Τέλος αγαθό και σ εμάς.

Τα χαράματα της 1.7.2009 εξέπνευσε ο μοναχός Ιωσήφ Βατοπαιδινός. Η κοίμηση ενός μοναχού δεν αποτελεί φυσικά σημαντική είδηση. Δεν ήταν ηθοποιός, τραγουδιστής η ποδοσφαιριστής (γιά τον πρόσφατο θάνατο ενός ξένου τραγουδιστή αυτοκτόνησαν ήδη δώδεκα νέοι στον κόσμο. Μακάρι ν’ άκουσα λάθος). Ο θάνατος για τον αληθινό μοναχό είναι κάτι το ευχάριστα αναμενόμενο. Όλη του η ζωή είναι μία προετοιμασία θανάτου, με συνεχή μνήμη του θανάτου, ακράδαντη πίστη για την αιώνια ζωή, την ατελεύτητη χαρά των ουρανών.



Ο μοναχός Ιωσήφ γεννήθηκε το 1920 στην Κύπρο. Αρκετά νέος πήγε να μονάσει στην ιστορική μονή της μεγαλονήσου, το Σταυροβούνι. Στη συνέχεια ήλθε στο Άγιον Όρος και κατευθύνθηκε στην υπακοή του Γέροντος Ιωσήφ του Ησυχαστή (+1959), που ασκήτευε με μία μικρή συνοδεία στα σπήλαια της σκήτης της Μικράς Αγίας Αννης. Κατόπιν τον ακολούθησε στη Νέα Σκήτη. Μετά την οσιακή κοίμησή του απόκτησε δική του συνοδεία. Έζησε κατά διαστήματα στην Κύπρο, τη μονή Κουτλουμουσίου, το Σιμωνοπετρίτικο Κελλί του Ευαγγελισμού στις Καρυές και τέλος στο Βατοπέδι.

Υπήρξε μοναχός δραστήριος, δυνατός, αγωνιστής, μελετηρός και γλυκομίλητος. Έγραψε βιβλία διδακτικά και ψυχωφελή. Κατά τον ηγούμενο της Σιμωνόπετρας ήταν ένθεος και πάντοτε μιλούσε ζωηρά για την αγάπη του Θεού. Μαζί με τους παραδελφούς του Χαράλαμπο Διονυσιάτη κι΄ Εφραίμ Φιλοθεΐτη δημιούργησαν μεγάλες και καλές συνοδείες, που έφεραν μία ανανέωση στον Αθωνικό μοναχισμό. Μπορεί ορισμένοι να έχουν κάποιες επιφυλάξεις για το αποτέλεσμα… αλλά δεν μπορούν να διαγράφουν ολοκληρωτικά μία ιστορία, ένα αγώνα, δακρύων και προσευχής, τόσων και τόσων αφιερωμένων ανθρώπων. Μπορούν ίσως να κρίνουν λάθη, αλλά δεν μπορούν, νομίζουμε να καταδικάζουν και ν΄απορρίπτουν τελείως ένα ταπεινό άθλημα.
Η εκδημία του Γέροντος Ιωσήφ στο Βατοπέδι κλείνει και αρχίζει μία ιστορία. Ανεπάυθη εν Κυρίω κάνοντας τον σταυρό του, ύστερα από μία λοίμωξη. Η εξόδιος ακολουθία του στο λαμπρό Καθολικό, μετά τον εσπερινό, με την παρουσία τεσσάρων αρχιερέων, χοροστατούντος του πνευματικού του τέκνου, μητροπολίτου Λεμεσού Αθανασίου, δέκα ηγουμένων, δεκάδων ιερομονάχων, ιεροδιακόνων, μοναχών και λαϊκών, που όλοι μαζί θα έφθαναν τους χίλιους, ήταν λίαν κατανυκτική. Ο ενταφιασμός του στον αυλόγυρο της μεγάλης μονής, μαζί με την δύση του ήλιου, και τον τελευταίο ασπασμό όλης της αδελφότητος, εκατόν δέκα μέλη, ήταν συγκινητικός.
Ο Γέροντας Ιωσήφ και η συνοδεία του κατηγορήθηκε, συκοφαντήθηκε, ειρωνεύθηκε, περιγελάστηκε και διαπομπεύθηκε πολύ. Αυτά τα «εύσημα» κομίζει στην άνοδο της ψυχής του. Το ιλαρό πρόσωπό του ήταν σαν να τους συγχωρούσε όλους. Αιωνία του η μνήμη. Τέλος αγαθό και σ εμάς.
Μοναχός Μωϋσής Αγιορείτης
Πηγή: Eφημερίδα «Μακεδονία»

ευαρέστησε τον Θεό

Για όσους δεν τον γνώρισαν μιλάμε για μια ασκητική μορφή και σε...
λίγα χρόνια θα το καταλάβουμε όπως έγινε και με τον Γ.Παίσιο και τον Γ.Πορφύριο, τον Γέροντα Ιάκωβο Τσαλίκη, τον Γέροντα Εφραίμ Κατουνακιώτη και άλλους πολλούς. Έφυγε στον ουρανό γιατί δεν θα άντεχε με αυτά που έβλεπε να γίνονται και με όσα άκουγε να του λένε να παραμείνει στα εγκόσμια. Τώρα από ψηλά θα βοηθήσει περισσότερο. Γιατί έχει γίνει μια μεγάλη αδικία. Όχι σε όλα. Το αφήνουμε όμως...
Ο Γέροντας εγεννήθη την 1η Ιουλίου του 1921, στην εορτή των Αγίων Αναργύρων. Μετά την κοίμηση του Γέροντά του, Ιωσήφ του Ησυχαστή, είχε φύγει από τη σκήτη που έμενε και είχε πάει στην Σκήτη των Αγίων Αναργύρων. Ο άγιος Κοσμάς και ο άγιος Δαμιανός λοιπόν ήταν εκείνοι που τον προστάτευαν και εκείνοι που διάλεξαν να τον πάρουν μαζί τους ανήμερα της εορτή τους. Πήγε στην Ι.Μ. Κουτλουμουσίου, στην Νέα Σκήτη και μετά στην Ι.Μ.Βατοπαιδίου με την συνοδεία του.


Δείτε χαμόγελο που έχει ο Γέροντας Ιωσήφ στο πρόσωπό του! Έχετε ξαναδεί ποτέ τέτοιο πράγμα; Τέτοια έκφραση σε έναν νεκρό; Δείτε! Η σύσπαση του προσώπου από το χαμόγελο φθάνει μέχρι τα μάτια. Και συγκρίνετε την φωτογραφία του Γέροντα που κοιμάται και χαμογελάει, με εκείνην ακριβώς από κάτω , όπου είναι λυπημένος. Όταν ζούσε πενθούσε, και τώρα χαίρεται. Είναι αυτό που είπε ο Κύριός μας: “Μακάριοι οι πενθούντες, ότι αυτοί παρακληθήσονται.” Το πρόσωπο του Γέροντα στην κοίμησή του από μόνο του αρκεί για να διαπιστωθεί η αγιότητά του. Ποιος μπορεί να αμφισβητήσει ότι αυτός ο άνθρωπος είναι τώρα με τον Θεό, και αυτό το άψυχο ασκητικό σώμα ένα άγιο λείψανο; ΑΥΤΗ είναι η απάντηση σε όλους αυτούς που κατηγορούν την αδελφότητα και την Μονή του. Και πάνω απ’ όλα, ΑΥΤΗ είναι και η απάντηση σε όλους τους άθεους και εχθρούς της πίστης μας. Να, δείτε πώς καταλήγει ένας άνθρωπος όταν κάνει αυτά που θέλει ο Θεός, και όχι αυτά που θέλει ο διάβολος να κάνουμε. Αυτοί οι “προοδευτικοί” και “διαφωτιστές” που είναι μακρυά από τον Χριστό έτσι θα χαμογελούν όταν πεθάνουν; Τελικά είναι αλήθεια αυτό που λένε… ότι γελάει καλύτερα αυτός που γελάει τελευταίος.

ΑΙΩΝΙΑ ΣΟΥ Η ΜΝΗΜΗ ΓΕΡΟΝΤΑ ΙΩΣΗΦ (1 ΙΟΥΛΙΟΥ 1921 – 1 ΙΟΥΛΙΟΥ 2009)

Ολόκληρη η Ορθοδοξία , θρηνεί σήμερα, την κοίμηση του Γέροντα μας Ιωσήφ του Βατοπαιδινού, ένας από τους ελάχιστους εναπομείναντες πραγματικούς Αθωνίτες Γέροντες, ο οποίος εκοιμήθη στις σήμερα το πρωί στις 2:30, 1 Ιουλίου 2009. Ο Γέροντας εγεννήθη την 1η Ιουλίου του 1921, στην εορτή των Αγίων Αναργύρων. Μετά την κοίμηση του Γέροντα του, Ιωσήφ του Ησυχαστή, είχε φύγει από τη σκήτη που έμενε και είχε πάει στην Σκήτη των Αγίων Αναργύρων. Ο άγιος Κοσμάς και ο άγιος Δαμιανός λοιπόν ήταν εκείνοι που τον προστάτευαν και εκείνοι που διάλεξαν να τον πάρουν μαζί τους ανήμερα της εορτή τους.

Η εξόδιος ακολουθία, θα τελεστεί σήμερα στις 18:00 στην Ι.Μ.Μ. Βατοπαιδίου.
ΑΙΩΝΙΑ ΤΟΥ Η ΜΝΗΜΗ

Ο γέροντας Ιωσήφ Βατοπαιδινός εξομολογείται και μας δίνει οδηγίες για την πνευματική μας ζωή .