι στον εαυτό μου.
Η απάντηση στο πρόβλημα νομίζω ότι είναι μια. Εγώ δεν ξέρω άλλη. Αλλαγή νοηματοδότησης της ύπαρξης μας. Που πάει να πει:
Το πρώτον Μνήμη θανάτου. Και ξαφνικά ανατρέπεται το σύμπαν. Ολόκληρη η μέχρι τώρα κοσμοθεωρία καταρρέει. Και όλα παίρνουν τις σωστές τους διαστάσεις. Υπάρχει ένα δεδομένο: το βιολογικό τέλος. Όλα όσα πρεσβεύει το παραπάνω μοντέλο, όλα αυτά για τα οποία αγωνιζόμαστε και αγωνιούμε, χάνουν τη λάμψη τους. Μάταια και εφήμερα. Καταλαβαίνεις ότι αυτή η ζωή της αγωνίας, του άγχους, είναι μια τρέλα άσκοπη. Θα έρθει το βιολογικό τέλος. Για ποιο λόγο περνάμε την ελάχιστη ζωή μας μέσα σ’ αυτή την τρέλα; Έχω ακούσει πολλούς να αυτοκτονούν, αδελφοί μου, γιατί έπαθαν οικονομική καταστροφή και έχασαν όλα τα σπίτια και τα υλικά αγαθά που είχαν. Και θεωρείται απόλυτα φυσιολογικό από τους πολλούς ακόμη και από μας. Η τρέλλα θεωρείται φυσιολογικό. Να αυτοκτονούμε επειδή χάσαμε τα χρήματα! Μα δεν έχω ακούσει ούτε έναν που να καταρρέει επειδή μίσησε το συνάνθρωπο, ούτε επειδή πέθανε ο διπλανός του από τη δική του αδιαφορία. Πολύ, δε, περισσότερο επειδή έχασε το Χριστό, δηλαδή το Αιώνιο και Αληθινό. Η απόλυτη τρέλλα.
Αλλά, για να επανέλθω, όταν μιλάμε για μνήμη θανάτου δεν μιλάμε για παθητική μνήμη που φέρνει αδράνεια, απελπισία και απόγνωση. Ούτε μιλάμε για νιρβάνα. Μιλάμε για ενεργητική κατάσταση που κινητοποιεί κάθε σημείο του μυαλού, της καρδιάς και του κορμιού μας. Έρχεται η επίγνωση και πάλλεται η ύπαρξη σου. Αλλά το πάθος για ζωή τρέπεται στην όντως ζωή. Θέλω να πω προς αυτόν που είναι ο ίδιος η Ζωή. Και ποιος είναι αυτός; Αυτός που δεν είναι εφήμερος αλλά αιώνιος. Αυτός που δεν γεννά αγωνία, αλλά χαρά.
Να σας πω κάτι προσωπικό. Όταν ήμουνα αποτυχημένος οικογενειακά, επαγγελματικά και οικονομικά, τότε που δεν είχα τίποτα και ήμουν το απόλυτο τίποτα για τα κριτήρια αυτής της κοινωνίας, απέκτησα μόνο ένα. Μνήμη θανάτου. Και ήμουν πιο γεμάτος από ποτέ. Γιατί είχα Αυτόν που πληρώνει τα πάντα. Και έφευγα από τη γκαρσονιέρα που έμενα χωρίς να κλειδώνω και χωρίς να έχω κανένα άγχος, γιατί δεν είχα τίποτα. Αυτόν που είχα δεν μπορούσε κανείς να μου τον κλέψει κανείς. Και κυκλοφορούσα στο δρόμο, συναντούσα γνωστούς που πολλοί από αυτούς έκαναν ότι δεν με έβλεπαν. Εμένα όμως δεν με ένοιαζε. Γιατί με γνώριζε ο Γνώστης των πάντων. Και μετά έγινα δικαστής και απέκτησα αναγνωρισιμότητα, δόξα, τίτλους, χρήματα, υλικά αγαθά. Και έχασα τη μνήμη θανάτου. Και έχασα τα πάντα. Γιατί έχασα τον Κύριο των πάντων. Πότε είχα χαρά; Τότε ή τώρα; Πότε περνούσα κρίση; Τότε που δεν είχα τίποτα ή τώρα που έχω;
Ας επανέλθω λοιπόν. Ποιος είναι η Ζωή; Ποιος δίνει νόημα στην ελάχιστη ζωή μου;
Για να απαντήσουμε αρκεί μια μόνο ερώτηση: Ποιος ο νικητής του θανάτου; Αυτός που νίκησε το θάνατο είναι ο μόνος που μπορεί να μας δείξει και το δρόμο της αληθινής ζωής. Κανείς άλλος. Και αρνούμαι πια τα υποκατάστατα.
Χριστός Ανέστη εκ νεκρών θανάτω θάνατον πατήσας… Έρχεται λοιπόν ο Χριστός και νικά το θάνατο. Και τι μας λέει;
Εγώ ειμί η Αλήθεια και η Ζωή.
Και τι μας λέει η Ζωή;
Όστις θέλει οπίσω μου ελθείν απαρνησάσθω εαυτόν…. και ακολουθήτω μοι.
Άρα πρώτη προϋπόθεση: Απαρνησάσθω εαυτόν. Το απόλυτο εγώ του πολιτισμικού μας συστήματος, γίνεται η πλήρης απάρνηση του εαυτού μας, στο δρόμο του Χριστού.
Και Ακολουθήτω μοι. Χωρίς εξηγήσεις. Μας ζητά πλήρη παράδοση. Μας ζητά να τον εμπιστευτούμε. Ή εμπιστεύεσαι και ακολουθείς ή τράβα το δρόμο σου, το δρόμο της ατομικής αγωνίας στον οποίο προσκαλεί ο πολιτισμός μας.
Και αναρωτιέμαι αδελφοί μου: Προς τι τόση αγωνία; Εδώ τάισε τα πετεινά του ουρανού και θα αφήσει εμάς; Μήπως τελικά η αγωνία αυτή υποδηλώνει εγωισμό και έλλειψη εμπιστοσύνης; Μα τότε θα μου πείτε γιατί να πεθαίνουν από την πείνα οι άνθρωποι; Εκείνοι δεν τον εμπιστεύονταν;
Κύριοι, απαντήσεις για όλα δεν έχουμε. Αλλά εμπιστοσύνη ή έχουμε ή δεν έχουμε. Πάει και τελείωσε. Όταν ήμασταν μικρά παιδιά και ο πατέρας μας μας έλεγε ότι κάτι πρέπει να γίνει έτσι, δεν ξέραμε γιατί μας το έλεγε, αλλά αυτός ήξερε. Και τον εμπιστευόμασταν, γιατί ξέραμε ότι μας αγαπά. Η έχουμε λοιπόν τη βαθιά πεποίθηση ότι ο Χριστός μας αγαπά και δεν θα μας αφήσει και πως οτιδήποτε και να μας συμβεί Αυτός που είναι η Αγάπη το επιτρέπει, οπότε καλοδεχούμενο, ή τραβάμε το δρόμο της δικής μας αυτάρκειας. Και η εμπιστοσύνη σημαίνει ότι παραδίδουμε τον εαυτό μας σ’ Αυτόν. Είπε κάποιος άγιος « Κύριε εγώ θέλω να μαι μαζί σου ακόμη και στη κόλαση». Αυτό τα λέει όλα. Εναποθέτω την ύπαρξη μου σ’ αυτόν που είναι η Ζωή και ας κάνει αυτός ότι θέλει. Και έρχεται μια απίστευτη ηρεμία. Η αγωνία που κυριαρχεί στον πολιτισμό μας γίνεται χαρά συνάντησης, διότι συναντήθηκα και σχετίστηκα μ’ Αυτόν που είναι η Ζωή.
Εκτός από την εμπιστοσύνη, τι άλλο μας λέει;
Ακτημοσύνη. Τίποτα να μην αποκτούμε. Γιατί η θέληση για ατομική ιδιοκτησία μας διαφοροποιεί οντολογικά από Αυτόν που τίποτα δεν κρατά για τον εαυτό του.
Και τι άλλο μας λέει;
Αυτός που έχει δυο χιτώνες να δώσει τον ένα. Ο πολιτισμός μας μας λέει αυτός που έχει δυο καράβια να αποκτήσει 1000. Ποιος έχει αγωνία και ποιος χαίρεται πραγματικά; Έχετε δει τους πολύ πλουσίους, που αποτελούν το κοινωνικό πρότυπο, να είναι γαλήνιοι και ήρεμοι; Ή μήπως τους βλέπετε μονίμως σκυθρωπούς πάνω από αριθμούς; Και στον αντίποδα. Σκέφτεστε ποτέ τον Παίσιο ή τον Πορφύριο και τους άλλους καλόγερους αυτού του διαμετρήματος να έχουν αγωνία γιατί είχαν μόνο ένα φαγωμένο ράσο; Εμείς που έχουμε όλα αυτά, πόση αγωνία να αποκτήσουμε και άλλα….Και χάνουμε και την χαρά της προσφοράς.
Και τι άλλο μας λέει ο νικητής του θανάτου;
Τον άρτο ημών τον επιούσιο δως ημίν σήμερον…
Ποιος από μας αδελφοί δεν έχει τον άρτο; Για αυτό αγωνιούμε; Ας είμαστε ειλικρινείς…Δεν μας νοιάζει ο άρτος κι ας βροντοφωνάζουμε κάθε Κυριακή το Πάτερ ημών…Μας νοιάζει οτιδήποτε υλικό μας σερβίρει το κοινωνικό μοντέλο. Όμως τελικά αν ακολουθούσαμε το Χριστό, θα χαμε κάποια αγωνία;
Αυτός που νίκησε το θάνατο μας λέει και άλλα πολλά, που φυσικά δεν μπορούν να χωρέσουν σε μια σύντομη εισήγηση.
Όλα όσα μας λέει, όμως, συνοψίζονται κατά τη γνώμη μου σ’ ένα και μοναδικό: Αγάπα τον πλησίον σου και το συνταρακτικότερο της ιστορίας: αγάπα τον εχθρό σου.
Αδελφοί, γράφουν οι ιστορίες που διδασκόμαστε στο σχολείο ένα σωρό επαναστάσεις. Και δεν αναφέρουν ούτε μια λέξη για την συγκλονιστικότερη επανάσταση. Αγάπα τον εχθρό σου.
Αλήθεια, σκέφτεστε έναν κόσμο που απλά θα άκουγε αυτό που μας είπε αυτός που είναι η Χαρά και η Ζωή; Σκέφτεστε έναν κόσμο που ο καθένας θα αγαπούσε τον άλλον; Όλα αυτά που περιγράψαμε σαν κρίση παραπάνω θα υπήρχαν; Η θα μιλάγαμε για έναν άλλον κόσμο;
Αδελφοί, το πολιτισμικό μας μοντέλο δεν επιδέχεται διορθώσεις. Το πρόβλημά του είναι οντολογικό. Όπως προείπα, όλα τα προβλήματα που γεννά το σύστημα που ζούμε δεν οφείλονται σε παθολογία, αλλά είναι η φυσιολογία του. Απαιτείται άλλος τρόπος συ-νύπαρξης. Και τον δρόμο αυτό μας τον έχει δείξει ο νικητής του θανάτου.
Και είναι ο τρόπος που υπάρχει Αυτός. Ο Τριαδικός αγαπητικός τρόπος ύπαρξης. Που σημαίνει ότι ο άνθρωπος, που πλάστηκε κατ’ εικόνα Θεού και μπορεί να γίνει κατά χάρη Θεός, για να νικήσει το θάνατο ( όχι το βιολογικό τέλος αλλά τον όντως θάνατο) και όλες αυτές τις αγωνίες, πρέπει να αποπειραθεί να βιώσει στο μέτρο του ανθρωπίνου εφικτού την αγαπητική τριαδική κοινωνία. Να επιχειρήσει, δηλαδή, ως μυριουπόστατος με τους άλλους συνανθρώπους του να υπάρξει αγαπητικά με όλους, φίλους και εχθρούς. Η απόλυτη πληρότητα.
Και σ’ αυτόν τον άλλο τρόπο ύπαρξης είμαστε όλοι καλεσμένοι, άξιοι και ανάξιοι. Γιατί ο Θεός αγάπη εστί. Ο Θεός δεν διαλέγει. Ο άνθρωπος επιλέγει εν ελευθερία: ή αποπειράται το ίδιο και όντως ζει ή επιλέγει να είναι νεκρός και ας επιβιώνει βιολογικά. Φυσικά επειδή ο άνθρωπος, επέλεξε να είναι πεπτωκώς, τόσο ως πρόσωπο όσο και ως μέλος μιας θεσμοθετημένης συλλογικής ομάδας, αδυνατεί να φτάσει τέλεια στον τρόπο αυτό ύπαρξης. Αν όμως αυτό δεν είναι απόλυτα εφικτό, σίγουρα είναι εφικτός ο τρόπος ζωής των Αγίων, όταν αναφερόμαστε σε προσωπικό επίπεδο και της Εκκλησίας όταν αναφερόμαστε σε συλλογικό επίπεδο. Εδώ δεν υπάρχουν δικαιολογίες. Ίδιοι με μας ήταν και οι Άγιοι. Αφού, επομένως, αυτοί μπόρεσαν να ζήσουν μια άλλη ζωή, μπορούμε και μεις. Ας ακολουθήσουμε λοιπόν το παράδειγμά τους και το παράδειγμα της Εκκλησίας.
Και στο τέλος τέλος, ας επιστρατεύσουμε τη μεγαλύτερη δυνατότητα που μας χάρισε για να σχετιστούμε μαζί του και με τους συνανθρώπους μας. Την προσευχή.
Ακούμε στην ιερότερη στιγμή της Θείας Λειτουργίας και της ζωής του ανθρώπου:
« Τα Σα εκ των Σων Σοι προσφέρομεν κατά πάντα και δια πάντα».
Αυτό είναι όλο το νόημα. Κύριε όλα είναι δικά Σου. Τίποτα δικό μας. Και Εσύ μας τα χάρισες όλα. Όπως χάρισες και τον Εαυτό Σου. Χωρίς αντάλλαγμα και χωρίς διακρίσεις. Και στον φτωχό και στον πλούσιο, στον όμορφο και στον άσχημο, στο νέο και στο γέρο. Και μεις σου προσφέρουμε τώρα τα δικά σου. Δηλαδή την ύπαρξη μας. Κάνε την ότι Εσύ θες γιατί Δική σου είναι. Γιατί Εσύ είσαι η Αγάπη, η Ζωή και η Χαρά και μεις θέλουμε να μετέχουμε στην Αγάπη, στη Ζωή και στη Χαρά.
εκπληκτική ομιλία του Β. Κωστακιώτη στη Ρίζα, στην κατασκηνωση της χριστιανικης στεγης πατρων.
Μου είπαν να μιλήσω για την πνευματική αντιμετώπιση της κρίσης που περνά η χώρα μας. Για να φτάσουμε, όμως, να μιλήσουμε γι’ αυτό πρέπει πρώτα να διαγνώσουμε για ποια κρίση μιλάμε. Έχω διαπιστώσει επιχειρώντας να επικοινωνήσω όλα αυτά τα χρόνια με τους άλλους, ότι το πρόβλημα επικοινωνίας που παρατηρείται ανάμεσα σε ζευγάρια, σε φίλους, σε συναδέλφους, ξεκινάει από το ότι οι άνθρωποι λέγοντας τις ίδιες λέξεις εννοούμε διαφορετικά πράγματα. Έτσι, αν δεν δώσουμε ορισμούς, είναι δύσκολο να φτάσουμε τελικά στο συμπέρασμα αν συμφωνούμε ή διαφωνούμε.
Διαπίστωση πρώτη:
Ο δυτικός κόσμος την τελευταία διετία και οι έλληνες τον τελευταίο χρόνο ανακαλύψαμε ότι υπάρχει μεγάλη οικονομική κρίση. Το κυρίαρχο συναίσθημα είναι η αγωνία μας, με πρώτον εμένα, για το πως θα αντιμετωπίσουμε την κατάσταση. Μπα τι μου λέτε;
Όταν όλα αυτά τα χρόνια της δικής μας ευμάρειας πέθαιναν κυριολεκτικά εκατομμύρια άνθρωποι στον κόσμο κάθε χρόνο από πείνα και δίψα, που ήμασταν; Απλά τότε δεν μας αφορούσε, γιατί δεν ήταν σπίτι μας. Το θυμόμασταν κάθε χρόνο εκεί γύρω στα Χριστούγεννα, με τα αφιερώματα των τηλεοράσεων και την συνηθισμένη εκστρατεία τάχα μου της unicef. Τότε δεν μίλαγε κανένας μας για κρίση, γιατί η Ελλάδα ήταν μέσα στις 25 πλουσιότερες χώρες του κόσμου. Και κει, στις χώρες του αποκαλούμενου τρίτου κόσμου ( ονομασία και αυτή) μιλάμε για θάνατο όχι για το αν θα έχουμε λιγότερα κινητά ή αυτοκίνητα. Αλήθεια έχετε αναρωτηθεί τι θα σκεφτόταν κάποιος υπήκοος χώρας που δεν έχει νερό να πιει και φαγητό να φάει αν επισκεπτόταν ακόμη και σήμερα την Ελλάδα, τον πηγαίναμε σπίτι μας, του δείχναμε τα υπάρχοντά μας, και του λέγαμε ότι περνάμε μεγάλη οικονομική κρίση; Θα λεγε ότι έχουμε σαλέψει το δίχως άλλο.
Έχω λοιπόν την αίσθηση ότι αν κάτι μας αποκαλύπτεται από αυτή τη συγκυρία, είναι η βαθιά πνευματική φτώχεια τόσο της κοινωνίας μας όσο και του καθένα μας προσωπικά. Όσο περνάμε καλά εμείς άντε και η οικογένειά μας δεν υπάρχει πρόβλημα. Οι άλλοι δεν μας αφορούν. Μόνο η πάρτη μας. Ατομισμός σ’ όλο του το μεγαλείο. Πρώτο χαρακτηριστικό του πολιτισμού μας. Και άρα πρωτίστως πνευματική κρίση.
Αλλά και αυτή που αποκαλούμε καθ’ εαυτή οικονομική κρίση τι είναι;
Απότοκος του ατομισμού, αφού και το πολιτισμικό και οικονομικό σύστημα είναι απόλυτα ατομικιστικό.
Βασικό πολιτισμικό – οικονομικό σχήμα. Ο καθένας ατομικά πρέπει να φροντίσει να αποκτήσει εφόδια, ώστε γινόμενος άξιος, να βρει μια δουλειά με καλά χρήματα και να μπορέσει να γίνει ιδιοκτήτης. Γης – αυτ/των, κινητών και ακινήτων. Πάντως ιδιοκτήτης. Μην ξεχνάμε ότι η ιδιοκτησία θεωρείται από τις σημαντικότερες αξίες του πολιτισμού μας, γι’ αυτό άλλωστε έχει κατοχυρωθεί και προστατεύεται και συνταγματικά. Άρα ο άνθρωπος, κινείται στην ελάχιστη ζωή του με μια αγωνία: Να γίνει ιδιοκτήτης. Ιδιοκτήτης γνώσεων ( εφόδια το λέμε) για να μπορέσει να γίνει ιδιοκτήτης χρημάτων ώστε να πετύχει να γίνει ιδιοκτήτης κινητών και ακινήτων. Με ολίγον από ιδιοκτήτης δόξας και φήμης.
Όλο αυτό το σχήμα στηρίζεται στις παρακάτω κυρίαρχες έννοιες: Ατομισμός – ανταμοιβή-ιδιοκτησία.
Αποκτώ εφόδια σημαίνει: Αποκτώ όσο περισσότερες γνώσεις γίνεται. Ατομικές γνώσεις. Δεν πα να μην γνωρίζω αν πεινάει ο διπλανός μου, αν έχει ανάγκη παρέας ένας γείτονας. Αρκεί να ξέρω την πρωτεύουσα της Ζιμπάμπουε, αν αυτό με ωφελήσει στην απόκτηση χρημάτων. Η γνώση ταυτίζεται εν πολλοίς με τη χρησιμότητα που σου αποφέρει, κατά πόσο σε ωφελεί. Χρησιμοθηρία – ωφελιμισμός.
Αφού έγινα ιδιοκτήτης εφοδίων γίνομαι άξιος και απαιτώ ανταμοιβή. ( άλλη κουβέντα και αυτή. Δεν νομίζω ότι υπάρχει κάποιος που πιστεύει στα σοβαρά ότι αν λειτουργούσε η αξιοκρατία, ως ατομικό ταλέντο και θέληση, θα ήταν ποτέ πρωθυπουργοί αυτοί που μας κυβερνούν).
Ακόμη όμως και στην υποθετική περίπτωση που λειτουργούσε η αξιοκρατία. Τι σημαίνει αξιοκρατία; Ότι ο άξιος ανταμείβεται και ο ανάξιος όχι. Ωραία για τον άξιο. Και αυτός που δεν είναι άξιος; Στον καιάδα. Και τι μας νοιάζει εμάς; Εμείς είμαστε στους άξιους. Πάλι ατομισμός δηλαδή. Ατομισμός, που όμως, δεν μας πειράζει, όσο είμαστε μέσα στο σύστημα. Οι ανάξιοι ας πάνε να πεινάσουν. Κοινωνία αδιάφορη και σκληρή για τον ανάξιο.
Αφού λοιπόν αποκτήσουμε τα εφόδια και γίνουμε άξιοι, ανταμειβόμαστε με μια καλή δουλειά, που σημαίνει στον πολιτισμό μας, μια δουλειά να βγάζουμε καλά χρήματα. Ιδιοκτήτες χρημάτων. Άλλη αγωνία και αυτή. Απόκτηση χρημάτων. Εδώ και αν πρέπει να υπερνικήσουμε, ενίοτε με κάθε τρόπο, τον αντίπαλο ( εννοώ τον συνάνθρωπο), ώστε εμείς να αποκτήσουμε χρήματα. ( γράφει για το χρήμα ο Ελύτης: πρώτο σύμπτωμα της λέπρας το χρήμα. Μαζεύει ανυπαρξία ο λεπρός και χαίρεται).
Και όταν βγάλουμε χρήματα, πάλι αγωνία να αυγατίσουν, για να γίνουμε ιδιοκτήτες κινητών και ακινήτων υλικών. Πάντως κυρίαρχη έγνοια μας το ΊΔΙΟ- ΚΤΗΤΗΣ. Όπως λέει και η λέξη. Δικά μας να ναι. Όχι των άλλων. Όλα ατομισμός, όλα χρησιμοθηρία, όλα ωφελιμισμός και όλα αυτά για την ευδαιμονία.
Και που καταλήγουμε; Μια ατέλειωτη αγωνία, από τη μέρα που πηγαίνουμε στην πρώτη τάξη, μέχρι τη μέρα που συνταξιοδοτούμαστε τουλάχιστον ( μετά δεν μπορείς εύκολα να τα αυξήσεις τα χρήματα και το ρίχνεις και στη Θρησκεία ενίοτε) ή ακόμη και μέχρι να πεθάνουμε. Και άγχος ατελείωτο, για να πετύχουμε όλα αυτά, στη συνέχεια, δε, φόβος και τρόμος μην και τα χάσουμε. Αγωνία, άγχος και φόβος. Αυτά γεννά το μοντέλο αυτό ζωής. Οπότε και το ζητούμενο, η ευδαιμονία, πάει περίπατο.
Ένα υπέροχο σύστημα. Ένα σύστημα μέσα στο οποίο η φτώχεια και η ανέχεια ενός μεγάλου μέρους του πληθυσμού, ο ατομισμός και η αγωνία για την κατάκτηση υλικών πραγμάτων, η αδιαφορία για τον άλλον, δεν είναι παθολογία αλλά φυσιολογία του πολιτισμικού μοντέλου. Ακούω να λένε ότι για τη δεινή οικονομική κατάσταση ευθύνονται οι πολιτικοί, γιατί έκλεβαν και γενικά δεν έκαναν καλά τη δουλειά τους. Όχι λέω εγώ. Πολύ καλά έκαναν τη δουλειά τους. Ήταν απόλυτα συνεπείς στις αξίες που το πολιτισμικό μοντέλο που υπηρετούν θεοποιεί. Αφού ο σκοπός του ανθρώπου είναι να γίνει ιδιοκτήτης γιατί να μην κλέψουν; Γιατί να μην αδικήσουν αφού αυτό θα τους απέφερε κτήση; Και όλα αυτά δεν αφορούν μόνο τους άλλους, δυστυχώς αλλά και πολλούς από μας. Μου πε αδελφοί κάποτε κάποιος: Πέρασα μια ζωή, 50 χρόνια, φίλος αδελφικός με κάποιους, όλοι άνθρωποι της εκκλησίας. Με άνεση μεγάλη οικονομική οι περισσότεροι. Καλοί άνθρωποι. Μα δεν με ρώτησαν μια φορά, αν και ξέραν ότι έχω οικονομικές δυσκολίες : πως τα φέρνεις βόλτα οικονομικά βρε φίλε; Όχι να μου δώσουν χρήματα. Ποτέ. Αλλά μια ερώτηση, παιδάκι μου. Και δω μέσα είμαι σίγουρος ότι υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι, που ποτέ δεν ρωτήθηκαν από μένα, πως τα φέρνουν βόλτα, όχι μόνο οικονομικά αλλά και γενικά με τις δυσκολίες που έχουν στη ζωή τους.
Παιδιά του συστήματος είμαστε, κύριοι, οι περισσότεροι. Και υποστηρικτές του. Περνάμε τη ζωή μας με αγωνία κτήσης και αφού τα αποκτήσουμε φόβο μην τα χάσουμε. Και ο φόβος αυτός καθ-ορίζει τη στάση ζωής μας. Εδώ, κύριοι, ολόκληρος Πέτρος και αρνήθηκε το Χριστό, γιατί φοβήθηκε μη χάσει τα κεκτημένα. Ενώ ο ληστής που δεν είχε τίποτα να χάσει παραιτήθηκε και είπε « Μνήσθητι Κύριε εν τη βασιλεία σου».
Και πρέπει τώρα να μιλήσω για την πνευματική αντιμετώπιση αυτού του μοντέλου. Που όπως είπα όμως δεν αφορά μόνο τους άλλους αλλά και μένα. Μέρος του προβλήματος είμαι. Ατομιστής, ωφελιμιστής, κυνηγός της ευδαιμονίας. Αλήθεια τι να πω; Και το κυριότερο, λέγοντας τα, γιατί όλοι εδώ μέσα τις απαντήσεις αφού τις μάθαμε από μικροί και άρα λίγο πολύ τις ξέρουμε, είμαι υπόλογος απέναντι στο Θεό μου, απέναντι σ’ αυτούς που με μεγάλωσαν και απέναντι στον εαυτό μου.
Η απάντηση στο πρόβλημα νομίζω ότι είναι μια. Εγώ δεν ξέρω άλλη. Αλλαγή νοηματοδότησης της ύπαρξης μας. Που πάει να πει:
Το πρώτον Μνήμη θανάτου. Και ξαφνικά ανατρέπεται το σύμπαν. Ολόκληρη η μέχρι τώρα κοσμοθεωρία καταρρέει. Και όλα παίρνουν τις σωστές τους διαστάσεις. Υπάρχει ένα δεδομένο: το βιολογικό τέλος. Όλα όσα πρεσβεύει το παραπάνω μοντέλο, όλα αυτά για τα οποία αγωνιζόμαστε και αγωνιούμε, χάνουν τη λάμψη τους. Μάταια και εφήμερα. Καταλαβαίνεις ότι αυτή η ζωή της αγωνίας, του άγχους, είναι μια τρέλα άσκοπη. Θα έρθει το βιολογικό τέλος. Για ποιο λόγο περνάμε την ελάχιστη ζωή μας μέσα σ’ αυτή την τρέλα; Έχω ακούσει πολλούς να αυτοκτονούν, αδελφοί μου, γιατί έπαθαν οικονομική καταστροφή και έχασαν όλα τα σπίτια και τα υλικά αγαθά που είχαν. Και θεωρείται απόλυτα φυσιολογικό από τους πολλούς ακόμη και από μας. Η τρέλλα θεωρείται φυσιολογικό. Να αυτοκτονούμε επειδή χάσαμε τα χρήματα! Μα δεν έχω ακούσει ούτε έναν που να καταρρέει επειδή μίσησε το συνάνθρωπο, ούτε επειδή πέθανε ο διπλανός του από τη δική του αδιαφορία. Πολύ, δε, περισσότερο επειδή έχασε το Χριστό, δηλαδή το Αιώνιο και Αληθινό. Η απόλυτη τρέλλα.
Αλλά, για να επανέλθω, όταν μιλάμε για μνήμη θανάτου δεν μιλάμε για παθητική μνήμη που φέρνει αδράνεια, απελπισία και απόγνωση. Ούτε μιλάμε για νιρβάνα. Μιλάμε για ενεργητική κατάσταση που κινητοποιεί κάθε σημείο του μυαλού, της καρδιάς και του κορμιού μας. Έρχεται η επίγνωση και πάλλεται η ύπαρξη σου. Αλλά το πάθος για ζωή τρέπεται στην όντως ζωή. Θέλω να πω προς αυτόν που είναι ο ίδιος η Ζωή. Και ποιος είναι αυτός; Αυτός που δεν είναι εφήμερος αλλά αιώνιος. Αυτός που δεν γεννά αγωνία, αλλά χαρά.
Να σας πω κάτι προσωπικό. Όταν ήμουνα αποτυχημένος οικογενειακά, επαγγελματικά και οικονομικά, τότε που δεν είχα τίποτα και ήμουν το απόλυτο τίποτα για τα κριτήρια αυτής της κοινωνίας, απέκτησα μόνο ένα. Μνήμη θανάτου. Και ήμουν πιο γεμάτος από ποτέ. Γιατί είχα Αυτόν που πληρώνει τα πάντα. Και έφευγα από τη γκαρσονιέρα που έμενα χωρίς να κλειδώνω και χωρίς να έχω κανένα άγχος, γιατί δεν είχα τίποτα. Αυτόν που είχα δεν μπορούσε κανείς να μου τον κλέψει κανείς. Και κυκλοφορούσα στο δρόμο, συναντούσα γνωστούς που πολλοί από αυτούς έκαναν ότι δεν με έβλεπαν. Εμένα όμως δεν με ένοιαζε. Γιατί με γνώριζε ο Γνώστης των πάντων. Και μετά έγινα δικαστής και απέκτησα αναγνωρισιμότητα, δόξα, τίτλους, χρήματα, υλικά αγαθά. Και έχασα τη μνήμη θανάτου. Και έχασα τα πάντα. Γιατί έχασα τον Κύριο των πάντων. Πότε είχα χαρά; Τότε ή τώρα; Πότε περνούσα κρίση; Τότε που δεν είχα τίποτα ή τώρα που έχω;
Ας επανέλθω λοιπόν. Ποιος είναι η Ζωή; Ποιος δίνει νόημα στην ελάχιστη ζωή μου;
Για να απαντήσουμε αρκεί μια μόνο ερώτηση: Ποιος ο νικητής του θανάτου; Αυτός που νίκησε το θάνατο είναι ο μόνος που μπορεί να μας δείξει και το δρόμο της αληθινής ζωής. Κανείς άλλος. Και αρνούμαι πια τα υποκατάστατα.
Χριστός Ανέστη εκ νεκρών θανάτω θάνατον πατήσας… Έρχεται λοιπόν ο Χριστός και νικά το θάνατο. Και τι μας λέει;
Εγώ ειμί η Αλήθεια και η Ζωή.
Και τι μας λέει η Ζωή;
Όστις θέλει οπίσω μου ελθείν απαρνησάσθω εαυτόν…. και ακολουθήτω μοι.
Άρα πρώτη προϋπόθεση: Απαρνησάσθω εαυτόν. Το απόλυτο εγώ του πολιτισμικού μας συστήματος, γίνεται η πλήρης απάρνηση του εαυτού μας, στο δρόμο του Χριστού.
Και Ακολουθήτω μοι. Χωρίς εξηγήσεις. Μας ζητά πλήρη παράδοση. Μας ζητά να τον εμπιστευτούμε. Ή εμπιστεύεσαι και ακολουθείς ή τράβα το δρόμο σου, το δρόμο της ατομικής αγωνίας στον οποίο προσκαλεί ο πολιτισμός μας.
Και αναρωτιέμαι αδελφοί μου: Προς τι τόση αγωνία; Εδώ τάισε τα πετεινά του ουρανού και θα αφήσει εμάς; Μήπως τελικά η αγωνία αυτή υποδηλώνει εγωισμό και έλλειψη εμπιστοσύνης; Μα τότε θα μου πείτε γιατί να πεθαίνουν από την πείνα οι άνθρωποι; Εκείνοι δεν τον εμπιστεύονταν;
Κύριοι, απαντήσεις για όλα δεν έχουμε. Αλλά εμπιστοσύνη ή έχουμε ή δεν έχουμε. Πάει και τελείωσε. Όταν ήμασταν μικρά παιδιά και ο πατέρας μας μας έλεγε ότι κάτι πρέπει να γίνει έτσι, δεν ξέραμε γιατί μας το έλεγε, αλλά αυτός ήξερε. Και τον εμπιστευόμασταν, γιατί ξέραμε ότι μας αγαπά. Η έχουμε λοιπόν τη βαθιά πεποίθηση ότι ο Χριστός μας αγαπά και δεν θα μας αφήσει και πως οτιδήποτε και να μας συμβεί Αυτός που είναι η Αγάπη το επιτρέπει, οπότε καλοδεχούμενο, ή τραβάμε το δρόμο της δικής μας αυτάρκειας. Και η εμπιστοσύνη σημαίνει ότι παραδίδουμε τον εαυτό μας σ’ Αυτόν. Είπε κάποιος άγιος « Κύριε εγώ θέλω να μαι μαζί σου ακόμη και στη κόλαση». Αυτό τα λέει όλα. Εναποθέτω την ύπαρξη μου σ’ αυτόν που είναι η Ζωή και ας κάνει αυτός ότι θέλει. Και έρχεται μια απίστευτη ηρεμία. Η αγωνία που κυριαρχεί στον πολιτισμό μας γίνεται χαρά συνάντησης, διότι συναντήθηκα και σχετίστηκα μ’ Αυτόν που είναι η Ζωή.
Εκτός από την εμπιστοσύνη, τι άλλο μας λέει;
Ακτημοσύνη. Τίποτα να μην αποκτούμε. Γιατί η θέληση για ατομική ιδιοκτησία μας διαφοροποιεί οντολογικά από Αυτόν που τίποτα δεν κρατά για τον εαυτό του.
Και τι άλλο μας λέει;
Αυτός που έχει δυο χιτώνες να δώσει τον ένα. Ο πολιτισμός μας μας λέει αυτός που έχει δυο καράβια να αποκτήσει 1000. Ποιος έχει αγωνία και ποιος χαίρεται πραγματικά; Έχετε δει τους πολύ πλουσίους, που αποτελούν το κοινωνικό πρότυπο, να είναι γαλήνιοι και ήρεμοι; Ή μήπως τους βλέπετε μονίμως σκυθρωπούς πάνω από αριθμούς; Και στον αντίποδα. Σκέφτεστε ποτέ τον Παίσιο ή τον Πορφύριο και τους άλλους καλόγερους αυτού του διαμετρήματος να έχουν αγωνία γιατί είχαν μόνο ένα φαγωμένο ράσο; Εμείς που έχουμε όλα αυτά, πόση αγωνία να αποκτήσουμε και άλλα….Και χάνουμε και την χαρά της προσφοράς.
Και τι άλλο μας λέει ο νικητής του θανάτου;
Τον άρτο ημών τον επιούσιο δως ημίν σήμερον…
Ποιος από μας αδελφοί δεν έχει τον άρτο; Για αυτό αγωνιούμε; Ας είμαστε ειλικρινείς…Δεν μας νοιάζει ο άρτος κι ας βροντοφωνάζουμε κάθε Κυριακή το Πάτερ ημών…Μας νοιάζει οτιδήποτε υλικό μας σερβίρει το κοινωνικό μοντέλο. Όμως τελικά αν ακολουθούσαμε το Χριστό, θα χαμε κάποια αγωνία;
Αυτός που νίκησε το θάνατο μας λέει και άλλα πολλά, που φυσικά δεν μπορούν να χωρέσουν σε μια σύντομη εισήγηση.
Όλα όσα μας λέει, όμως, συνοψίζονται κατά τη γνώμη μου σ’ ένα και μοναδικό: Αγάπα τον πλησίον σου και το συνταρακτικότερο της ιστορίας: αγάπα τον εχθρό σου.
Αδελφοί, γράφουν οι ιστορίες που διδασκόμαστε στο σχολείο ένα σωρό επαναστάσεις. Και δεν αναφέρουν ούτε μια λέξη για την συγκλονιστικότερη επανάσταση. Αγάπα τον εχθρό σου.
Αλήθεια, σκέφτεστε έναν κόσμο που απλά θα άκουγε αυτό που μας είπε αυτός που είναι η Χαρά και η Ζωή; Σκέφτεστε έναν κόσμο που ο καθένας θα αγαπούσε τον άλλον; Όλα αυτά που περιγράψαμε σαν κρίση παραπάνω θα υπήρχαν; Η θα μιλάγαμε για έναν άλλον κόσμο;
Αδελφοί, το πολιτισμικό μας μοντέλο δεν επιδέχεται διορθώσεις. Το πρόβλημά του είναι οντολογικό. Όπως προείπα, όλα τα προβλήματα που γεννά το σύστημα που ζούμε δεν οφείλονται σε παθολογία, αλλά είναι η φυσιολογία του. Απαιτείται άλλος τρόπος συ-νύπαρξης. Και τον δρόμο αυτό μας τον έχει δείξει ο νικητής του θανάτου.
Και είναι ο τρόπος που υπάρχει Αυτός. Ο Τριαδικός αγαπητικός τρόπος ύπαρξης. Που σημαίνει ότι ο άνθρωπος, που πλάστηκε κατ’ εικόνα Θεού και μπορεί να γίνει κατά χάρη Θεός, για να νικήσει το θάνατο ( όχι το βιολογικό τέλος αλλά τον όντως θάνατο) και όλες αυτές τις αγωνίες, πρέπει να αποπειραθεί να βιώσει στο μέτρο του ανθρωπίνου εφικτού την αγαπητική τριαδική κοινωνία. Να επιχειρήσει, δηλαδή, ως μυριουπόστατος με τους άλλους συνανθρώπους του να υπάρξει αγαπητικά με όλους, φίλους και εχθρούς. Η απόλυτη πληρότητα.
Και σ’ αυτόν τον άλλο τρόπο ύπαρξης είμαστε όλοι καλεσμένοι, άξιοι και ανάξιοι. Γιατί ο Θεός αγάπη εστί. Ο Θεός δεν διαλέγει. Ο άνθρωπος επιλέγει εν ελευθερία: ή αποπειράται το ίδιο και όντως ζει ή επιλέγει να είναι νεκρός και ας επιβιώνει βιολογικά. Φυσικά επειδή ο άνθρωπος, επέλεξε να είναι πεπτωκώς, τόσο ως πρόσωπο όσο και ως μέλος μιας θεσμοθετημένης συλλογικής ομάδας, αδυνατεί να φτάσει τέλεια στον τρόπο αυτό ύπαρξης. Αν όμως αυτό δεν είναι απόλυτα εφικτό, σίγουρα είναι εφικτός ο τρόπος ζωής των Αγίων, όταν αναφερόμαστε σε προσωπικό επίπεδο και της Εκκλησίας όταν αναφερόμαστε σε συλλογικό επίπεδο. Εδώ δεν υπάρχουν δικαιολογίες. Ίδιοι με μας ήταν και οι Άγιοι. Αφού, επομένως, αυτοί μπόρεσαν να ζήσουν μια άλλη ζωή, μπορούμε και μεις. Ας ακολουθήσουμε λοιπόν το παράδειγμά τους και το παράδειγμα της Εκκλησίας.
Και στο τέλος τέλος, ας επιστρατεύσουμε τη μεγαλύτερη δυνατότητα που μας χάρισε για να σχετιστούμε μαζί του και με τους συνανθρώπους μας. Την προσευχή.
Ακούμε στην ιερότερη στιγμή της Θείας Λειτουργίας και της ζωής του ανθρώπου:
« Τα Σα εκ των Σων Σοι προσφέρομεν κατά πάντα και δια πάντα».
Αυτό είναι όλο το νόημα. Κύριε όλα είναι δικά Σου. Τίποτα δικό μας. Και Εσύ μας τα χάρισες όλα. Όπως χάρισες και τον Εαυτό Σου. Χωρίς αντάλλαγμα και χωρίς διακρίσεις. Και στον φτωχό και στον πλούσιο, στον όμορφο και στον άσχημο, στο νέο και στο γέρο. Και μεις σου προσφέρουμε τώρα τα δικά σου. Δηλαδή την ύπαρξη μας. Κάνε την ότι Εσύ θες γιατί Δική σου είναι. Γιατί Εσύ είσαι η Αγάπη, η Ζωή και η Χαρά και μεις θέλουμε να μετέχουμε στην Αγάπη, στη Ζωή και στη Χαρά.
εκπληκτική ομιλία του Β. Κωστακιώτη στη Ρίζα, στην κατασκηνωση της χριστιανικης στεγης πατρων.
Πέμπτη 3 Ιουνίου 2010
ΑΝΟΙΚΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΙΟ
Δεν θα αρχίσω την επιστολή μου με προσφωνήσεις διότι και το αξιότιμον και η κυριότης του εαυτού σας, όλων όσων έχετε εκλεγεί από τον Ελληνικό λαό και έχετε δώσει όρκο να νομοθετείτε, προς το συμφέρον του και προς το συμφέρον της πατρίδος, είναι έννοιες που δυστυχώς δεν φαίνεται να αντιστοιχούν στην προσωπικότητά σας, όπως εκφράζεται από την ημέρα της εκλογής σας μέχρι σήμερα.
Η Ελλάδα δέχτηκε το τελευταίο διάστημα την σφοδρότερη επίθεση της Παγκόσμιας Τραπεζοπιστωτικής Εξουσίας (του θηρίου δηλαδή της Νέας Εποχής) άπό τότε που αυτή (η ΠΤΕ) με ηγέτες τον Ρόθτσιλντ και τον Ροκφέλερ ανέλαβε ( όπως εκείνοι και όλοι οι υποταγμένοι σ΄αυτούς πιστεύουν) τις τύχες του Κόσμου. Οι λόγοι και προφανείς είναι και έχουν αναλυθεί επαρκώς από πολλούς και έγκυρους επιστήμονες.
Συνοπτικά δε αναφέρω, την γαιοστρατηγική θέση της Ελλάδας , τις γαιοοικονομικές δυνατότητές της την πολιτισμική κληρονομιά της αλλά πάνω απ΄όλα το αδούλωτο πνεύμα του Ελληνικού λαού που εδράζεται στα ακλόνητα θεμέλια της Ορθοδοξίας και της αγάπης του πρός το Έθνος και την όντως Δημοκρατία.
Η συντριπτική πλειοψηφία του Ελληνικού λαού, αντιλαμβάνεται πλέον ξεκάθαρα, ότι βρίσκεται μπροστά σε ένα από καιρό καλά οργανωμένο σχέδιο της Παγκόσμιας Τραπεζοπιστωτικής Εξουσίας που στοχεύει στην απόλυτη διάλυση του Εθνους, της Πίστης, της Παιδείας της Εθνικής ανεξαρτησίας και αυτής ακόμη της στοιχειώδους αξιοπρέπειας με την οποία δικαιούται να ζεί και να υπάρχει κάθε άνθρωπος. Σχέδιο που δυστυχώς έχει εκτελεστές τους ίδιους τους κυβερνήτες του!
Και πάλι συνοπτικά θα αναφέρω:
α)Την απόδοση ιθαγένειας (και όχι υπηκοότητας) στους μετανάστες ορισμένου χρόνου, που εκτός από την ψηφοθηρία, σκοπό έχει κυρίως την ανάμειξη του Ελληνικού πληθυσμού με τον μεταναστευτικό πληθυσμό.
β) Τον "Καλλικράτη" που εκτός από τον υδροκεφαλισμό και την δημιουργία φέουδων, κύριο στόχο έχει την αποδομή του λεγόμενου τοπικισμού, της αγάπης δηλαδή πρός την ιδιαίτερη πατρίδα, κύριου συνεκτικού συστατικού του Έθνους και πηγή της αγάπης πρός την σύνολη πατρίδα, την Ελλάδα.
γ) Την άποδόμηση της Εθνικής Παιδείας, και την αντικατάσταση της Ορθόδοξης Πίστης μας με τον συγκριτισμό, με την τοποθέτηση στην γ.γραμματεία του ακρωτηριασμένου από τον εθνικό και θρησκευτικό του τίτλο υπουργείου, της γνωστής για τις αντεθνικές (και άρα ανθελληνικές) θέσεις της, Θ. Δραγώνα, η οποία ήδη έχει δώσει "καρπούς" ΄("Το σπίτι του Κεμάλ" την ημέρα της γενοκτονίας των Ποντίων, η ιδιότυπη δίωξη της Χαράς Νικοπούλου κλπ.) και μέλλεται να δώσει και άλλους με την περικοπή της ύλης, (ασφαλώς της ιστορίας που ενοχλεί την Τουρκία), του μαθήματος των θρησκευτικών κ.ά.
δ) Την πλήρη αμφισβήτηση κατ΄αρχήν και απώλεια στην συνέχεια, της Εθνικής κυριαρχίας, με την εγκατάλειψη της υποθέσεως των Πομάκων της Θράκης τον ενδοτισμό στην υπόθεση του ονόματος των Σκοπίων, την προώθηση της "ελληνοτουρκικής φιλίας" (δηλαδή της συνεκμετάλλευσης του Αιγαίου και την σταδιακή αναγωγή της Θράκης ως ζώνης "φιλίας") εξ ού και η κατάργηση των υπουργείων-συμβόλων "Αιγαίου" και "Μακεδονίας- Θράκης" και φυσικά την προώθηση ενός νέου σχεδίου-κλώνου Ανάν για το Κυπριακό.
ε)Τον επαίσχυντο διεθνή διασυρμό της χώρας που εμφανίστηκε στην ΕΕ ως αναξιόπιστη από τον ίδιο τον υπουργό της, την συνεχή βραδύτητα λήψεως σοβαρών και ουσιαστικών μέτρων, όπως άριστοι επιστήμονες επεσήμαιναν ήδη από τον Οκτώβριο του 2009 (π.χ. ο διαπρεπής πρώην υπουργός Μ. Δρεττάκης), την λήψη στη συνέχεια μέτρων πιό επαχθών και ζημιογόνων για την οικονομία από εκείνα που κατήγγελαν προεκλογικά (περικοπές μισθών και συντάξεων, αύξηση του ΦΠΑ, αβάσταχτη και παντελώς άδικη φορολόγηση κ.α.) και τέλος, αφου σκοπίμως απερρίφθη κάθε προσφορά δανεισμού από άλλες χώρες όπως η Κίνα, την άθλια (δήθεν αναγκαστική) υπαγωγή της χώρας στην μέγγενη του ΔΝΤ και των απαράδεκτων για εταίρους όρων της ΕΕ, προκειμένου να δανειστούμε χρήματα, για να τα δώσουμε στους παλαιότερους δανειστές, οδηγούμενοι σε ανεξέλεγκτη χρεωκοπία, αντί της καταγγελίας του παράνομα αυξημένου χρέους από την Παγκόσμια Τραπεζοπιστωτική Εξουσία και τον εκτελεστικό βραχίονα της οικονομικής της τρομοκρατίας που είναι οι μεγάλες αμερικανικές τράπεζες και οι «οίκοι αξιολόγησης».
Έλληνες νομοθέτες, η πράξεις σας την κρίσιμη αυτή ώρα δεν δείχνουν ότι έχετε επαρκώς αντιληφθεί, τον τρόπο με τον οποίο ο Ελληνικός λαός παρακολουθεί την χώρα του να σύρεται σιδηροδέσμια στο βάραθρο από εκείνους που με ειδεχθές θράσος αυτοαποκαλούνται σωτήρες της!
Έχετε φαίνεται μεγάλη εμπιστοσύνη στους αγορασμένους δημοσιογράφους που καθημερινά προπαγανδίζουν τον μονόδρομο του κρημνού και τους «σωτήρες».
Όμως ούτε οι μισθοί ανεβαίνουν, ούτε οι αδικίες αποκαθίστανται αλλ΄ούτε οι «σωτήρες» θα σωθούν με την προπαγάνδα!
Ο λαός εξαθλιώνεται και επομένως εξαγριώνεται. Ακούω ήδη τον αχό της οργής του να ξεχειλίζει κι αλλοίμονο σε σας και στους ανερυθρίαστους προπαγανδιστές σας, όταν το ηφαίστιο εκραγεί!
Απευθύνομαι σε όλους, διότι η Πατρίδα καίγεται κι εσείς σκαρφίζεστε τρόπους να διασωθείτε, φορώντας τα ρούχα σας αλλιώς, ψελλίζοντας μέσα απ΄τα δόντια σας, ανοησίες περί διαφάνειας, πάταξης της διαφθοράς κι άλλα ηχηρά προσόμοια μιας αμετανόητης μανίας, για την προ-βολή σας και την διατήρηση της καρέκλας σας.
Αλλά και η αριστερά κρατάει τον ίσο παίζοντας με το βιολί της την ίδια μονότονη όσο και θλιβερή νότα του «γκρεμίστε, αλλά μη με ρωτάτε τί θα χτίσουμε».
Οι εξεταστικές σας επιτροπές καρναβαλική υποτίμηση της νοημοσύνης μας , σας είναι χρήσιμες για να πληρωθείτε κι από πάνω, πετώντας θεατρινίστικα μαχαίρια ο ένας κατά του άλλου κι έτσι νομίζετε πως θα εκτονώσετε την λαϊκή οργή, που διαχέεται διογκούμενη μέρα με την ημέρα.
ΕΙΣΤΕ ΥΠΕΥΘΥΝΟΙ ΟΛΟΙ!
Όποιος είναι τίμιος δεν μπορεί να συναινεί με την παρουσία του στο κοινοβούλιο, στον διαμελισμό της οντότητας της χώρας!
Δεν μπορεί να παρακολουθεί να σφαγιάζονται οι γέροντες και οι νέοι με συντάξεις και μισθούς πολύ κατώτερους της ελεημοσύνης, σε μια χώρα πάμπλουτη, επειδή οι υπηρέτες των τραπεζιτών αποφάσισαν να παραδώσουν τον πλούτο της χώρας, στους κυρίους τους!
Δεν μπορεί πρωτίστως κανείς έντιμος νομοθέτης να νομιμοποιεί με την παρουσία του στο κοινοβούλιο, την κατάφωρη κατάλυση της Δημοκρατίας!
Στην αρχαία Δημοκρατία, που μόνο το όνομά της επικαλείσθε, θα είχαν ανακληθεί τα αξιώματα των κυβερνώντων, θα είχαν δημευθεί οι περιουσίες πολλών, οι περισσότεροι θα ήσαν εξοστρακισμένοι και ορισμένοι θα είχαν αντιμετωπίσει καί αυτήν την ποινή του θανάτου!
Εάν είστε αξιότιμοι κύριοι, ΠΑΡΑΙΤΗΘΕΙΤΕ!!!
Αφήστε έκθετους και ολομόναχους τους ξεδιάνροπους ψεύτες που λήστεψαν την ψήφο του Ελληνικού λαού, σε μια χωρίς προηγούμενο αποχή από την δολοφονία της Ελλάδας και την κατάλυση της Δημοκρατίας που συντελείται!
Κι εσείς βουλευτές της «πλειοψηφίας» άν έχει μείνει ίχνος τιμιότητας μέσα στην ψυχή σας, ρίξτε την επίορκη κυβέρνηση, για να μιλήσει ξανά ο λαός!!!
Πλούτος στη χώρα υπάρχει, άρα υπάρχουν και λύσεις και δόξα τω Θεώ εκατοντάδες χιλιάδες λαμπρά μυαλά για να τις κάνουν πράξη!
Εάν συνεχίσετε να κωφεύετε, η οργή του λαού, θα σας αφανίσει!
Δεν θα μείνει ούτε κάν η ανάμνησή σας!
Εγώ που γράφω με πόνο αυτές τις γραμμές, είμαι ένας άσημος ποιητής, ένα τίποτε του σύμπαντος, αλλά αφού κανείς από τους λεγόμενους πνευματικούς ανθρώπους (πλήν του Θεοδωράκη)
δεν μιλάει, είπα να σας τα πώ εγώ για λογαριασμό τους, μην πείτε πως δεν βρέθηκε κάποιος να σας μιλήσει έτσι κοφτά και σταράτα!
Και ο Θεός γνωρίζει πως αυτή η επιστολή είναι γραμμένη με το αίμα της ψυχής μου, άγρυπνες νύχτες που κλαίω και προσεύχομαι για την Πατρίδα μας, είναι γραμμένη ΓΙΑ ΝΑ ΜΕΤΑΝΟΗΣΕΤΕ!
Θέλω όμως να κλείσω με ένα τελευταίο μήνυμα, πρός τους αμετανόητους υπηρέτες των τραπεζιτών της Μπίλντεμπεργκ:
Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει, πολύ περισσότερο δεν μπαίνει στον ομαδικό τάφο που ετοιμάζει η Παγκόσμια Τραπεζοπιστωτική Εξουσία για τις χώρες και τους λαούς του κόσμου.
Η Ελλάδα θα απαντήσει στην ΠΤΕ με ΠΤΥΕΛΑ
Και πάνω απ΄όλα, στην Ορθόδοξη Ελλάδα με τα εκατομμύρια των μαρτύρων, τα τρισεκατομύρια ευρωδολάρια της Παγκόσμιας Τραπεζοπιστωτικής Εξουσίας είναι πενταροδεκάρες!
ΞΕΧΑΣΤΕ ΤΗΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΠΟΥ ΘΕΛΕΤΕ ΝΑ ΦΕΡΕΤΕ!
ΕΔΩ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ, ΔΕΝ ΘΑ ΠΑΤΗΣΕΙ!
Με τιμή
Γ.Β.
Δευτέρα 10 Μαΐου 2010
είμαστε εδώ !
Με ένα μωρό ορφανό και τελειωμένο -της μάνας που κάηκε-
είμαστε εδώ.
Με ένα μωρό που πνίγηκε -απορημένο, μη γνωρίζοντας την υφή του καπνού-
είμαστε εδώ.
Με την μικρή του ανασούλα -τρυφερή κίνηση αντίστασης-
είμαστε εδώ.
Με ένα φέρετρο -δύο ατόμων-
είμαστε εδώ.
Με το θαλασσί ενός -άδικα παιδικού- δωματίου
είμαστε εδώ.
Μια νύχτα θα φέρουμε το φέρετρο με το μωρό και την μάνα και μια φωτογραφία του δωματίου και θα τα αφήσουμε έξω από τη Βουλή.
Να τα διαχειριστείτε.
Σας ανήκουν!
Και μεις θα είμαστε πάντα εδώ: Να μαζεύουμε κομμένες ανάσες, νεκρούς συντρόφους, αδικεμένες ζωές και να σας τα στέλνουμε...
Μέχρι να γίνουν οι νύχτες σας κόλαση.
Πηγή :
είμαστε εδώ.
Με ένα μωρό που πνίγηκε -απορημένο, μη γνωρίζοντας την υφή του καπνού-
είμαστε εδώ.
Με την μικρή του ανασούλα -τρυφερή κίνηση αντίστασης-
είμαστε εδώ.
Με ένα φέρετρο -δύο ατόμων-
είμαστε εδώ.
Με το θαλασσί ενός -άδικα παιδικού- δωματίου
είμαστε εδώ.
Μια νύχτα θα φέρουμε το φέρετρο με το μωρό και την μάνα και μια φωτογραφία του δωματίου και θα τα αφήσουμε έξω από τη Βουλή.
Να τα διαχειριστείτε.
Σας ανήκουν!
Και μεις θα είμαστε πάντα εδώ: Να μαζεύουμε κομμένες ανάσες, νεκρούς συντρόφους, αδικεμένες ζωές και να σας τα στέλνουμε...
Μέχρι να γίνουν οι νύχτες σας κόλαση.
Πηγή :
Σάββατο 1 Μαΐου 2010
τι πρέπει να γίνει τώρα ?
Αν είχαμε ένα έλληνα πρωθυπουργό να αναλάβει τη διακυβέρνηση της χώρας! Να πεί ότι δεν αναγνωρίζει ούτε ένα ευρώ εξωτερικό χρέος, και μετά να συνεξορύξει τα πετρέλαια του Ιονίου / Αιγαίου .
Να επανελθουμε στη δραχμή και να πάμε σε 50% υποτίμηση του νομίσματος.
Να κηρύξουμε πτώχευση, να χάσουν τα λεφτά τους όλες οι τράπεζες Γερμανίας κλπ που πήραν ελληνικά ομόλογα, να επανέλθουμε στη δραχμή και να συνδέσουμε την ισοτιμία της με το ρούβλι. Ταυτόχρονα, να προχωρήσουμε σε συνεκμετάλλευση του ορυκτού πλούτου της χώρας, με τη Ρωσσία.
===
Γιατί να σκεφτόμαστε ότι ειναι το τέλος του κόσμου μια επικείμενη πτώχευση; Η μια επιστροφή στη δραχμή; Πάντα θα έχουμε τουρισμό, γεωργία, και υπάρχει και ο ορυκτός πλούτος... ενώ η στρατηγική θέση της χώρας μας, μπορεί να μας προσφέρει πολλά ανταλλάγματα και στρατηγικές συμφωνίες... ΠΡΟΔΟΤΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ ΝΑ ΜΗΝ ΕΙΧΑΜΕ....
Να επανελθουμε στη δραχμή και να πάμε σε 50% υποτίμηση του νομίσματος.
Να κηρύξουμε πτώχευση, να χάσουν τα λεφτά τους όλες οι τράπεζες Γερμανίας κλπ που πήραν ελληνικά ομόλογα, να επανέλθουμε στη δραχμή και να συνδέσουμε την ισοτιμία της με το ρούβλι. Ταυτόχρονα, να προχωρήσουμε σε συνεκμετάλλευση του ορυκτού πλούτου της χώρας, με τη Ρωσσία.
===
Γιατί να σκεφτόμαστε ότι ειναι το τέλος του κόσμου μια επικείμενη πτώχευση; Η μια επιστροφή στη δραχμή; Πάντα θα έχουμε τουρισμό, γεωργία, και υπάρχει και ο ορυκτός πλούτος... ενώ η στρατηγική θέση της χώρας μας, μπορεί να μας προσφέρει πολλά ανταλλάγματα και στρατηγικές συμφωνίες... ΠΡΟΔΟΤΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ ΝΑ ΜΗΝ ΕΙΧΑΜΕ....
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)