Αναδημοσίευση από το ποιητικό blog της Ελενας
Ξαναπέρασα χθες βράδυ να δω τα φωτισμένα σου παράθυρα, σε μια ανεπίτρεπτη της λογικής, ελπίδα...
Ανεπίτρεπτο, των ματιών σου, σκοτάδι πίσω από τα ερμητικά κλειστά παντζούρια πατέρα......
Σε είχαμε στο νου μας που δούλευες αργά τη νύχτα και περνούσαμε, πριν πάμε σπίτια μας, να δούμε αν αποφάσισες να ξεκουραστείς.
Τότε, το ανοιχτό φως μας φόβιζε για την υγεία σου.
Τώρα, το σκοτάδι μας φοβίζει για την πιστοποιημένη ορφάνια μας.
Σήμερα το μνημόσυνό σου...Ενας χρόνος μετά.
Το πρωί βρήκα τον Χριστοφόρο, μετά την δέηση. Δεν ήταν καλά. Κανείς μας δεν θα είναι καλά πιά.
Σου μιλάμε και δεν απαντάς.
Εχουμε νέα που δεν μαθαίνεις.
Το βλέμμα σου, το γέλιο σου, η κίνησή σου μέσα μας και στον χώρο, στοιχειοθετούν οδυνηρές, βασικές μας ελλείψεις.
Κάθε μέρα, τόσα χρόνια....Εκεί στον ραδιοφωνικό μας σταθμό.....
Οπως τα ονειρεύτηκες όλα. Οπως τα ονειρευτήκαμε μαζί σου.
Οι άλλοι σε γνώρισαν αρχιεπίσκοπο, αργότερα....
Εμείς πατέρα και δεσπότη και αυτό έμεινες για μας.
Κάθε μέρα:
Η μεγάλη εικόνα της Παναγιάς στην είσοδο, τα σκαλάκια, ο βελούδινος, παλιός καναπές, η Φρίντα το σκυλάκι που έτρεχε ξοπίσω σου (πέθανε όταν έφυγες...), το χαμόγελό σου πάνω από τα μικρόφωνα, το μικρό κουζινάκι που ήλπιζες τα γλυκά που σου απαγόρευαν, οι σερνάμενες παντόφλες της κυρα Μαρίας, οι παπάδες σου-τα παιδιά σου, τα παιδιά του οικοτροφείου, εμείς οι συνεργάτες σου, αυτή η κυκλοτερής κίνηση της προστασίας σου...
Κατεβαίνει ο δεσπότης......Χαμογελούσες και στραφταλίζανε τα μεταλλικά της κονσόλας (θυμάσαι πόσο γέλασες όταν ο Δανιήλ εισηγήθηκε να την λέμε τράπεζα του ήχου?)
Φιλούσαμε το χέρι σου...Χέρι μαλακό για να αναπαύονται οι καρδιές, στιβαρό για να ακουμπάνε οι ευθύνες, απαλό για να γαληνεύει η μέρα μας.......
Μύριζες όλος μια αρχαία κολώνια, την ίδια που ευωδίαζε και ο θείος μου, ανακατεμένη με λιβάνι.
Μας ρωτούσες για τα δικά μας, ήξερες τι πονά τον καθένα, τα μάτια σου στρογγύλευαν τις γωνίες μας, "άντε φεύγω τώρα" έλεγες, μα ξέραμε πως πήγαινες δίπλα στα γραφεία και το μεσημέρι θα γύριζες...
"Τώρα τα μεσημέρια είναι θάνατος" θα ξανάγραφε μια φίλη μου ποιήτρια, για τα μεσημέρια που δεν γυρίζεις πια.......
Μπορεί νάγραφε και για την ελλείπουσα ανησυχία της κυρα Λίτσας, τί να σου μαγειρέψει (άλλος θάνατος) και για την θανατική των ευαισθησιών καταδίκη των πιάτων, των βουβών δωματίων και ημών των ορφανεμένων ανθρώπων σου.
Μαζί σου έφυγε πολύ φως και τώρα πρέπει να το επινοήσουμε, εκτός κι αν πεις στον Κύριο να στείλει λίγο ακόμη, επιπλέον του καθημερινού ήλιου. Λίγο φως ακόμη, για κείνο που πήρες μαζί σου.....
Τραβάω πάλι τις κουρτίνες στο στούντιο, μπαίνει ήλιος, ο κυρ Γιάννης ο αδελφός σου διώχνει τις γάτες από τις γλάστρες της αυλής μας, το κόκκινο λαμπάκι λέει on, ζωντανή εκπομπή, γεμίζει ράσο ο διάδρομος και ξαφνικά με πιάνουν τα κλάμματα: Ολα είναι off και μόνο η αναζήτησή μου ονειροπολεί.
Ο κυρ Γιάννης σε γηροκομείο, οι γλάστρες χωρίς λουλούδια, ο σταθμός κλειστός, οι γάτες δεν είναι χαζές νάρθουν σε έρημο τόπο.
Μου λείπεις πατέρα.....
Χαμογελάς.....σε μια φωτογραφία.....Μου λείπεις
.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου