Πολλά πράγματα σ΄ αυτόν τον κόσμο κάνουν τους ανθρώπους να διαφέρουν: η ηλικία, η μόρφωσις, η κοινωνική θέσις, τα πλούτη και τόσα άλλα. Υπάρχει όμως και ένα γεγονός, που εξισώνει και εξομοιώνει τους πάντες. Και αυτό είναι ο θάνατος. Μπροστά στον θάνατο δεν υπάρχει νέος και γέρος, μορφωμένος ή αμόρφωτος, πλούσιος ή πτωχός. Όλοι γίνονται ένα.
Αυτή την μεγάλη πραγματικότητα μας τονίζει ζωηρά ο Κύριος στην θαυμάσια παραβολή του πλουσίου και του Λαζάρου (διάβασέ την, αγαπητέ αναγνώστα, στο: Λουκ. 16, 19-31). Η παραβολή μας παρουσιάζει ένα πλούσιο και ένα πτωχό. Η ζωή τους βέβαια, σ΄ αυτόν τον ακατάστατο κόσμο, είναι άνιση και διαφορετική. Ο ένας ζει διασκεδάζοντας καθημερινά μέσα στο αρχοντικό του σπίτι, ντύνεται βασιλικά ρούχα και σπαταλά τα άφθονα πλούτη του σε λουκούλλεια γεύματα και δεξιώσεις. Ο άλλος είναι πάμπτωχος, ρακένδυτος, πεινασμένος και πληγωμένος. Η ζωή του είναι ένα συνεχές μαρτύριο. Και όμως! Έρχεται στιγμή, που αυτοί οι δύο εξομοιώνονται και γίνονται το ίδιο. Έρχεται η στιγμή του θανάτου. «Εγένετο αποθανείν τον πτωχόν» μας λέγει η παραβολή. Και ότι: «απέθανε και ο πλούσιος και ετάφη». Δηλαδή απέθαναν και οι δύο. Που είναι τώρα οι διαφορές τους; Εξαφανίσθηκαν. Και οι δύο κατεβαίνουν σε έναν τάφο και καταλαμβάνουν τον ίδιο χώρο. Το ίδιο χώμα τους σκεπάζει και τα ίδια σκουλήκια τους τρώνε τις σάρκες. Αυτός είναι ο άνθρωπος!
ομιλία του Δημήτρη Παναγόπουλου
Κατεβάστε το
Μερος 1ο
Κατεβάστε το
Μερος 2ο
Κατεβάστε το
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου