σχετικές ομιλίες για το θαύμα του Χριστού της θεραπείας του τυφλού .
είναι ένας πολύ μεγάλος σταυρός , που μόνο όποιος τον βαστάζει γνωρίζει την δοκιμασία . Είναι πολύ βασικό να μην γογγύζουμε σε μια τέτοια δοκιμασία διότι έτσι μπορούμε να φτάσουμε σε πολύ μεγάλα μέτρα ταπείνωσης .
"να απευχόμαστε την ψυχική τύφλωση και όχι την σωματική τύφλωση" θα συμβεί όταν σταματήσουμε να ακούμε την συνείδηση μας , και αρχίζουμε και οικουμενίζουμαι ο σκοπός των αισθήσεων και της οράσεως ειναι να δούμε τον ενανθρωπήσαντα Θεού Λόγου ! εμείς οι χριστιανοί δεν πιστεύουμε γενικά σε ένα Θεό (όπως κάνουν όλοι οι αιρετικοί και οικουμενιστές) , αλλά στον ενανθρωπήσαντα Υιό του Θεού . Εαν πιστεύσουμε τότε θα ανοίξουν και τα πνευματικά μας μάτια και θα ιδούμε και τον Χριστόν
1. Όποιος ορθόδοξος έλληνας, που επισκέφτηκε την Κωνσταντινούπολη, δεν επέστρεψε περισσότερον έλληνας και θερμότερος ορθόδοξος, σημαίνει ή ότι δεν αισθανότανε ως ελληνορθόδοξος ή ότι ούτε σκέφτηκε ορθά, ούτε αισθάνθηκε τη φρίκη ενός απέραντου τουρκικού νεκροταφείου, που τώρα αριθμεί δέκα εκατομμύρια πτώματα. Ναι, ένα φρικαλέο νεκροταφείον είναι ολόκληρο το τουρκικόν έθνος, στα μάτια ενός ορθοδόξου χριστιανού, που προεκτείνει το όμμα της ψυχής του πέραν από την εμβέλεια, που αγγίζει την Κωνσταντινούπολη και πέραν από τις αισθητές πραγματικότητες. Περισσότερα από πενήντα εκατομμύρια παιδιά του Θεού, απόγονοι της Άγαρ, πλέουν μέσα στο ερεβώδες σκότος του Κορανίου, που ετεχνούργησεν ο σατανάς δια μέσου ενός επιληπτικού καμηλέρη, νεκρά, άταφα, πτώματα! Αληθινή συμφορά, για αμέτρητα πεντάκις εκατομμύρια ανθρώπων, κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση του Θεού, από τον έκτον αιώνα μέχρι σήμερα που, αντί να αναγεννηθούν μέσα στην Εκκλησία του Χριστού, να λάμψουν με τη χάρη του βαπτίσματος, να αγιασθούν και να καταστούν «κληρονόμοι Θεού, συγκληρονόμοι δε Χριστού», γεννώνται στο σκότος, ζουν στο ζόφο της αγνωσίας, χωρίς πνευματική ζωή, νεκρωμένα και πορεύονται για τα αιώνια κτηνώδη πιλάφια και τα φιλήδονα ουρί! Κόλαση αφόρητη!… Έκλαψα τους δυστυχέστατους ολετήρες των πατρίδων μας και του χριστιανισμού και απηύδησα επί δεκαπέντε ημέρες να αισθάνωμαι την φρίκη της ισλαμικής πτωμαϊνης, την αφόρητην άπνοιαν, από την απουσία κάθε ορθοδόξου αγαθού, την αγελαία και βοσκηματώδη παραίσθηση ζωής, επικεντρωμένης στις παχυλές σωματικές αισθήσεις και ηδονές. Ατέλειωτη περιφορά νεκρών ψυχών μέσα σε ρυπαρά σώματα, που δεν δέχτηκαν την «κάθαρσιν του Ιορδάνου» και την «χιονοφεγγή στολήν» του Αγίου Πνεύματος. Και ανύποπτοι για την απερίγραπτη συμφορά τους, ότι μολύνουν κάθε έννοια πολιτισμού, ότι επιβιώνουν παράφωνα στον ευρωπαϊκό κόσμο του εικοστού αιώνος, αισθάνονται υπερήφανοι για την κατάλυση του βυζαντινού πολιτισμού! Και σαν ν’ αμφιβάλλουν ακόμη για την αναπάντεχη λεία τους, σ’ όλη την Πόλη ανεμίζουν την ερυθράν ημισέληνον όλες τις ημέρες, για να αισθάνονται την βεβαιότητα και την ικανοποίηση των κατακτητών. Βέβαια, αν δεν είχαν οι ταλαίπωροι γείτονες την βαρβαρικήν αντίληψη, ότι οφείλουν να επεκταθούν σ’ όλο τον κόσμο, για να διαδώσουν τον Ισλαμισμό, σύμφωνα με το αντιφατικό συμπίλημα του μισαλλοδόξου Κορανίου, θα έπρεπε να αισχύνωνται πανηγυρίζοντες και επαιρόμενοι που, στη θέση ενός αυτοκρατορικού Έθνους, με τον υψηλότερο πολιτισμό, που εγνώρισεν η ανθρωπότης, εγκατέστησαν στίφη απολίτιστα, λαούς με κτηνώδη ένστικτα, απαίδευτες μάζες, πρωτόγονα ήθη, εκβαρβαρίζοντες τους κατακτωμένους λαούς.
"Πάλι με χρόνους, με καιρούς, πάλι δικιά Σου θα 'ναι!"
Στή σημερινή Πόλι τών πολλών εκατομμυρίων νοιώθεις νά δεσπόζη καί νά επιβάλλεται διαρκώς η παρουσία τής Αγιά Σοφιάς, πού, μέ μιά ουράνια ευρυχωρία κατανοήσεως -ξένη από τήν ταραχή μικρών επιδιώξεων-, ιερουργεί τό μυστήριό της σωτηρίας πάντων. Καί όλα τά τζαμιά, προσπαθώντας είτε νά τήν ξεπεράσουν σέ μέγεθος, είτε νά τήν μιμηθούν σέ χάρι, δείχνουν ότι σέ καμμιά περίπτωσι δέν μένουν αδιάφορα μπροστά σ αυτή τήν ανερμήνευτη μεγαλοπρέπεια τού θεϊκού Κάλους τής ταπεινώσεως. Καί η Αγία Σοφιά μένει σιωπηλή. Δέν ενοχλείται. Δέν ενοχλεί. Μόνο φωτίζει, παρηγορεί, ανέχεται καί περιμένει. Ισως δέν θά ήταν άσχημο εάν οι σημερινοί Νεοέλληνες μπορούσαμε νά ακούγαμε τή φωνή τής Αγιά Σοφιάς και να εκπληρώσουμε τον "κανόνα" μας
Ο Θεός μας έδωσε ένα "μάθημα" για να μετανοήσουμε. Στα πρώτα χρόνια μετά την κατοχή της Πόλης, πολλοί ευσεβείς, ενάρετοι και άγιοι άνθρωποι θεώρησαν την πτώση ως αιτία "θείας δίκης" για την ψευδένωση
Το Βυζάντιο έπεσε, όχι μόνο για την ψευδένωση, αλλά και για τις αμαρτίες λαού, κλήρου και αρχόντων.
Η ερμηνεία των ιστορικών συμβάντων δεν πρέπει αντιμετωπίζεται μόνο από πολιτικής,. στρατιωτικής και οικονομικής απόψεως. Δυστυχώς στους χρόνους μας θαωρούνται "γραφικοί" όσοι κάνουν λόγο περί "θείας παιδαγωγίας" (όχι εκδικήσεως). Να όμως που σε κάποιο από τα βιβλία που γράφτηκαν για τον Όσιο Γέροντα Παΐσιο, αναφέρουν σχετικά δύο ρήσεις του Γέροντα: -Όταν οι Κύπριοι αποκτήσουν πνευματικές βάσεις, τότε θα φύγουν οι βάσεις των Τούρκων και των Άγγλων από το νησί και -Ο Θεός θα μας δώσει την Πόλη όταν αξιωματικοί και στρατιώτες πάψουν να βρίζουν τα θεία.
Θυμάμαι τώρα τη διήγηση κατά την οποία όταν το "μειράκιο' έκανε γλέντι για την κατάληψη της Πόλης αποτυπώθηκε ξαφνικά στον τοίχο της αίθουσας μια παλάμη δίκην μούτζας.Θορυβήθηκε ο Μωάμεθ και ζήτησε εξήγηση του φαινομένου από τον μετεπειτα Πατριάρχη Γεννάδιο. Αυτός μετά από προσευχή και τριήμερη νηστεία έλαβε και έδωσε απάντηση: Και πέντε δίκαιοι εάν ήσαν στην Πόλη δεν θα την έπαιρνες ποτέ!!! Είχε λοιπόν τόσο διαβρωθή η αυτοκρατορία που δεν υπήρχαν ούτε 5 δίκαιοι στην Βασιλεύουσά της.... Τα περί δογμάτων κλπ.κλπ. που λέγονται σίγουρα έχουν σημασία, αλλά έπονται της παρακμιακης κατάστασης των ανθρώπων. Οι αμαρτίες μας μας κάνουν να ανοίγουμε τα αυτιά μας σε πονηρές διδασκαλίες... ,η παρακμή του βίου φερνει και δογματικές αλλοιώσεις και οι δογματικές αλλοιώσεις φέρνουν και αλλοιωση του ασκητικού φρονήματος. αυτο είναι απαραβατος πνευματικός νόμος.
tο ότι δεν υπήρχαν ούτε πέντε δικαιοι εκείνη την εποχή στη Βασιλευουσα,είναι αμεσα συνδεδεμενο με τον ουνιτισμό των ανωτατων εκκλησιαστικών κλιμακίων...δίκαιος εκτός της ορθοδόξου πίστεως δεν νοείται...
κι επειδή δεν υπήρχαν ουτε πέντε δικαιοι,φρόντισε ο Θεός και γεμίσαμε νεομάρτυρες και ομολογητές...
αλλά επίσης είναι ενα καλο μαθημα και για εμάς τους συγχρονους ,που έχουμε βλέψεις να πάρουμε την Πόλη...
Έχουμε υποχρέωση να εμπιστευτούμε ΤΟΥΣ ΑΓΙΟΥΣ ΜΑΣ. Αυτοί λένε: α) Αγιος Κοσμάς ο Αιτωλός: Θάρθη το ποθούμενο όταν θα έρθουν δύο Πασχαλιές και δύο Καλοκαίρια μαζί.... ¨οταν θα δείτε το χιλιάρμενο στα Ελληνικά ύδατα θα λυθή το ζήτημα της Πόλης β) Γέροντας Παίσιος ο Αγιορείτης : Θα την πάρουμε την Πόλη ...
Υπάρχουν και άλλοι πολλοί .............
Oμως ο μακαριστος παππούλhς τονιζε πως την Πόλη δεν θα την πάρουμε ούτε με την πολεμική μας ισχύ,ουτε για την αρετή μας...
θα ειναι δωρεα Θεού για το πολύ έλεος Του...άρα δεν υπάρχει κανένας λόγος να υπερηφανευόμαστε και να κομψευόμαστε...και να κάνουμε μεγαλοπρεπη κοσμικά όνειρα....
Προς το παρόν, πρέπει να ΠΡΟΣΕΧΟΥΜΕ ΠΟΛΥ να μην ΧΑΣΟΥΜΕ, από τους ανατολικούς εχθρούς μας, όσα ήδη έχουμε.
Η μεγαλύτερη ντροπή για την εκκλησία μας απο εποχής της αλώσεως, η "ευλογία" με τα πέντε δάκτυλα του Πάπα, μέσα στή καρδιά της Ορθοδοξίας, συνειρμικά παραπέμπει σε μιά καινούργια Άλωση, αυτή την φορά χωρίς αίμα ,χωρίς τιμή. Καιρός να πάρει τους πνευματικούς "τσιφτέδες" ο λαός, μανιάτες, καππαδόκες, ρουμελιώτες, μακεδόνες, κρητικοί,μιά και οι δεσποτάδες δεν μιλάνε ... ΑΛΛΙΩΣ ΘΑ ΕΦΑΡΜΟΣΤΕΙ Ο ΣΚΛΗΡΩΤΑΤΟΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΝΌΜΟΣ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ
Ακούστε το γέρ. Εφραίμ από το Αγιο Ορος για την Αλωση της Κωνσταντινούπολη
"Το Πάρσιμο της Πόλης" (29 Μαϊου 1453) Δημοτικό Τραγούδι
Σημαίνει ο Θεός, σημαίνει η γης, σημαίνουν τα επουράνια, σημαίνει και η Αγιά Σοφιά, το Μέγα Μοναστήρι με τετρακόσια σήμαντρα κι εξηνταδυό καμπάνες, κάθε καμπάνα και παπάς, κάθε παπάς και διάκος. Ψάλλει ζερβά ο βασιλιάς, δεξιά ο Πατριάρχης κι απ' την πολλή την ψαλμουδιά, εσειόνταν οι κολώνες. Να μπούνε στο χερουβικό και να 'βγη ο βασιλέας, φωνή τους ήρθε εξ' ουρανού κι απ' Αρχαγγέλου στόμα. Πάψετε το χερουβικό κι ας χαμηλώσουν τ' άγια, παπάδες πάρτε τα Ιερά και 'σεις κεριά σβηστείτε, γιατί είναι θέλημα Θεού η Πόλη να τουρκέψη. Μον' στείλτε λόγο στη Φραγκιά, να 'ρθουνε τρία καράβια το 'να να πάρει το Σταυρό και τ' άλλο το Βαγγέλιο, το τρίτο το καλύτερο την ΄Αγια Τράπεζά μας μη μας την πάρουν τα σκυλιά, μη μας την μαγαρίσουν...
H Δέσποινα ταράχθηκε κι εδάκρυσαν οι εικόνες... "Σώπασε κυρά Δέσποινα και μη πολυδακρύζεις πάλι με χρόνους, με καιρούς, πάλι δικιά Σου θα 'ναι!"
Η ΑΛΩΣΙΣ ΤΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ
Ένι του κόσμου χαλασμός και συντελειά μεγάλη,
συντελεσμός των Χριστιανών, των ταπεινών Ρωμαίων'
όμως ας το θλίβουν πολλά και τα γένη Λατίνων
δια τούτο που συνέβηκε βασιλείαν Ρωμαίων,
διότ’ ήτον σπίτιν ολωνών, Ρωμαίων και Λατίνων
η πόλις η κακότυχος και ο βασιλεύς ομάδιν.
Πούναι λοιπόν τα λείψανα, που οι αγίαι εικόνες,
η οδηγήτρια η κυρά, η δέσποινα του κόσμου;
Λέγουσιν αναλήφθησαν στον ουρανό απάνω τα λείψανα τα άγια και του Χριστού τα πάθη,
οι άγγελοι τα πήρασιν εμπρός εις τον δεσπότην...
Που είν’ τα μοναστήρια, που η ορθοδοξία;
αφήκες, εξαπόλυκες, πανύμνητε, τον κόσμον;
Τις είδεν η τις ήκουσεν ποτέ του τέτοιον πράμα,
οι ασεβείς να πάρουσι το σπίτι των αγίων,
να σε δοξάζουν, Κύριε, οι Τούρκοι σοδομίτες;
Θεέ μου, πως απόμεινες την τόσην ανομίαν και πως το καταδέχθηκες, δύναμις των αγγέλων;
Εχάθησαν οι χριστιανοί' Θεέ πως το απομένεις;
Μηδέ κατηγορήσετε τον βασιλεάν, αυθέντες,
ουδέ τους άρχοντας αυτού, ουδέ τους στρατιώτας,
μικρούς μεγάλους ή πτωχούς, πλουσίους, ανδρειωμένους.
Το θάρρος οπού ήλπιζαν οι χριστιανοί στην πόλιν ήτον στον αγιώτατον πάπαν τε της Ρώμης
και εις τους ρηγάδες της φραγκιάς των αυθεντών των όλων,
δουκάδες, κούντους, πρίγκιπες και τα κουμούνια όλα
μετά του βασιλέως τε του της Αλαμανίας...
Εκείν’ η μέρα σκοτείνή, αστραποκαϊμένη,
της Τρίτης της ασβολερής, της μαυρογελασμένης,
της θεοκαρβουνόκαυτης, πουμπαρδοχαλασμένης,
έχασε η μάννα το παιδίν και το παιδίν την μάνναν,
και των κυρούδων τα παιδιά υπάν ασβολωμένα,
δεμέν’ από τον τράχηλον και το ουαί φωνάζουν
με την τρομάραν την πολλήν, με θρήνισμόν καρδίας.
Τρέμουν ως φυλλοκάλαμον εξετραχηλισμένα,
γυμνά, χωρίς πουκάμισον, εξάγκωνα δεμένα,
βλέπουν επρός και πίσω των, μη να δουν τους γονείς των,
και βλέπουν τους πατέρες των εξάγκωνα δεμένους.
Ο κύρης βλέπει το παιδίν και το παιδίν τον κύρην,
άφωνοι, δίχως ομιλίαν, διαβαίνουν το μαγκούριν.
Οι μάνες οι ταλαίπωρες υπάν ξεγυμνωμένες,
της πόλης οι πολίτισσες εξανασκεπασμένες,
πλούσιες πτωχές ανάκατα, με το σκοινί δεμένες,
της πόλης οι ευγενικές, οι αστραποκαϊμένες.
Ο αδελφός τον αδελφόν βλέπει σιδηρωμένον,
θωρούν και τον πατέρα των με άλυσον δεμένον,
και δυ’ αδερφάδες εύμορφες, πολλά ωραιωμένες,
εντροπιασμένα επήγαιναν με το σχοινίν δεμένες.
1. Ο ΜΑΡΜΑΡΩΜΕΝΟΣ ΒΑΣΙΛΙΑΣ
Όταν μπήκαν οι Τούρκοι στην Πόλη, άγγελος Κυρίου άρπαξε το βασιλιά και τον πήγε σε μια σπηλιά βαθιά στη γη κάτω, κοντά στη Χρυσόπορτα. Εκεί μένει μαρμαρωμένος ο βασιλιάς και καρτερεί να κατεβεί ο άγγελος στη σπηλιά, να τον ξεμαρμαρώσει. Και θα σηκωθεί πάλι ο βασιλιάς και θα μπει στην Πόλη και θα διώξει τους Τούρκους ως την Κόκκινη Μηλιά.
2. Ο ΠΑΠΑΣ ΤΗΣ ΑΓΙΑ-ΣΟΦΙΑΣ
Την ώρα που μπήκαν οι Τούρκοι στην Αγια-Σοφιά δεν είχε τελειώσει ακόμα η λειτουργία. Ο παπάς που έκανε τη λειτουργία πήρε αμέσως το Άγιο Δισκοπότηρο, ανέβηκε στα κατηχούμενα, εμπήκε σε μια θύρα και η θύρα έκλεισε αμέσως. Είναι θέλημα Θεού ν’ ανοίξει μόνη της η θύρα, όταν έλθει η ώρα, και θα βγει από κει ο παπάς, να τελειώσει τη λειτουργία στην Αγια-Σοφιά, όταν θα πάρουμε πίσω την Πόλη.
3. Η ΑΓΙΑ ΤΡΑΠΕΖΑ ΤΗΣ ΑΓΙΑ-ΣΟΦΙΑΣ
Την μέρα που πάρθηκε η Πόλη, έβαλαν σ’ ένα καράβι την Άγια Τράπεζα της Αγια-Σοφιάς, να την πάει στην Φραγκιά, για να μην πέσει στα χέρια των Τούρκων.
Εκεί όμως στη θάλασσα του Μαρμαρά άνοιξε το καράβι και η Άγια Τράπεζα εβούλιαξε στον πάτο. Στο μέρος εκείνο η θάλασσα είναι λάδι, όση θαλασσοταραχή και κύματα κι αν είναι γύρω. Και το γνωρίζουν το μέρος αυτό από τη γαλήνη, που είναι πάντα εκεί, και από την ευωδία που βγαίνει. Πολλοί μάλιστα αξιώθηκαν να την ιδούν στα βάθη της θάλασσας.
4. ΤΑ ΨΑΡΙΑ ΤΟΥ ΜΠΑΛΟΥΚΛΗ
Την ημέρα που έπεσε η Πόλη ένας γέροντας τηγάνιζε ψάρια, και όταν του είπαν «Εάλω η Πόλις», είπε πως για να πιστέψει πως έπεσε η Πόλη, έπρεπε να βγουν τα ψάρια από το τηγάνι. Και Ω! του θαύματος, έτσι έγινε. Πότε άραγε θα ολοκληρωθεί το τηγάνισμα των ψαριών που είναι τηγανισμένα μόνο από την μία τους πλευρά;
