Πορνεία και συστηματική αποδόμηση της ελληνικής κοινωνίας

Δάφνη Βαρβιτσιώτη ιστορικός

Περί Πορνείας: Τά ξημερώματα της 2ύης Μαρτίου 2008, ή ΕΤ προέβαλε, γιά μία άκόμα φορά, τό ντοκυμαντέρ μέ τίτλο «Πορνεία πίσω άπό τόν Φερετζέ», της 48χρονηςΝασίντ Περσόν1. Γυρισμένο τό 2004 καί βραβευμένο μέ τό Α' Βραβείο τού Διεθνούς Φεστιβάλ Ντοκυμαντέρ της Μασσαλίας. Τό ντοκυμαντέρ «Πορνεία πίσω άπό τόν Φερετζέ» διαπραγματεύεται τίςσυνθήκες της πορνείας στό σιιτικό Ίράν, περιλαμβάνοντας στήν θεματική του τόν θεσμό του «σίχε».
Στό μέτρο πού άνταποκρίνεται μέ τήν πραγματικότητα καί τηρουμένων τών πολιτισμικών άναλογιών-, τό «σίχε» άποτελεί τήν ίρανική έκδοχή του «Συμφώνου Έλεύθερης Συμβίωσης». Χωρίς, βεβαίως, να άφορά σε όμοφυλοφίλους, τό «σίχε» έπιτρέπει, άκόμα καί σέ παντρεμένους ίρανούς, τήν πρόσκαιρη συμβίωσή τους μέ άλλη γυναίκα, συνήθως κατά πολύ νεώτερή τους καί μέ πρόβλημα έπιβιώσεως. Οπως δείχνει τό ντοκυμαντέρ, τό «σίχε», έπισφραγίζεται ,προφορικως, με μια συντομη ευχη απο εναν μουλά. "Εχει προηγηθεί κοινή συμφωνία μεταξύ τών δύο συμβαλλομένων, σχετικώς μέ τά χρήματα πού ζητάει ή γυναίκα καί σχετικώς μέτήν χρονική διάρκεια της συμβιώσεως, ή όποία μπορεί νά είναι καί δύο ήμέρες η δύο ώρες. Άλλά, άκόμα καί άν ή συμπεφωνημένη διάρκεια του «σίχε» είναι έξι μηνες η ένας χρόνος, ό άνδρας δεν δεσμεύεται. Μπορεί νά έγκαταλείψειτήν «σίχε» του, όποτε αύτός έπιθυμεί καί δή, χωρίς προειδοποίηση.


Πόλεμος κατά τών Λέξεων:
Ύπό κοσμικούς όρους, λοιπόν, τό «σίχε» χαρακτηρίσθηκε ώς «Πορνεία πίσω άπό τόν Φερετζέ», καί έπιβραβεύθηκε σέ εύρωπαϊκό έπίπεδο. Οταν, όμως, στήν χώρα μας, τό «Σύμφωνο Έλεύθερης Συμβίωσης» χαρακτηρίσθηκε, υπό εκκλησιαστικούς όρους, ώς φερετζές μπροστά άπότήν πορνεία, πολλοι μέ πρώτα, τά «προύδευτικά» ΜΜΕ- άντέδρασαν, άσκώντας σκληρή πολεμική, τόσο κατά της έκκλησιαστικής έννοιας της λέξεως «πορνεία», όσο καί κατά τών ίεραρχών πού τήν προασπίσθηκαν, τούς οποίους κατέταξαν στίς «δυνάμεις τής συντήρησης». Στόν πόλεμον αυτόν, είσήλθαν, όπως ήταν άναμενόμενο, καί διάφοροι έκπρόσωποι της όμοφυλοφιλικής κοινότητος, έπικαλούμενοι τά ίσα δικαιώματα τών φύλων καί τά δικαιώματα του άνθρώπου.
Άλλά, τήν χαριστική βολή στήν έκκλησιαστική έννοια της λέξεως «πορνεία» έδωσαν όρισμενοι «προύδευτικοί» έκπρόσωποι της έκκλησιαστικής ίεραρχίας, όταν -λησμονώντας τήν χριστιανική σωτηριολογία- έρμήνευσαν τήν λέξη «πορνεία» ύπό κοσμικούς όρους, δηλαδή, ώς τήν έπί χρήμασι προσφορά έρωτικών ύπηρεσιών.
«Φόνος» 'Εννοιών καί Λέξεων:
Μετά τίς διαμάχες περί του «συνωστισμού» τών' Ελλήνων στήν Σμύρνη ή διαμάχη για τή λέξη «πoρνεια» ηταν το επιστεγασμα του άνηλεούς -τριακονταετούς καί πλέον- πολέμου τών δυνάμεων της πρoόδoυ κατά τών δυνάμεων της «συντήρησης», στην χωρα μας. Σ' αύτό τό χρονικό διάστημα, οί «προύδευτικές δυνάμεις» κατέστρεψαν, μέσα στήν συνείδηση τών νεωτέρων γενεών, τήν θετικη διάσταση έννοιών, όπως π.χ. άρετή, ήθική, πατρίδα, σημαια, πατριωτισμός, έθνος, θρησκεία, πίστη, σεβασμος κ.λπ.. Έπίσης, οί ίδιες δυνάμεις κατέστρεψαν, μέσα στήν συνείδηση τών γενεών αύτών, την άρνητική διάσταση έννοιών, όπωςπ.χ. διαστροφή, προδοσία (καί Ίούδας ), άναρχία, κόλαση κ.λπ.. "Η πάλι, εξαφάνισαν τελείως λέξεις, πού έχουν άρνητική διάσταση, όπως λ-χ. τήν λέξη «έκφυλισμός». Με άλλα λόγια, οί «προύδευτικές δυνάμεις» συνετέλεσαν στήν φθορά, άντιστροφή η καί έξαφάνιση στήν συνείδηση τών νεωτέρων γενεών-πλήθους έννοιώνη λέξεων, πού άντιπροσωπεύουν θεμελιώδεις άξίες καί ίδανικά τού δυτικοευρωπαϊκού πολιτισμού, η πού χαρακτηρίζουν τά άντίθετά τους.
Έπιπτώσεις: 'Ωστόσο, στήν περίπτωση της πολεμικής κατά της λέξεως «πορνεία», ή συμμετοχή τών «προύδευτικών» ίεραρχών ήταν καθοριστική, διότι συνέβαλε στό νά έξαλειφθεί καί τό τελευταίο ίχνος της έκκλησιαστικής έννοιας «άμαρτία» άπό τήν συνείδηση σημαντικού τμήματος της νεώτερης γενεας, που ακομα και οταν εχει μυστηριακή ζωή έπιθυμεί νά θεωρεί έαυτήν «προύδευτική». "Ετσι, μέτήν συμβολή τών «προύδευτικών» ίεραρχών, οί «προύδευτικές δυνάμεις» έξαφάνισαν, μέσα άπό τήνσυνείδηση τών νέων αύτών, τηνxριστιανική έννοια τής σωτηρίας της ψυχης - μιας σωτηριας που έπιτυγχάνεται διά της καταπολεμήσεως τών παθών τού σώματος καί της ψυχής. Έμμέσως δέ, κατέστρεψαν, μέσα στήν συνείδηση της νεολαίας, τήν όρθόδοξη χριστιανική αύτοσυνειδησία της ως μοναδικού προσώπου μέ θεοειδή ψυχή.
«Προύδευτικών» Ψευδαισθήσεων τέλος»
Το τραγελαφικό, στήν περιπτωση αυτη, ειναι οτι, συμπασες οί «προύδευτικές δυνάμεις», κοσμικές καί έκκλησιαστικές, τελούν ύπότήν ψευδαίσθηση -η ύποβάλλουνσε έμάςτήν ψευδαίσθηση -ότι, μαχόμενες κατά τών «δυνάμεων της συντήρησης» καί κατά τών παραδοσιακών άξιών, μάχονται κατά της παγκοσμιοποιήσεως.
Τήν ψευδαίσθηση αύτή έρχεται νά διαλύσει όριστικώς ό νεομαρξιστής διανοητης Έvτγκάρ Μορέν, ό όποίος θεωρείται ώς ό σημαντικώτερος ζών εύρωπαίος «άποδομιστής» καί θεωρητικός της παγκοσμιοποιήσεως καί της Νέας Ταξης Πραγμάτων, η Νέας Έποχής. Εύαγγελιζόμενος τήν έπαναστατική «έπαναδιάρθρωση της κοινωνίας>> σέ πλανητικό έπιπεδο, ό Μορεν όραματίζεται έναν «καινούργιο κόσμο»: τόν μετα-εύρωπαϊκό η μεταχριστιανικό κόσμο. οραματίζεται, δηλαδή, μιά νέα πλανητική πραγματικότητα, προϋπόθεση της όποίαςείναι η έξαφάνιση τού εύρωπαϊκούπολιτισμού καί τού Χριστιανισμού.
Πρός τόν σκοπόν αύτόν, ό Μορέν νομιμοποιείτόν «φόνο» έννοιών -άλλά καί τήν έξαφάνιση λέξεων- πού άντιπροσωπεύουν θεμελιώδεις άξίες καί ίδανικά τού εύρωπαϊκ πολιτισμού καί τού Χριστιανισμού (όπως, δηλαδή, συνεβη καί γιά τήν λέξη «πορνεία»). Συγχρόνως, κυνικά ωμός καί άπόλυτα είλικρινής, ό Μορέν δέν έπιτρέπει σέ κανέναν - «προοδευτικό» η «συντηρητικό»- νά τρέφει ψευδαισθησεις καί σέ ό,τι άφοράει στόν πραγματικό τελικό σκοπό της καταστροφής τού δυτικού πολιτισμού: «Δέν πρόκειται μόνον γιά την εξαφάνιση τής παλιάς κυρίαρχη τάξης: πάνω ατό ίσοπεδωμένο εδαφος γεννιέται ή καινούργια τάξη (1) καί ή καινούργια, άλλά καί τόσο παλιά, κυριαρχία»!3
«Άποδόμηση» σημαίνει «(αύτο) Καταστροφη»: 'Ως κύριος εύρωπαίος έκφραστής της φιλοσοφίας της «άποδομησης», ό Μορέν άποκαλύπτει ποιοί μηχανισμοί ύποκρύπτονται μέσα στίς διάφορες «προοδευτικές» ίδεολoγίες καί μέσα στά διάφορα «οραματα», που κυριαρχουν στίς δυτικές κοινωνίες. Έν συνεχεία., άποκαλύπτει τούς τρόπους μέ τούς όποίους αύτοί οί κρυφοί μηχανισμοί διαβρωνουν τίς ψυχοπνευματικές άντιστάσεις τών έν λόγω κοινωνιών, έξωθώντας τες νά καταστρέφουν έκ τών ένδον καί πρός χάριν της «προόδου»- τά θεμέλια τού ίδιου τους τού πολιτισμού.
Έπιπλέον, ό Μορέν αίτιολογεί, νομιμοποιεί, άναπτύσσει καί τελειοποιεί τούς αύτοκαταστροφικούςαύτούς μηχανισμούς. "Ετσι, άφ' ένός μέν, ύποσκάπτει τήν αύτοσυνειδησία τού δυτικού άνθρώπου, άφετέρου δέ, ύπονομεύει τά θεμελια της σκέψης του, διαχρονικά. Συγκεκριμένα, ό Μορέν άποκαλεί τόν δυτικό άνθρωπο Homo SaρiensDemens, δηλαδή, «Σοφό-Παράφρονα»" διοτι -είτε ώς φιλόσοφος (άρχαίος "Ελληνας, η δυτικοευρωπαίος), είτε ώς όπαδός ίδεολογία), είτε ώς Χριστιανός- ό δυτικός ανθρωπος θεμέλιωσε τόν πολιτισμό του σέ "έξωπραγματικές" έννοιες' δηλαδή, σέ έννοιες πού, είτε δέν άνταποκρίνονται σέ άπτές έμπειρίες, είτε δέν άναφέρονται σέ συγκεκριμένα πράγματα, είτε δέν βρισκουν τήν πλήρη έφαρμογή τους στήν πραγματική ζωή.
«Αίωνιότητα, σού λέμε άντίο!»: Μέ αύτά τά έπιχειρήματα, ό Μορέν προτρέπει τόν δυτικό άνθρωπο νά έξοβελίσει άπό τό λεξιλόγιό του (καί άπό τήν συνείδηση του) όλες τίς "έξωπραγματικές" έννοιες καί λέξεις -όπως λ-χ. τίς έννοιες «έλευθερία», «δημοκρατία», «ψυχή», «θεός», «άμαρτία» (καί συνεπώς, «πορνεία»), «θρησκεία», «ίδανικά», «αξίες», κ.ο.κ.. Πρόσχημά του: ότι αύτές τρέφουν τήν δυτική «αύταπάτη» ότι «πίσω άπόαύτό πού φαίνεται ύπάρχει ή ένότητα, ή άρμονία, ή άφθαρσία, η αίωνότητα». Κραυγάζοντας θριαμβευτικά «Αίωνιότητα, σού λέμε άντίο!», ό Μορέν προσφέρει στόνHomo Saρiens-Demens, ως θεραπεία, τό κοσμοείδωλο της άναδυόμενης «καινουργιας ταξης»: «Πρεπει έπιτέλους νά παραδεχθούμεότι ό,τιδήποτε ύπάρχει, έπομένωςκαί έμείς οί ίδιοι, θά καταστραφεί. Κάθε δημιουργία θά καταστραφεί. Κάθε όμορφιά θά καταστραφεί».
Τό «άντι-Εύαγγελικό εύαγγέλιο»:
Άκολούθως, ό Μορέν συντάσσει τό «άντι-Εύαγγελικό εύαγγέλιο» της άναδυόμενης παγκόσμιας «καινούργιας τάξης», τό όποίο αποκαλεί καί «καινούργιο εύαγγέλιοτης άγάπης». Τό «αντι-Εύαγγελικό εύαγγέλιο» «δέν πιστεύει πιά στό αίώνιο», άλλά «άντιτίθεται απ’ αύτό»' «πιστεύει στή φθαρτή άλήθεια», καί «περιέχει μέσα του, χωρίς κάποια θρησκεία, τή δύναμη τού παλιού ευαγγελίου». Πρόκειται γιά μιά νέα δύναμη πού, σύμφωνα μέ τόν Μορέν, εκπηγάζει από ένα νέο είδος άγάπης πρός τόν συνάνθρωπο, τόνόποίον, ώστόσο, άπαξιώνει καί άποπροσωποιεί, ώς άναλώσιμο, άποκαλώντας τον «έφήμερο όν».
Ή Νέα «Άγάπη»:
Σέ άντίθεση μέ τό Εύαγγέλιο, στό όποίον ό Τριαδικός Θεός από άγάπη πρός τόν άνθρωπο, ώς μοναδικό πρόσωπο θέτει ώς προϋπόθεση γιά τήν σωτηρία της θεοειδούς ψυχής του, την καταπολέμηση τών σωματικών καί ψυχοπνευματικών παθών του, τό «άντι-Εύαγγελικό εύαγγέλιο»
Άγαπά άπροϋπόθετα τό απεκδυμενο άπό κάθε ύπερβατικότητα «έφήμερο όν». Ή «άγάπη» αύτή έκπορευεται άπό τόν «άτελείωτο οίκτο, τήν έλεημοσύνη καί τήν εύσπλαχνία, πού θά πρέπει νά αίσθάνεται ό άνθρωπος γιά κάποιον πούείναι καταδικασμένος σέ θάνατο, όπως είναι ό άνθρωπος».
Περί Ήθικολογίας:
Γι’ αύτό, τό «καινούργιο εύαγγέλιο τής άγάπης» της «καινούργιας τάξης» δέν ήθικολογεί. Άντιθέτως -καταργώντας τήν χριστιανική έννοια της«άμαρτίας»- τό «άντι-ΕύαΥγελικό εύαγγέλιο» εύνοεί μιά νέα ατομική ήθική (μεταβατικό στάδιο έφαρμογής τής όποίας φαίνεται νά ειναι τό «Σύμφωνο Έλεύθερης Συμβίωσης»). Βασισμένη στίς «έντονες άτομικές στιγμές χαράς (πού είναι πάντα συνεδεδεμένες μέ τήν άγάπη καί τήν άδελφοσύνη» ή νέα άτομική ήθική έξωθεί τό «έφήμερο όν», στίς πρόσκαιρες σχέσεις) «στην καινουργια γνωριμια, στο καινούργιο φιλί, στό παιδί», άφού, «μαζί μέ τήν άγάπη καί τήν τρυφερότητα, ξαναγυρίζουν ή χαρά καί ό ένθουσιασμός, και μαζί με τήν άναμονή και τήν άναζήτηση της ,άγάπης του αγαπημενου-αγαπημενης, ξαναγυρίζει ή έλπίδα. Ή έλπίδα ξαναγεννιέται έκεί πού πεθαίνει, παραμένει όμως θνητή. (...) "Ετσι συμπλέκονται ή μία μεσα στήν άλλη έλπίδα καί άπελπισία», σέ έναν κόσμο χωρίς αίωνιότητα καί σωτηρία. Στήν ούσία, δηλαδή, ό Μορέν άποκαλύπτει, έμμέσως πλήν σαφώς, ότι ή άχαλίνωτη νέα άτομική ηθική τού «Αντι-Εύαγγελικού Εύαγγελίου» προσφέρεται ώς άντισταθμισμα καί ώς πρόσκαιρη –καί διαρκώς άνανεωνόμενη- άνακούφιση γιά τήν άπόγνωση καί τήνάπελπισία, στίς όποίες ή άναρχη, άσύδοτη καί άνηλεής «καινούργια τάξη» μένει νά "βυθίσει τό άναλώσιμο «εφημερο ον».
Συγκλίσεις: Μήπως, όμως, καί ό οίκουμενισμός -πίσω άπό τό προσωπείο του ώς γεωθρησκείας καί πίσω άπό τό παγκόσμιο ένωτικό «όραμά» του- δεν άποδομεί, άπό «άγαπισμό», τήν παραδοσιακή χριστολογία καί σωτηριολογία; Μηπωςκαί αύτός δέν προσφέρει παρόμοια έξουθενωτική αύτοσυνειδησία καί άσύδοτη άτομική ήθική στίς σταδιακώς εξαθλιωνόμενες καί μεταβαλλόμενες σέ πολυπολιτισμικές, πολυθρησκευτικές καί πολυφυλετικές- δυτικές κοινωνίες, στήνέποχή της παγκοσμιοποιήσεως;
απο τον ορθόδοξο τύπο