Η σημασία της μνημόνευσης ονομάτων

Στη δεκαετία του χίλια εννιακόσια ογδόντα,
βρισκόμασταν δηλαδή προς το τέλος
και προς την κατάρρευσιν του αθέου κομμουνιστικού καθεστώτος,
ένας μοναχός της Λαύρας,
ονειρεύθηκε έναν όσιο μοναχό του παρελθόντος,
μέσα σε ουράνιο φως και δόξα πολλή.
Ο οποίος του υπέδειξε ένα συγκεκριμένο μέρος
μέσα στην αυλή της μονής
και του ζήτησε να σκάψουν εκεί και να ξεθάψουν
και να κάμουν ανακομιδή του λειψάνου του.
Ο μοναχός το είδε αυτό τρείς τέσσερις φορές,
στην αρχή δεν του έδιδε σημασία,
κατόπιν αναγκάστηκε να το πει στον ηγούμενο της Λαύρας.
Εντυπωσιάστηκε εκείνος,
αλλά δεν προέβη στην ανακομιδή.
Τότε ο Άγιος εμφανίστηκε και στον ηγούμενο,
και του επανέλαβε την εντολή της ανακομιδής.
Του ’πε μάλιστα και τ’ όνομά του.
Και ότι είχε ζήσει πριν από τετρακόσια χρόνια στη Λαύρα.
Χίλια πεντακόσια ογδόντα.
Και τελείωσε ως εξής:
Θέλω να κάμετε ανακομιδή
και να με βάλετε μαζί με τους άλλους μοναχούς αδελφούς μου.
Ο ηγούμενος βέβαια εκάλεσε το ηγουμενοσυμβούλιο,
και σχεδόν το σύνολο των μοναχών
να πάρουν μια απόφαση.
Τελικά την πήραν, να προβούν στην ανακομιδή.
Και πράγματι σκάβοντας το χώμα,
στο σημείο ακριβώς που υπέδειξεν ο ανώνυμος εκείνος όσιος, άγιος,
επλημμύρισε ευωδία ο τόπος,
και μόλις σήκωσαν το σκέπασμα
ανεκάλυψαν ότι το λείψανό του ήτο άφθορο.


Τους κατέλαβε όπως ήταν επόμενο ιερόν δέος,
και δεν προχώρησαν στην τελική ανακομιδή.
Ερεύνησαν τα παλιά μοναχολόγια και βρήκαν το όνομα του οσίου
ο οποίος είχε ζήσει και τον δέκατον έκτον αιώνα.
Ο Άγιος τότε, τον σκέπασαν πρόχειρα,
και είπε ο άγιος ηγούμενος
ότι εγώ θα πάω να ενημερώσω τον Πατριάρχη.
Αλλά πριν πάει όμως,
είδε στον ύπνο του ο Πατριάρχης,
εμφανίστηκε πάλι ο Άγιος αυτός μοναχός,
και επανέλαβε το αίτημά του.
Ε, ύστερα ακολούθησε και η ενημέρωσις του Πατριάρχου,
από τον ηγούμενον της Λαύρας του Κιέβου.
Τότε εκείνος έστειλε τρείς επισκόπους,
έγινε αρχιερατική Θεία Λειτουργία,
με αγρυπνία και ευλάβεια πολλή,
και κατόπιν οι επίσκοποι,
έβγαλαν από τα σπλάχνα της γης,
που το είχε και που το κατείχε η γη
για τετρακόσια και πλέον χρόνια,
ευωδιαστό με ευωδία Χριστού
άφθορο το οσιακό σώμα αυτού του Αγίου.
Το έβαλαν σε λάρνακα,
και απέδωσαν πλήθος τιμών.
Ήρθαν όσοι μπορούσαν πιστοί,
-τα πράγματα πήγαιναν προς μία χαλαρότητα εναντίον των χριστιανών,-
κι έτσι μπόρεσαν και παρευρέθησαν σ’ αυτή την τελετή αρκετοί πιστοί.
Μετά απ’ αυτά παρουσιάστηκε ο όσιος
στον ύπνο πάλι του ηγουμένου
και μ’ ένα αγγελικό μειδίαμα
τον ευχαρίστησε και του είπε
το εξής θαυμαστό και υπερθαύμαστο.
«Σ’ ευχαριστώ ηγούμενε για ότι έκανες για μένα τώρα.
Θέλω όμως να σε παρακαλέσω για κάτι ακόμη.
Στις Θείες Λειτουργίες που κάνεις
συ και οι άλλοι ιερείς στη Λαύρα
να προσεύχεσθε για τους κεκοιμημένους γονείς μου,
Ανδρέου και Ναταλίας,
στη Ιερά Προσκομιδή,
γιατί έχουν ανάγκη και ακόμα περισσότερον,
να προσεύχεσθε γι’ αυτούς με το κομποσχοίνι σας.»
Εντυπωσιακό είναι αυτό, πολύ εντυπωσιακό,
ένας καταξιωμένος άγιος ζητά τις προσευχές των ιερέων που ζουν κάτω στη γη,
να μνημονεύσει τους κεκοιμημένους γονείς,
στη Θεία Λειτουργία και στο κομποσχοίνι.
Άλλη μια απόδειξη για τη δύναμη που έχουν οι ευχές της Εκκλησίας,
υπέρ των κεκοιμημένων,
και δω στην Αγία Προσκομιδή,
όπου τα ψιχουλάκια που αντιπροσωπεύουν,
τις ψυχές των ονομάτων που σεις δώσατε,
ρίπτονται μέσα στο Άγιο Ποτήριο,
μετά τη Θεία Κοινωνία, λέγοντας
«απόπλυνον τας αμαρτίας των ενθάδε μνημονευθέντων δούλων Σου
ζώντων τε και τεθνεώτων, εις άφεσιν αμαρτιών και εις ζωήν αιώνιον,
πρεσβείαις της Υπεραγίας Θεοτόκου και πάντων των Αγίων».
Το γεγονός αυτό αποδεικνύει
πρώτον,
την αναμφισβήτητη δόξα των Αγίων στην Βασιλεία του Αγίου Θεού,
δεύτερον,
την αξίαν της μνημονεύσεως των ονομάτων των κεκοιμημένων
και στη Θεία Λειτουργία, και με το κομποσχοίνι.
πηγή : Κηρύγματα Ναού Αγίας Βαρβάρας απο τον π. Στέφανο

Όταν τα παιδιά σκοτώνουν..

Toυ κ.Γ.Πιπερόπουλου
Καθηγητή Πανεπιστημίου Μακεδονίας

Το δράμα που «έκλεισε» τυπικά με τη διαπίστωση ότι ο 17χρονος, πρώην μαθητής του Λυκείου του Βίνεντεν, ενός προαστίου στην περιοχή της Στουτγάρδης που κόστισε τουλάχιστον 17 ζωές συμπεριλαμβανομένης και αυτής του δράστη είναι σύνθετο – περιέχει στοιχεία ζηλόφθονης αντιπαράθεσης σε επίπεδο παιδιών, αδιαφορίας της κοινωνίας, απεμπλοκής γονέων και κηδεμόνων από κλασικά καθήκοντα, ελλείψεις στις απαιτούμενες δεξιότητες των παιδαγωγών, ελλείψεις κοινωνικών λειτουργών και ψυχολόγων σε σχολικά συγκροτήματα πολυεθνικής υφής.
Το δράμα έφερε στο προσκήνιο θεσμούς που συστηματικά απαξιώσαμε, όπως την κατάπτωση της σημασίας του Σχολείου που μεταλαμπάδευε στα παιδιά κάθε νέας γενιάς όχι μόνο χρήσιμες ή στείρες γνώσεις αλλά συστήματα αξιών, όπως την έλλειψη θρησκευτικής αγωγής που εμπνέει σεβασμό στην ζωή και την σωματική ακεραιότητα του πλησίον μας, όπως την εξαφάνιση της γειτονιάς που αποτελούσε το φυτώριο προστασίας της ανθρώπινης ανάγκης για παρέα, φιλία, συναναστροφή.

Στην εμπειρία της καθημερινής μας πραγματικότητας είναι δεδομένη η εφήμερη... ύπαρξή μας στη γη και θεωρείται αυτονόητο ότι εκείνο που όλοι απευχόμαστε είναι ο τερματισμός της ζωής μας πρόωρα είτε για λόγους υγείας είτε με βίαιο τρόπο. Ο βίαιος θάνατος στις σύγχρονες κοινωνίες έχει πολλά πρόσωπα που ξεκινούν από τα οδικά, θαλάσσια ή εναέρια ατυχήματα και φτάνουν στην εγκληματική πράξη.
Στόχος του κοινωνικού συστήματος υπήρξε ανέκαθεν και συνεχίζει να είναι η αποτροπή μέσα από τις διαδικασίες της κοινωνικοποίησης της πιθανότητες εκδήλωσης αντικοινωνικής συμπεριφοράς που μπορεί να φτάσει ακόμη και στο ακραίο σημείο της αφαίρεσης μιας ζωής. Το βιβλικό παράδειγμα της αδελφοκτονίας του Άβελ από τον Κλάϊν λειτούργησε και συνεχίζει να λειτουργεί αποτρεπτικά σε συμβολικό επίπεδο δεδομένου ότι μέσα στην εκκλησία του Χριστού, και η Γερμανία είναι Χριστιανικό Έθνος, υποτίθεται είμαστε «όλοι αδέλφια…»
Στην κλασική διαδικασία της πορείας προς την ενηλικίωση και την ωρίμανση το κάθε παιδί, μικρό και αδύναμο στην καθημερινή αντιπαράθεσή του με τους ενήλικους του περιβάλλοντός του, συγγενείς, φίλους ή τρίτους, αισθάνεται σωματικά και μυϊκά αυτό που πραγματικά είναι- δηλαδή μικρότερο, ασθενέστερο, υποδεέστερο. Τα παιδιά “ξεπερνούν” αυτά τα συναισθήματα κατωτερότητας μαθαίνοντας τρόπους επιβολής στους άλλους μέσα από το παιχνίδι χρησιμοποιώντας φυσικές και πνευματικές ικανότητες.
Και εδώ έρχεται το μεγάλο θέμα της συνυπευθυνότητας όταν μέσα από τα ΜΜΕ εμείς ΔΙΔΑΣΚΟΥΜΕ στα παιδιά μας πώς να φονεύουν, πώς να κρατούν και να χρησιμοποιούν πυροβόλα όπλα για να σκοτώσουν άλλα παιδιά!..
Το έχουμε ζήσει ΑΝΥΠΟΦΟΡΑ πολλές φορές αυτό το γεγονός στην Αμερική τα τελευταία χρόνια! Και στη συνέχεια το ζήσαμε πέρυσι (δεύτερη φορά μέσα σε ένα χρόνο σε σχολικό ίδρυμα της Φινλανδίας – μιας χώρας που σε παγκόσμια κλίμακα ανήκει στις 3 μαζί με την Αμερική και την Υεμένη με απίστευτες αναλογίες ατόμων άνω των 15 που οπλοφορούν νόμιμα!).
Ώ καιροί, ώ ήθη!..
Τα παιδιά μαθαίνουν μέσα από τους μηχανισμούς της ΤΑΥΤΙΣΗΣ και της ΜΙΜΗΣΗΣ, μέσα από επαναλαμβανόμενες στα ΜΜΕ στο διηνεκές και συχνά μέχρι επιπέδου ανυπόφορης αηδίας σκηνές ανατριχιαστικής βαρβαρότητας από άνθρωπο σε συνάνθρωπο χωρίς κανένα λόγο ή με την απίστευτη δικαιολογία της «ανθρωπιστικής-απελευθερωτικής παρέμβασης» και επαναλαμβάνουν, βιωματικά, χωρίς βαθύτερη συνειδητοποίηση, ΟΛΑ όσα εμείς τους μαθαίνουμε..
Κατακερματίζεται έτσι η συστηματική προσπάθεια κάθε κοινωνίας από συστάσεως του πρώτου κοινωνικού συστήματος της ανθρωπότητας να μετουσιώσει τον άνθρωπο-ζώο σε άνθρωπο κοινωνικό με τη βοήθεια κλασικών δομών και θεσμών όπως η οικογένεια, η παιδεία, η θρησκεία, το σύστημα Δικαιοσύνης και το σύστημα ελέγχου και καταστολής.
Κάθε φορά που μας έρχονταν ειδήσεις από την μακρινή Αμερική για ανήλικους που δολοφονούσαν ανήλικους μέσα στο ίδιο τους το σπίτι, την γειτονιά τους ή μέσα στην σχολική αίθουσα ΟΛΟΙ εμείς κουνούσαμε «αυτάρεσκα και φιλάρεσκα» τα κεφάλια εφησυχάζοντας εαυτούς και αλλήλους ότι εδώ είναι Ευρώπη και εδώ τέτοια πράγματα ΔΕΝ συμβαίνουν…
Και εφόσον φαινόμενα απίστευτης βίας έχουν αρχίσει να συμβαίνουν και στην Ευρώπη, αργά ή γρήγορα θα συμβούν και εδώ, καθώς αναδύονται απίστευτες πραγματικότητες που σοκάρουν και κοινωνικά φαινόμενα τόσο απόμακρα – μέχρι χτες – στη φύση του Έλληνα (όπως στην περίπτωση της 15χρονης προχθές στην Αθήνα που μαχαιρώθηκε όταν αντιστάθηκε στην αρπαγή της τσάντας της) μήπως πρέπει να αναρωτηθούμε ΤΙ απαιτείται και πώς πρέπει να προετοιμασθούμε για να τα χειριστούμε;
Να δεχθούμε ως σωστό και όχι τόσο απομακρυσμένο από την ορθή ερμηνεία τέτοιων φαινόμενων, όπου παιδιά ΣΚΟΤΩΝΟΥΝ παιδιά, το αναδυόμενο, σύγχρονο ψυχοκοινωνικό μοντέλο που εξυπηρετεί την ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗ και στοχεύει στη δημιουργία αυριανών ΑΝΔΡΩΝ και ΓΥΝΑΙΚΩΝ που θα μπορούν εύκολα, απρόσωπα και χωρίς να καταδιώκονται από τις αναμενόμενες ενοχές και κλασικές ερινύες να ΣΚΟΤΩΝΟΥΝ εξυπηρετώντας τις προδιαγραφές τύπου «απελευθερωτικών» και “ανθρωπιστικών“ πολέμων; Ή, μήπως, τελικά, όταν τα παιδιά σκοτώνουν, εφόσον εμείς ΔΕΝ φροντίσαμε να ανακόψουμε τις προσπάθειες κάποιων κέντρων που εξυπηρετούν αυτήν την ερμηνεία, ΟΛΟΙ εμείς τελικά γινόμαστε, είτε το θέλουμε είτε όχι, ΣΥΝυπεύθυνοι;...
Εσείς τι λέτε;